Σήμερα ξεκινώ το Blog!

Σήμερα ξεκινώ το Blog "Sweet December" για να μοιραστώ μαζί σας μια νέα πραγματικότητα. Μια καινούργια καθημερινότητα για μένα, ένα κομμάτι της ζωής μου τόσο δικό μου όσο και ξένο.
Λίγα χρόνια πριν τα 30 μου κεράκια, και μόλις 15 μέρες πριν τα φετινά μου γενέθλια, ντύθηκα τη ρόμπα του χειρουργείου και πέρασα τις πόρτες του έχοντας έναν όγκο στον δεξί μου μαστό. Έπεσα θύμα της "μικρής μου ηλικίας", της αδιαφορίας, και της αισιοδοξίας μου ότι δεν θα ήταν τίποτα. Ο όγκος αφαιρέθηκε και πήρε μαζί του στα "άχρηστα" και τον δεξί μαστό μου συν 19 λεμφαδένες. Ξύπνησα μουδιασμένη, χωρίς να μπορώ να κουνώ καλά το χέρι μου, ξέροντας ότι δεν θα ξαναδώ τον μαστό μου, τη θέση του θα 'παιρνε μια μεγάλη ουλή.
Όλα αυτά έγιναν σε 10 μέρες απο τότε που εντοπίστηκε το πρόβλημα. Μέσα σε μια βδομάδα έπρεπε να συνηθίσω στην ιδέα ότι βγαίνοντας απο την κλινική το σώμα μου δεν θα είναι πια το ίδιο. Πήρα βαθιά ανάσα και είπα "ας γίνει ότι είναι να γίνει". Αποφάσισα ότι θα ζήσω σε ένα σώμα που απλά θα μοιάζει με το παλιό μου και κάποια στιγμή θα γίνει και η αποκατάσταση.
Την Τρίτη 18/12 έχω ραντεβού για την πρώτη χημειοθεραπεία. Δεν ξέρω ακόμη πόσες θα κάνω. Άκουσα επίσης πολλά για τις παρενέργειες που φέρνει αυτή η θεραπεία. Σφίγγω τα δόντια και χωρίς να αισθάνομαι φόβο ή πόνο, χωρίς καθόλου αισθήματα, ούτε θετικά ούτε αρνητικά, τελείως flat όπως και το ένα μου στήθος, περιμένω την Τρίτη. Μακάρι να μην ερχόταν η μέρα, αλλά τελικά η μάχη με τον χρόνο είναι η μόνη που δεν κερδίζεται.