Μια πραγματικότητα, μα τι πραγματικότητα!

Είναι αστείο! Δε φτάνει που η περίπτωσή μου λόγω ηλικίας σπανίζει, σπανίζει και η αντιμετώπιση απο της φίλες μου.
Μόλις έκλεισα το τηλέφωνο μετά απο μια διαφωνία-καυγά με τη "Σ". Είναι αστείο γιατί ακόμη καυγαδίζουμε όπως και παλιά, λες και δεν μου έχει συμβεί τίποτα. Δεν ξέρω πως να το εκλάβω, είναι πάντως για γέλια. Για γέλια είναι που και εγώ ακόμη ασχολούμαι με τα διάφορα μικροπράγματα της φιλίας ενώ θα μπορούσα να κλειστώ στο πρόβλημά μου... τι να πω... ειναι psycho η κατάστασή μου τελικά;
Μου έλεγε η "Σ" ότι δεν της αρέσει μια αντίδραση που έχω όταν ακούω κάποια πράγματα. Μου λέει "δε στο λέω για να μαλώσουμε αλλά τι να κάνω, να μη σου πω ότι κάτι με πειράζει;" της είπα να μου το λέει. Αλλά τελικά τι να πω...ποιος είναι ο ρόλος των φίλων; Να μη σχολιάζουν, να μη λένε τη γνώμη τους αλλά να επικρωτούν ότι κάνουν οι φίλοι τους; Και αφού εμείς είμαστε δυο τελείως διαφορετικοί άνθρωποι είναι δυνατόν να συμφωνούμε σε όλα; Εγώ πάλι της είπα ότι και αυτή κάνει πράγματα που με νευριάζουν αλλά τα προσπερνώ αλλά η "Σ" μου είπε να της τα λέω. Μα δε βγάζει και πουθενά να λέει η μια στην άλλη τι δεν μπορεί. Νομίζω έτσι θα διαλυθούν πολλά (αν όχι όλα). Εγώ νομίζω ότι σε αυτή τη φιλία προσφέρω ότι μπορώ περισσότερο. Και αυτό είναι...να δέχομαι τη φίλη μου όπως είναι. Και να μου πει κάτι που με ενοχλεί το προσπερνώ γιατί σκέφτομαι, αφού το είπε και την εκφράζει it's ok, δεν μπορώ να πατρονάρω συμπεριφορές. Τελικά για μενα, τους ανθρώπους γύρω σου αξίζει να τους δέχεσαι όπως είναι, αλλιώς θα ήταν άλλοι...

Χθες έκανα την πρώτη μου ένεση για πριν τη χημειοθεραπεία. Αισθάνθηκα λίγο άρρωστη και πάλι γιατί πήγα και την έκανα σε μια κλινική. Λέω ρε γ*** πάλι στους γιατρούς και τέτοιες μέρες; Η "Σ" με πήγε Θεσσαλονίκη, σε ένα Mall για να μην είμαι έξω και κρυώνω. Έτσι χαζέψαμε βιτρίνες indoors. Η αλήθεια είναι ότι ξεχάστηκα...ωραία περάσαμε, καφέ και φαγητό χωρίς να μας νοιάζουν και πολλά as always.
Σήμερα θα κάνω τη δεύτερή μου ένεση.