Γράφω δειλά δειλά...

Χαίρομαι που κάποιες απο εσάς μου ζητάτε να ξαναγράψω!Είναι πάντα ωραίο να έχουν αποδέκτες τα λόγια σου.

>>>Δε γράφω τόσο συχνά περισσότερο για πρακτικούς λόγους.Δεν έχω σύνδεση ιντερνετ στο καινούριο μου σπίτι, οπότε είτε πρέπει να εκφραστώ στα βιαστικά απο τη δουλειά, είτε όταν έρχομαι στο πατρικό μου (προτιμώ το δεύτερο αν και θα φροντίσω να αποκτήσω μια σύνδεση)<<<

Οι μέρες μου κυλούν πότε αργά και πότε βιαστικά. Στην καθημερινότητά μου έχω προσθέσει πλέον και το γυμναστήριο. Δε φαντάζεστε τι μπορεί να κάνει ;-) Μπορεί πολύ απλά να με κάνει να αισθανθώ και πάλι όπως πριν, back to normal.Να μου δώσει την αυτοπεποίθηση ότι είμαι εδώ, είμαι δυνατή και κάνω ότι έκανα και άλλες χρονιές. Το ηθικό ανεβαίνει, και διάφορα ψυχοσωματικά (θετικά) λαμβάνουν χώρα.
Προσπαθώ όσο μπορώ να κρατώ το νου μου στο παρόν και όχι στο παρελθόν.Δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται. Για να τα καταφέρω γραπώνομαι σε εφήμερες εικόνες, διάφορες παραστάσεις και τηλεοπτικά προγράμματα μαζικής κατανάλωσης. Όχι, δεν έχω όρεξη για πολλά, δεν με ενθουσιάζει το ότι πάω στη δουλειά αλλά δεν τρελαίνομαι και στην ιδέα του Σαββατοκύριακου. Ζω μια ύφεση. Έχω και τα νεύρα μου πολλές φορές και μάλλον η λέξη "κυκλοθυμική" μου ταιριάζει. Ρίχνω το βάρος στην ορμονοθεραπεία και στο ότι μάλλον φέτος, μάλλον τώρα, καταλαβαίνω τι μου συνέβη περσι.
Δεν το έχω πει σε κανέναν αλλά την Παρασκευή που γύριζα στην πόλη μου, μετά τη δουλειά, και μετά απο ένα πέρα για πέρα εκνευριστικό τηλεφώνημα καθοδόν (στο οποίο δεν ήξερα αν έφταιγα εγώ ή ο αποδέκτης...) πολύ εύκολα έβαλα τα κλάματα απο τα νεύρα μου!Βλαστήμησα την ώρα και τη στιγμή που αρρώστησα φωνάζοντας συνεχώς "Σκ**ά" (το οποίο σαν "βρισιά", και μόνο που την έλεγα μου ακουγόταν αστεία αλλα συνέχιζα να το φωνάζω). Ακόμα απορώ για το τι μπορεί να σκέφτηκαν όσοι οδηγοί με είδαν εκείνη τη μέρα.
Η αλήθεια έιναι ότι απο τότε που αρρώστησα έχω κλάψει μετρημένες φορές. Και μου είπαν ότι το κλάμα βοηθά.Ε, είναι και οι ορμόνες που κάνουν βόλτες, ε, δε θέλει και πολύ ο άνθρωπος.

Σαν χθες, αλλά ένα χρόνο πίσω, 29/11/2007, ένα κρύο βραδάκι κάτω απο τον σκοτεινό Αττικό ουρανό, ο γιατρός μου είχε πει το "99% ύποπτο". Σαν χθες ήταν που είχα τον μαστό μου μια χαρά, και άκουσα με ψυχραιμία τη λέξη "μαστεκτομή" μπροστά στους δυο γονείς μου. Πόσο κουράγιο χρειάστηκε, πόση δύναμη...δεν άφησα να κυλήσει κανένα δάκρυ, όταν έσφιξα το χέρι του γιατρού φεύγοντας και ήξερα ότι τη Δευτέρα, αυτό το ίδιο χέρι θα αλλάξει το σώμα μου.
Είναι απίστευτη η δύναμη που κρύβουμε εμείς οι άνθρωποι. Και ναι, όσο και αν πολλές φορές τούτος ο κόσμος και η ζωή μας φαντάζουν γκρίζα...πιστέψτε με, κάνουμε τα πάντα για να επιβιώσουμε...

