Τελευταία μέρα του Ιούλη

Η τελευταία μέρα του Ιούλη με βρήκε στο νοσοκομείο, να «κάνω» το φάρμακο Herceptin (έχω αναφερθεί σε προηγούμενα ποστ σε αυτό, είναι μια προληπτική θεραπεία, χωρίς τις παρενέργειες της χμθ). Όπως και να χει, χορηγείται ενδοφλέβια και οι φλέβες μου μετά από 8 χμθ δεν είναι στα καλύτερά τους…Πρέπει να ασκώ το χέρι μου τακτικά με αυτά τα ορθοπεδικά «μπαλάκια» και γενικά να μπω στη διαδικασία να το δυναμώσω, με την ελπίδα να γλιτώσω τη μικρή επέμβαση που θα μου προσθέσει μια «πεταλούδα» στο στέρνο για τη χορήγηση του φαρμάκου. Γενικά πήγα καλά σήμερα, η διαδικασία κράτησε μια ώρα και δεν ξενιτεύομαι πια στην Αθήνα αλλά πετάγομαι σε μια πόλη μια ώρα απόσταση από εδώ. Μένουν άλλες 10 φορές για το herceptin και τέλος τα ενδοφλέβια. Αυτό βέβαια θα πάρει ως το Μάρτη…

Τελευταία μέρα του Ιούλη και τίποτα δε θυμίζει τον περσινό αντίστοιχο μήνα. Τι ωραία που περνούσα πέρσι τέτοιο καιρό; Μέσα στην ανεμελιά μου δεν είχα αφήσει μέρα χωρίς θάλασσα. Η παρέα μου μέσα στον ενθουσιασμό, κάθε μέρα σχέδια, κάθε μέρα και νύχτα έξω, μέσα στην τρέλα. Αμέτρητα χλμ στην Εθνική, ποτά ξενύχτια και ξέφρενοι ρυθμοί!Φέτος όλα άλλαξαν. Πολύ γρήγορα συνειδητοποίησα την ατυχία μου. Μαζί με τις προσωπικές, σωματικές και ψυχολογικές μου αλλαγές, άλλαξε και το κοινωνικό μου περιβάλλον. Η παρέα έσπασε. Να έγινε ξαφνικά, να έγινε σταδιακά; Δεν μπορώ να καταλάβω. Η μια μου η φίλη άλλαξε πόλη κιόλας. Η σχέση μου με τις φίλες μου με απασχόλησε αρκετά και αφού τελειώσαν όλα. Πέρσι ήμασταν κολλητές, για έναν ύπνο χωρίζαμε και φέτος το καλοκαίρι με το ζόρι να βγούμε. Δε ξέρω τι άλλαξε, δεν μπορώ πραγματικά να τοποθετηθώ, ωστόσο δεν μπορώ να το κρύψω ότι βιώνω ένα μεγάλο συναισθηματικό κενό που στη φάση που είμαι μακάρι να μη το ζούσα και αυτό. Αλλά τι να κάνω; Πόσο μπορείς να πιέσεις τους ανθρώπους για συγκεκριμένες συμπεριφορές και συναισθήματα; Πόσοι είναι αυτοί που θα δώσουν περισσότερα από όσα μπορούν; ΚΑΝΕΙΣ. Με ή χωρίς συνοδοιπόρους συνεχίζω τον αγώνα μου και προσπαθώ…προσπαθώ να βλέπω στο παρελθόν σαν μια όμορφη ανάμνηση, να βλέπω το περσινό καλοκαίρι σαν μια σειρά από ευχάριστα γεγονότα, να λέω «δεν πειράζει που το φέτος δεν είναι σαν το πέρσι, δεν πειράζει που οι φίλες μου χαθήκαν στο βωμό της ‘εξέλιξής’ τους…δεν πειράζει, δεν πειράζει…»

Να έχετε έναν όμορφο Αύγουστο. Δε βγάζει πουθενά να συγκρίνετε το φέτος με το πέρσι, προσπαθήστε όμως να εκμεταλλευτείτε τις μέρες που έχετε μπροστά, χωρίς να γυρίζετε πίσω…!