Γράφω δειλά δειλά...

Χαίρομαι που κάποιες απο εσάς μου ζητάτε να ξαναγράψω!Είναι πάντα ωραίο να έχουν αποδέκτες τα λόγια σου.

>>>Δε γράφω τόσο συχνά περισσότερο για πρακτικούς λόγους.Δεν έχω σύνδεση ιντερνετ στο καινούριο μου σπίτι, οπότε είτε πρέπει να εκφραστώ στα βιαστικά απο τη δουλειά, είτε όταν έρχομαι στο πατρικό μου (προτιμώ το δεύτερο αν και θα φροντίσω να αποκτήσω μια σύνδεση)<<<

Οι μέρες μου κυλούν πότε αργά και πότε βιαστικά. Στην καθημερινότητά μου έχω προσθέσει πλέον και το γυμναστήριο. Δε φαντάζεστε τι μπορεί να κάνει ;-) Μπορεί πολύ απλά να με κάνει να αισθανθώ και πάλι όπως πριν, back to normal.Να μου δώσει την αυτοπεποίθηση ότι είμαι εδώ, είμαι δυνατή και κάνω ότι έκανα και άλλες χρονιές. Το ηθικό ανεβαίνει, και διάφορα ψυχοσωματικά (θετικά) λαμβάνουν χώρα.
Προσπαθώ όσο μπορώ να κρατώ το νου μου στο παρόν και όχι στο παρελθόν.Δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Για να τα καταφέρω γραπώνομαι σε εφήμερες εικόνες, διάφορες παραστάσεις και τηλεοπτικά προγράμματα μαζικής κατανάλωσης. Όχι, δεν έχω όρεξη για πολλά, δεν με ενθουσιάζει το ότι πάω στη δουλειά αλλά δεν τρελαίνομαι και στην ιδέα του Σαββατοκύριακου. Ζω μια ύφεση. Έχω και τα νεύρα μου πολλές φορές και μάλλον η λέξη "κυκλοθυμική" μου ταιριάζει. Ρίχνω το βάρος στην ορμονοθεραπεία και στο ότι μάλλον φέτος, μάλλον τώρα, καταλαβαίνω τι μου συνέβη περσι.
Δεν το έχω πει σε κανέναν αλλά την Παρασκευή που γύριζα στην πόλη μου, μετά τη δουλειά, και μετά απο ένα πέρα για πέρα εκνευριστικό τηλεφώνημα καθοδόν (στο οποίο δεν ήξερα αν έφταιγα εγώ ή ο αποδέκτης...) πολύ εύκολα έβαλα τα κλάματα απο τα νεύρα μου!Βλαστήμησα την ώρα και τη στιγμή που αρρώστησα φωνάζοντας συνεχώς "Σκ**ά" (το οποίο σαν "βρισιά", και μόνο που την έλεγα μου ακουγόταν αστεία αλλα συνέχιζα να το φωνάζω). Ακόμα απορώ για το τι μπορεί να σκέφτηκαν όσοι οδηγοί με είδαν εκείνη τη μέρα.
Η αλήθεια έιναι ότι απο τότε που αρρώστησα έχω κλάψει μετρημένες φορές. Και μου είπαν ότι το κλάμα βοηθά.Ε, είναι και οι ορμόνες που κάνουν βόλτες, ε, δε θέλει και πολύ ο άνθρωπος.

Σαν χθες, αλλά ένα χρόνο πίσω, 29/11/2007, ένα κρύο βραδάκι κάτω απο τον σκοτεινό Αττικό ουρανό, ο γιατρός μου είχε πει το "99% ύποπτο". Σαν χθες ήταν που είχα τον μαστό μου μια χαρά, και άκουσα με ψυχραιμία τη λέξη "μαστεκτομή" μπροστά στους δυο γονείς μου. Πόσο κουράγιο χρειάστηκε, πόση δύναμη...δεν άφησα να κυλήσει κανένα δάκρυ, όταν έσφιξα το χέρι του γιατρού φεύγοντας και ήξερα ότι τη Δευτέρα, αυτό το ίδιο χέρι θα αλλάξει το σώμα μου.
Είναι απίστευτη η δύναμη που κρύβουμε εμείς οι άνθρωποι. Και ναι, όσο και αν πολλές φορές τούτος ο κόσμος και η ζωή μας φαντάζουν γκρίζα...πιστέψτε με, κάνουμε τα πάντα για να επιβιώσουμε...

Υ.Γ Η φωτό είναι απο το φετινό, πιο πρόσφατό μου ταξίδι στην Αθήνα