Υ.Γ Η φωτό είναι απο το φετινό, πιο πρόσφατό μου ταξίδι στην Αθήνα

Απόψε σαν περσι...

Τη φοβόμουν κάπως αυτή τη μέρα πολύ πριν έρθει...καθώς όμως άρχιζε να πλησιάζει έλεγα στον εαυτό μου "ε,και;".Προσπαθούσα να το παίξω άνετη στον ίδιο μου τον εαυτό. Όταν γύρισα για το Σ/Κ σπίτι,μου λέει η μάνα μου «Δεν ξέρω…τη σημερινή μέρα να τη δω σαν θείο δώρο ή σαν...»Σήμερα είναι τα Εισόδια της Θεοτόκου (γιορτάζουν και κάποιες Μαρίες). Καμιά φοράη μάνα μου (παρόλο που δεν είναι σουπερ θρήσκεια) λέει "Η Παναγία σε φώτισε εκείνο το βράδυ και μου έδειξες τον όγκο, αλλιώς που να πήγαινες εσύ στον γιατρό;"

Τη θυμάμαι εκείνη τη μέρα, πέρσι. Είχε ξεκινήσει η δουλειά, είχα ξεκινήσει το γυμναστήριο, ήμουν στα καλύτερά μου μετά απο ένα σούπερ καλοκαίρι (διακοπές 1 μήνα με την κολλητή μου)!Fit, έμπαινα σε παντελόνια σωλήνα (για πρώτη φορά στα 54 κιλά) και στένευα ρούχα αβέρτα! Μονίμως busy άλλα περσι τέτοιο καιρό είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως θα ελάττωνα τη δουλειά γιατί μια ζωή την έχουμε…Πέρσι τέτοια μέρα ήταν Τετάρτη και αφού είχα τελειώσει με τη δουλειά και τις υποχρεώσεις ήμουν συνεπής στο ραντεβού μου με τις 2 μου κολλητές για γυμναστήριο και μετά σάουνα. Είχαμε περάσει πολύ ωραία εκείνη τη μέρα, όλο γέλια και χαρές (αφου πια οι υπόλοιπες γυναίκες στο χαμάμ μας ζήλευαν).Όταν γύρισα σπίτι κατά τις 23.30 ώρα, βρήκα τη μάνα μου να κάθεται στο τζάκι. Δεν ξέρω πως μου ρθε αλλά αφου της διηγήθηκα με ενθουσιασμό πως πέρασα (το συνηθίζω αυτό…) της λέω «πιάνω κάτι στο στήθος μου». Η μάνα μου με μηδέν ίχνος ψυχραιμίας έβαλε το χέρι της στο μαστό μου και γούρλωσε τα μάτια «Από πότε το πιάνεις;;; Αύριο οπωσδήποτε θα πάμε στο γιατρό!»

Γράφοντας τις παραπάνω σειρές συνειδητοποιώ ξαφνικά ότι η παραπάνω μέρα ήταν η τελευταία ανέμελη μέρα της ζωής μου. Μια Τετάρτη του Νοέμβρη 2007, ποιός θα μου το λεγε; Τελικά ότι και αν σκεφτώ, ότι και αν γράψω ότι και αν πω, αυτό είναι γεγονός…

(Ξέρω ότι τούτο το ποστ δε θυμίζει σε κάτι το προηγούμενο, αλλά τελικά κάποιες αναμνήσεις όσο και αν τις πιέσεις βρίσκουν το δρόμο για την επιφάνεια…)

Πίσω στη βάση με μικρές απώλειες...

