Σκέφτηκα να γράψω κάποιες γραμμές

είναι αργά! Αύριο είναι του Αγίου Πνεύματος…ξέρετε…πολλές φορές, καθώς ξαπλώνω, καθώς κάνω ποδήλατο, καθώς κάνω μπάνιο…σκέφτομαι να γράψω ένα σωρό πράγματα που όμως μετά τα ξεχνάω…ίσως πρέπει να πάρω ένα «μαγνητοφωνάκι» και να τα αφηγούμαι…

Αύριο είναι του Αγίου Πνεύματος και σήμερα θυμήθηκα ένα σωρό πράγματα. Γράφω απόψε, Κυριακή βράδυ, μέσα στην ησυχία του πατρικού μου. Μου αρέσει αυτή η ησυχία που διακόπτεται μόνο από τον ήχο των δακτύλων μου πάνω στο μαύρο μου πληκτρολόγιο. Είναι το καλύτερό μου αυτή η ώρα, γιατί καθώς ο υπολογιστής μου βρίσκεται στην κουζίνα, πολλές φορές, τη μέρα, αναγκάζομαι να μιλάω και στη μητέρα μου και να γράφω και ποστ!

Σήμερα θυμήθηκα πολλά, θυμήθηκα πρώτον ότι περσι σαν αύριο, εμφανώς πιο χοντρούλα, εμφανώς καταπονημένη και με τα φρέσκα μου μαλλιά ήμουν σε ένα beach-bar με τη «Σ» και πίναμε καφέ. Δεν είχα βουτήξει στη θάλασσα, όμως φορούσα το μαγιώ της μαστεκτομής για το οποίο μου είχε πει η «Σ» «κοίτα να το αγοράσεις εγκαίρως, μη ψαχνόμαστε τελευταία στιγμή». Και ακούγοντάς την το είχα αγοράσει από τον Μάιο. Μετά τον καφέ πήγαμε για φαγητό, πάλι παραθαλάσσια. Αγίου Πνεύματος ήταν. Φάγαμε και ήπιαμε ούζο εκείνη τη μέρα, όλα ήταν ωραία, όλα ήταν χαλαρά, μόνο που εγώ έπρεπε να προλάβω το τρένο των 5.17 για να κατέβω στην Αθήνα, να κάνω το Herceptin. Και πραγματικά θυμάμαι πως είχα εξαντλήσει κάθε χρονικό περιθώριο, γύρισα σπίτι 4.30 για ένα γρήγορο μπάνιο και έφυγα, η μάνα μου είχε σαστίσει. Πως περνάει ο καιρός, καλπάζοντας θα γράψω απόψε! Αύριο ξημερώνει μια παρόμοια μέρα…μπορεί την Τετάρτη να πάρω τον δρόμο για Αθήνα αλλά τα πράγματα είναι πλέον διαφορετικά…το μαγιώ της μαστεκτομής μου είναι άχρηστο πια…ττο Herceptin τελείωσε, τα μαλλιά μου έχουν μήκος καρρέ, τα νύχια των ποδιών μου ξαναβρήκαν το σχήμα τους και έχουν απόψε χρώμα κοραλλί, τα περιττά κυλά φύγανε και το πρόσωπό μου ηρέμησε. Πώς να μην είμαι χαρούμενη για όλα αυτά; Είναι ένας προσωπικός «αγώνας» που στέφθηκε με επιτυχία. Χρόνια πολλά αναλωνόμαστε σε άπειρους αγώνες με άλλους, σκέφτηκε κανείς πως αν κερδίσουμε με το μέρος μας τον εαυτό μας θα λύσουμε πολλά απο τα προβλήματά μας;
Σήμερα κατάλαβα ότι ξεπέρασα και την απόρριψη από τη «Ν», πάει, έκλεισε το κεφάλαιο. Σαν σήμερα το 2007 είχα πάει τη «Σ» και τη «Ν» σε ένα πανηγύρι. Στο ίδιο πανηγύρι βρέθηκα και σήμερα. Συνειδητοποίησα πως πέρασα και πέρασαν πολλά από το 2007. Η «Ν» μπορεί και να έχασε και το καλύτερο κομμάτι, έμεινε στα δύσκολα, αλλά στο κομμάτι της «αποθεραπείας» μου το έβαλε στα πόδια. Έχασε λοιπόν το come back μου, την ανανεωμένη μου διάθεση και εμφάνιση. Χθες την είδα να περνάει από μπροστά μου και δεν μπήκα στον κόπο να τη φωνάξω, ποιος ο λόγος; Το μόνο που σκέφτηκα ήταν σίγουρα «μα που πήγαν η αγάπη και το ενδιαφέρον που είχαμε η μια για την άλλη;». Εγώ «έχω πια κλειστό το δέρμα». Κάπου πρέπει να πηγαίνει η αγάπη που έχεις για έναν άνθρωπο και παύεις να τη νοιώθεις πια. Ίσως είναι κάτι σαν τα όνειρα που δεν πραγματοποιούνται όπως λέει μια ατάκα από την ταινία «Ιστορίες παπουτσιών». Δεν έχω απορία που πάει μια τέτοια αγάπη, έχω όμως τη βεβαιότητα ότι πέταξε και χάθηκε από μέσα μου. Χάθηκε τελείως, τόσο που δε θέλω με τίποτα αυτό το άτομο να μάθει πως εγώ προχώρησα σε αποκατάσταση…ελπίζω να μην το έχει μάθει πάντως. Ξέρετε, είναι πολύ περίεργη η αίσθηση…η αίσθηση του να «ξεγυμνώνεσαι» σε έναν άνθρωπο ως προς το ιατρικό σου ιστορικό και μετά να σου γυρίζει την πλάτη. Νοιώθεις εκτεθειμένος ανεπανόρθωτα! Και πιστέψτε με, είναι άσχημο συναίσθημα. Η «Ν» είχε δει και την μαστεκτομή μου…μπορεί να χρησιμοποιήσει κάθε μου πληροφορία όπως νομίζει αυτή…αλλά πόσες άλλες σκέψεις μπορεί να κάνει ένας κουρασμένος εγκέφαλος (ο δικός μου) τέτοια ώρα;;;;

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ! ΕΛΠΙΖΩ ΣΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΠΑΡΕΕΣ ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΣΥΝΤΟΜΑ!