Καλά Χριστούγεννα

Σκέφτηκα να γράψω απόψε, ανήμερα μιας γέννας που γιορτάζει κάθε χρόνο ένα αξιοσέβαστο κομμάτι ετούτης της γης.
Τις τελευταίες μέρες μέσα σε όλα τα τρεχάματά μου, άκουσα τρια παιδάκια να γεννιούνται. Και όταν λέω άκουσα, το εννοώ. Κλάμα νεογέννητου έφτασε στα αφτιά μου μια στιγμή που είχα άλλα σκοτεινά πράγματα στο μυαλό μου. Θα μπορούσα να μη του δώσω σημασία, θα μπορούσα να γεμίσω με έπαρση, και εγωιστικά να πω ότι στη φουρτούνα με νοιάζει το δικό μου καράβι. Κι όμως, εκείνη τη στιγμή έδωσα διάσταση στη γέννα, σαν ένα δώρο αναπάντεχο, και άφησα τα δικά μου. Χάρηκα για τον εαυτό μου όσο ποτέ πριν. Ένιωσα οτι άξιζε η βόλτα μου σ'αυτή τη γη, τα ταξίδια, οι άνθρωποι που γνώρισα, όλοι όσους άκουσα, όλα όσα είδα και αφουγκράστηκα. Έτσι έπλασα χαρακτήρα, αυτή είμαι εγώ σκέφτηκα, ακόμα ευαίσθητη, ακόμα ρομαντική, γράφω παραγράφους με το μυαλό μου στον ορίζοντα και στο βαθύ γαλάζιο, αφήνοντας το αφτί μου να συλλάβει όσους περισσότερους ήχους μπορεί. Άνθρωπος που προσέχει πράγματα που οι άλλοι προσπερνούν, και βρήσκει μια ακτίνα ηλίου εκεί που σύννεφα μαβιά σκεπάζουν τα πάντα.
Την ώρα που "δοκιμαζόμουν", κάποια παιδάκια παίρνανε την πρώτη τους ανάσα. Σοκαρισμένα και με κόπο, άφηναν τη σιγουριά της μήτρας για μια πρώτη μυρωδιά χειρουργείου, με μια ελπίδα για μια καλή ζωή. Σ'αυτά τα παιδάκια, που δεν θα γνωρίσω, μια τέτοια νύχτα, απόψε, αφιερώνω αυτό το ποστ. Καλή ζωή μικρά μου, οι φωνούλες σας με κάνανε να δω το "είναι" μου.