Πίσω στο νησί

Είμαι εδώ, στο νησί των παιδικών μου χρόνων, έναν τόπο γεμάτο με όμορφες αναμνήσεις. Είμαι λίγο μουδιασμένη όμως (την αλήθεια δε σας λέω πάντα;). Είμαι λοιπόν λίγο μουδιασμένη. Κάτι μέσα μου, μου έλεγε να ρθώ, συγχρόνως όμως κάτι άλλο μου φώναζε « μην πας».
Βλέπετε, σε τούτο δω τον τόπο, ακριβώς ένα χρόνο πριν, πέρασα ένα από τα ωραιότερα καλοκαίρια μου. Ναι, πέρσι απέκτησα πολύ όμορφες αναμνήσεις εδώ, γύρισα όλο το νησί με καλή παρέα και παρέμεινα ένα μήνα. Αυτό τον μήνα ξενοιασιάς είχα συντροφιά μου όλους τους δύσκολους μήνες, τότε που μπαινόβγαινα στα νοσοκομεία. Έκλεινα τα μάτια και θυμόμουν παραλίες τιρκουάζ και χρυσές αμμουδιές, καραβάκια να πηγαινοφέρνουν κόσμο σε κρυφές ακρογυαλιές, βραδινές μπύρες και νυχτερινές εξορμήσεις. Αυτές ήταν οι εικόνες μου, αυτές η παρηγοριά μου και η συντροφιά μου, αυτές και η ελπίδα μου για παρόμοιες μέρες στο μέλλον. Τι όμορφα που είχα περάσει και πόσο γρήγορα κυλά ο καιρός όταν περνάς καλά; Γι αυτό φέτος, η απόβασή μου εδώ χρειαζόταν εξτρα κουράγιο. Κουράγιο να επιστρέψω στο νησί δίχως την περσινή παρέα αλλά με τους γονείς μου, κουράγιο να αντικρίσω τα στέκια και το σπίτι εδώ που παλιά τα γέμιζα με φωνή και ενθουσιασμό καλοκαιρινό. Είπα στον εαυτό μου «πάμε και βλέπουμε».
Έχετε σκεφτεί πως είναι να επιστρέφεις σε έναν τόπο τόσο γνώριμο αλλά εσύ ο ίδιος να νιώθεις τόσο ξένος, τόσο διαφορετικός; Δεν είμαι το κορίτσι της τρελής διασκέδασης πια, κάτι μέσα μου έχει αλλάξει για πάντα. Ούτε η θάλασσα δεν μου κάνει αίσθηση. Αναμένω παρέα και ίσως αλλάξει και η ψυχολογία μου με τον ερχομό τους. Προς το παρόν όμως παραμένω σε μια ψυχολογία φλατ. Στο κρεββάτι που ξάπλωνα από πέντε ετών ξαπλώνω και φέτος αλλά χωρίς τον ένα μου μαστό. Σκέφτομαι ότι η τύχη(;), η μοίρα(;) μου φέρθηκαν σκληρά. Που να το φανταζόμουν αυτό όταν παιδάκι έπαιζα σε αυτή την αυλή, σε τούτη τη γειτονιά. Ωστόσο ήρθα, δοκιμάζω για μια ακόμη φορά τις αντοχές μου. Κρατώ το περσινό μου καλοκαίρι ως ένα από τα καλύτερα της ζωής μου (μήπως ντρέπομαι να πω το καλύτερο;). Σαν μια ανάμνηση ακριβή, σαν ένα μικρό θησαυρό. Τίποτα δεν θα είναι όπως πέρσι, το ξέρω, τίποτα, ακόμα και με την ίδια παρέα. Μεσολάβησαν πολλά που όσο και να αντισταθείς δεν μπορείς να παραμείνεις ο ίδιος. Δυστυχώς το πέρσι φαντάζει άλλη εποχή, πολύ μακρινή και ξένη. Παρόλα αυτά είναι δικό μου και το ‘πέρσι’ όπως και το ‘φέτος’, απλά τότε ήμουν μια άλλη, φέτος είμαι διαφορετική. Ωστόσο δεν θέλω να «πετάξω» το ‘πριν’ στο βωμό του ‘τώρα’. Ίσως καθώς κυλούν οι μέρες εδώ να ταξινομώ μέσα μου κάποια πράγματα καλύτερα, να ηρεμήσω και να δώ την εδώ κατάσταση αλλιώς.