Τελευταία Μέρα

Αυτά τα "τελευταία" δεν μου αρέσουν. "Τελευταίο μπάνιο στη θάλασσα, "Τελευταίος χιονοπόλεμος", "Τελευταίο έτος σπουδών" και τόσα άλλα...Τελικά δεν είναι και λίγα που μια ζωή βαφτίζουμε τελευταία, είναι μάλλον πολλά αυτά που αποχαιρετάμε.
Σήμερα είναι όντως όμως η τελευταία μέρα του χρόνου. Δε θέλω να χαρακτηρήσω το 2007 σαν μια άσχημη χρονιά. Θα ήταν κρίμα και αδικία για τα όσα πέρασα. Έκανα πολλά πράγματα, έτρεχα εδώ και εκεί με τη δουλειά αλλά διασκέδαζα κιόλας. Έκανα μικρές και μεγάλες αποδράσεις μέσα στην άγνοιά μου. Πέρασα όμορφα το καλοκαίρι μου δίνοντας τα πάντα στην παρέα μου. Σαν να ήταν το τελευταίο καλοκαίρι μου, το απόλαυσα. Δεν υπολόγισα τίποτα, ούτε λεφτά, ούτε αισθήματα, ούτε χρόνο, ούτε χιλιόμετρα. Ήμουν εκεί, απο το πρωί στη θάλασσα, όλη μέρα με τη "Σ" και πολλές φορές και τη "Ν". Πολύ κέφι και χαρά αλλά και στιγμές απόλυτης χαλάρωσης. Δεν κάνω τη χάρη στην αρρώστια μου να τα κλέψει όλα αυτά, τα κρατώ καλά κρυμένα και μόνο εγώ τα βρίσκω μέσα μου.

Η μέση μου είναι καλύτερα σήμερα. Χθες κοιμήθηκα πιο άνετα. Σηκώθηκα πριν το ξυπνητήρι στις 7 και πήγα για την εξέταση αίματος. Οι μέρες φτάσανε, 3/1 είναι η δεύτερη θεραπεία μου απο τις 8 και για να είμαι συνεπής στο ραντεβού πρέπει απο 2/1 να κατέβω Αθήνα με το κόκκινό μου βαλιτσάκι και όση διάθεση μπορώ να βρω. Δηλαδή αυτό σημαίνει ότι στο σπίτι μου θα είμαι σήμερα και αύριο, πρώτη μέρα του χρόνου.

Αυτές τις μέρες έχασα κάπως τη διάθεσή μου. Αυτό γιατί απο την Πέμπτη δεν έκανα κάτι. Πέρασα Παρασκευή και Σάββατο βαρετά στο σπίτι, εκτός απο κάποιες ώρες που πήγα στη θεία μου. Δε θέλω να γράψω ότι με απογοήτευσαν οι φίλες μου, θα ήταν κρίμα και για μένα και γι'αυτές. Δε μπορώ όμως να διώξω τη σκέψη πως αυτές διαλέξαν για εκείνες τις μέρες τη "ζωή" ενώ εγώ έμεινα μόνη με το πρόβλημά μου. Και μιλάμε για ανθρώπους με τους οποίους μοιράστηκα τόσα απο τη χρονιά που φεύγει, ήμουν πάντα εκεί... Μάλλον είναι δύσκολο να ισσοροπήσω μέσα μου κάποια πράγματα σ'αυτή τη φάση της ζωής μου. Οι φίλες μου προσέφεραν και ακόμη προσφέρουν πολλά, δεν το αμφισβητώ, φυσικά και χαίρομαι γι'αυτό. Δε ξέρω όμως πόσο αντέχουν ή πόσο μιζεριάζουν τελικά δίπλα μου. Δε ξέρω τι θέλουν, τι φοβούνται ή τι αποφεύγουν. Αναρωτιέμαι τελικά τι είναι σημαντικό γι'αυτές, μάλλον ότι τους κάνει να αισθάνονται καλά χωρίς δεύτερη σκέψη. Ακούγομαι σκληρή, το ξέρω αλλά είναι η μοναξιά που με κάνει έτσι. Η μοναξιά που πολλαπλασιάζεται λόγω των ημερών και δεν είναι και δύσκολο να γίνει και συνήθεια. Μπορώ να πω ότι κρατιέμαι να μην καταρεύσω για τους άλλους. Για την οικογένεια και για τις φίλες μου, άρα για μια ακόμη φορά σκεφτομαι τους γύρω μου και όχι εμένα. Έτσι ήμουν πάντα. Να ακούσω, να βοηθήσω, να πω τη γνώμη μου και ας μου χρεώσουν οτι έκανα "κριτική".

Στο χρόνο που φεύγει ρίχνω ένα χαμόγελο και δε σκέφτομαι καθόλου τις τελευταίες εξελίξεις. Για το χρόνο που έρχεται φοβάμαι και δεν ελπίζω πολλά. Ξέρω ότι έχω πολύ δρόμο για τον Απρίλιο αλλά και αυτός ο μήνας να έρθει, και όλα αυτά να έχουν τελειώσει, πάντα κάτι θα μένει...

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!

>>>2 τελευταία λόγια για φέτος<<<
Υ.Γ : Για να μην αδικήσω κανένα πριν το 2007 εκπνεύσει, με χαρά λέω ότι χθες το βράδυ γέλασα με την ψυχή μου και πολύ δυνατά όταν με τη "Ν", σπίτι της, κάναμε zapping και πέσαμε σε μια ελληνική ταινία. Δε γέλασα με την ταινία, γέλασα με τη "Ν" που ξαφνικά άρχισε να λέει τις ατάκες απ'έξω! Τι Βουγιουκλάκη και τι Παπαμιχαήλ!
Όσο για σήμερα, τελευταία μέρα του χρόνου, ναι, μπόρεσα και την πέρασα με αυτούς που ήθελα. Πήγα στη "Ν" το πρωί και "χαζέψαμε" με το βαφτηστήρι της που μόλις έμαθε να περπατά. Το απόγευμα είδα την τελευταία ταινία του έτους με το movie (και όχι μόνο) buddy μου, τη "Σ". Είχα να την δω απο την Πέμπτη, ήταν όμως όπως κάθε άλλη φορά. DVD, κουβέρτα, αγκαλιές, ζεσούλα και λίγο ύπνο που και που. Τελικά μάλλον μαθαίνω να δέχομαι τις καταστάσεις όπως είναι, όπως έχουν και όχι όπως θα τις ήθελα...Δε πειράζει καθόλου!