Ξέρω, ξέρω, έχω χαθεί! Έφυγα από την Παρασκευή και πήγα Αθήνα. Γύρισα μόλις χθες!Αυτή τη φορά πήγα με καλό σκοπό! Με στόχο να διασκεδάσω, να δώ φίλους και να μην πατήσω καθόλου το πόδι μου σε κλινικές κτλπ. Γενικά πήγα για να γυρίσω σελίδα στη ζωή μου. Πέρσι πρώτη φορά είχα κατέβει Νοέμβρη Αθήνα, (τότε που άκουσα το "99% ύποπτο" απο τον γιατρό). Φέτος, αυτό το Σ/Κ, την ώρα που ήμουν στα μπουζούκια, ξημερώματα, πραγματικά υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι τα δύσκολα πέρασαν. Υποσχέθηκα πως ως εδώ ήταν. ΤΕΛΟΣ με τα άσχημα. Την επόμενη μέρα κατέβηκα με το λεωφορείο στο κέντρο. Περπατώντας προς το Σταθμό του Μετρό, στο Σύνταγμα, με μια ευχάριστη θερμοκρασία και έναν ήλιο που έπαιζε κρυφτούλι, με το mp3 μου στα αφτιά, ένοιωσα υπέροχα! Ένοιωσα ότι τελικά το ξεπέρασα! Ανέβηκα το βουνό, και αν δεν το έχω κατέβει ακόμη, σίγουρα πλησιάζω στους πρόποδες σύντομα.

Πέρασα πολύ όμορφα το Σ/Κ. Αλλαξα παραστάσεις και επι τέλους είδα την Αθήνα με άλλο μάτι. Για τη βραδιά στα μπουζούκια ευχαριστώ μια αναγνώστρια-φίλη τη «Κ» και αυτή, και την παρέα της. Πέρασα πολύ ωραία!

Όσο για τις απώλειες...Ε, πριν φύγω πονούσε ο λαιμός μου...σε αυτό προστέθηκε και η διασκέδαση και κανα ποτάκι...ε, ένα συναχάκι μας χτύπησε την πόρτα και με κράτησε και σήμερα μακριά απο τη δουλειά! Καλό υπόλοιπο εβδομάδας

Πέρασε καιρός!

Πωπώ, έχω αρκετές μέρες να σας γράψω αλλά μου κρατάνε συντροφιά τα σχόλιά σας.
Καθημερινά δεν κάνω κάτι φοβερό. Κάνω μάλλον ότι κάνει ο μέσος άνθρωπος. Πάω στη δουλειά και μετά σπίτι. Τώρα τελευταία περνάω ώρες πολλές στον καναπέ. Περνάω σίγουρα μια φάση (δεν ξέρω ποια ακριβώς) αλλά περιλαμβάνει ξάπλα στον καναπέ και τηλεόραση. Ούτε μυαλό για διάβασμα (βλ. λογοτεχνία) ούτε για ταινίες. Είναι ένα τέλμα αλλά που θα πάει, σίγουρα θα περάσει. Α, περιλαμβάνει και έξω τις Παρασκευές βράδυ, καφέδες τα Σάββατα πρωί, και πάλι έξω τις Κυριακές. Καλά πάμε ε;;;

Καλό Νοέμβρη

Καλό μήνα!

άλλος ένας μήνας έγινε παρελθόν και ένας επόμενος έρχεται να γεμίσει τη ζωή μας!

Χθες πρωτομηνιά είχα τα νεύρα μου. Με κάλεσαν σε ένα ρεμπετάδικο στο οποίο τον περασμένο Μάιο μας είχε καλέσει η φίλη "Ν" για τον αρραβώνα της. Η πρόσφατη πρόσκληση μου ξύπνησε πολλές αναμνήσεις. Με τη "Ν" έχουμε να μιλήσουμε απο τον Αύγουστο (είναι τραγικό!). Πως αλλάζουν οι άνθρωποι και βγαίνουν απο τη ζωή μας τόσο απλά όσο μπήκανε...; Με πληγώνει που αυτό το άτομο δεν ενδιαφέρεται πια για μένα και όποια προσπάθεια έκανα για να την πλησιάσω έπεσε στο κενό. Θυμήθηκα επίσης ότι μετά απο εκείνη τη βραδιά έφευγα για την Αθήνα, για ακτινοθεραπεία. Η "Σ" με δυσκολία με αποχαιρετούσε, η ίδια της όμως είναι φέτος τόσο μακρυά και αποφάσισε ότι δεν πρόκειται να ρθει να με δει πριν τα Χρισούγεννα. Με πίεσαν όλες αυτές οι αναμνήσεις, έκανα και άλλες σκέψεις και συσχετισμούς. Η ψυχολογία μου παραμένει εύθραυστη ακόμη. Ωστόσο ανταποκρίθηκα στο κάλεσμα της καινούριας παρέας και πήγα να φορτώσω την μνήμη μου με καινούριες αναμνήσεις, και δεν ήταν άσχημα...

Καλά να περάσετε σήμερα Κυριακή!