Απόψε σαν περσι...

Τη φοβόμουν κάπως αυτή τη μέρα πολύ πριν έρθει...καθώς όμως άρχιζε να πλησιάζει έλεγα στον εαυτό μου "ε,και;".Προσπαθούσα να το παίξω άνετη στον ίδιο μου τον εαυτό. Όταν γύρισα για το Σ/Κ σπίτι,μου λέει η μάνα μου «Δεν ξέρω…τη σημερινή μέρα να τη δω σαν θείο δώρο ή σαν...»Σήμερα είναι τα Εισόδια της Θεοτόκου (γιορτάζουν και κάποιες Μαρίες). Καμιά φοράη μάνα μου (παρόλο που δεν είναι σουπερ θρήσκεια) λέει "Η Παναγία σε φώτισε εκείνο το βράδυ και μου έδειξες τον όγκο, αλλιώς που να πήγαινες εσύ στον γιατρό;"

Τη θυμάμαι εκείνη τη μέρα, πέρσι. Είχε ξεκινήσει η δουλειά, είχα ξεκινήσει το γυμναστήριο, ήμουν στα καλύτερά μου μετά απο ένα σούπερ καλοκαίρι (διακοπές 1 μήνα με την κολλητή μου)!Fit, έμπαινα σε παντελόνια σωλήνα (για πρώτη φορά στα 54 κιλά) και στένευα ρούχα αβέρτα! Μονίμως busy άλλα περσι τέτοιο καιρό είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως θα ελάττωνα τη δουλειά γιατί μια ζωή την έχουμε…Πέρσι τέτοια μέρα ήταν Τετάρτη και αφού είχα τελειώσει με τη δουλειά και τις υποχρεώσεις ήμουν συνεπής στο ραντεβού μου με τις 2 μου κολλητές για γυμναστήριο και μετά σάουνα. Είχαμε περάσει πολύ ωραία εκείνη τη μέρα, όλο γέλια και χαρές (αφου πια οι υπόλοιπες γυναίκες στο χαμάμ μας ζήλευαν).Όταν γύρισα σπίτι κατά τις 23.30 ώρα, βρήκα τη μάνα μου να κάθεται στο τζάκι. Δεν ξέρω πως μου ρθε αλλά αφου της διηγήθηκα με ενθουσιασμό πως πέρασα (το συνηθίζω αυτό…) της λέω «πιάνω κάτι στο στήθος μου». Η μάνα μου με μηδέν ίχνος ψυχραιμίας έβαλε το χέρι της στο μαστό μου και γούρλωσε τα μάτια «Από πότε το πιάνεις;;; Αύριο οπωσδήποτε θα πάμε στο γιατρό!»

Γράφοντας τις παραπάνω σειρές συνειδητοποιώ ξαφνικά ότι η παραπάνω μέρα ήταν η τελευταία ανέμελη μέρα της ζωής μου. Μια Τετάρτη του Νοέμβρη 2007, ποιός θα μου το λεγε; Τελικά ότι και αν σκεφτώ, ότι και αν γράψω ότι και αν πω, αυτό είναι γεγονός…

(Ξέρω ότι τούτο το ποστ δε θυμίζει σε κάτι το προηγούμενο, αλλά τελικά κάποιες αναμνήσεις όσο και αν τις πιέσεις βρίσκουν το δρόμο για την επιφάνεια…)