Καλό υπόλοιπο μηνός!

Καλό μήνα!!! Aν και κάπως καθυστερημένα...Οι περισσότεροι μάλλον από εσάς θα «αγωνίζεστε» να βγείτε σε κάποια παραλία, να νοιώσετε δροσιά και να ηρεμήσετε μακριά από το βουητό της πόλης. Κάπως έτσι περνώ και εγώ τις μέρες μου με μικρές εξαιρέσεις όπως τη χθεσινή και τη σημερινή μέρα, όπου ο καιρός δεν ευνοούσε τέτοιου είδους εξορμήσεις. Α, πήγα και σε ένα γιατρό για να κανονίσω το Herceptin… έτσι για να μην ξεχνιόμαστε. Γενικά πλέον ζω μια νορμάλ ζωή όπως αρκετά κορίτσια της ηλικίας μου. Οι φίλες μου φαίνεται να έχουν ξεχάσει την ιστορία μου και οι γονείς μου έχω αποφορτιστεί αρκετά. Μόνο κάποιες κουβέντες μας, κάποιες αναμνήσεις που κατά καιρούς μοιράζομαι με τα κορίτσια ή κάποιες κουβέντες μας για θέματα που προκύπτουν σχετικά με το θέμα μου, μόνο αυτά μας το θυμίζουν. Η αλήθεια είναι ότι ο χρόνος είναι γιατρός, με την έννοια ότι σε αποστασιοποιεί από το γεγονός. Τώρα θέλω συνέχεια να κάνω πράγματα, να είμαι από δω και από κει, έξω με άτομα τις ηλικίας μου και μονίμως σε κίνηση. Γιατί πλέον έχω ανακτήσει δυνάμεις, και η εμφάνισή μου (πέρα από τα 7 κιλά που πήρα) έχει βελτιωθεί. Δυστυχώς όμως δε φαίνεται η παρέα μου να καταλαβαίνει την ανάγκη μου αυτή και οι προτάσεις μου έχουν δεχτεί αρκετά "όχι" τον τελευταίο καιρό. Από την άλλη σίγουρα έχουν και αυτές τα δικά τους, πόσο μπορούν πια να τρέχουν για μένα; Και όπως και να χει ήταν και γι αυτές μια κουραστική χρονιά. Δεν τις δικαιολογώ ακριβώς βέβαια γιατί καμιά μας δεν εργάζεται πλέον οπότε κάποια χατηράκια δεν θα ήταν και δύσκολο να μου τα κάνουν...Όπως και να χει όμως, προσγειώθηκα και προσαρμόστηκα στα νέα δεδομένα κάνοντας αρκετές φορές πίσω στα θέλω μου. Δεν ξέρω όμως αν αξίζει τελικά να κάνω πίσω, δεν ξέρω αν αξίζει να μην ικανοποιώ της ανάγκες μου. Νομίζω (μεταξύ μας) ότι μετά από όσα πέρασα, δεν αξίζει…