Οι μέρες μου τώρα τελευταία

Θέλω να πω σε κάποιες ψυχές εκεί έξω που περνάνε τα ίδια ότι δεν πρέπει να τους παίρνει απο κάτω.
Δεν θα κρυφτώ, ναι, είναι σοβαρό ζήτημα και ο καρκίνος και η μαστεκτομή. Εμένα δεν με έπιανε ούτε γρίππη! Ξαφνικά λοιπόν απο εκεί που ήμουν μια χαρά (γιατί δεν είχα και κάποιο σύμπτωμα) βρέθηκα να κάνω έρευνα γιατρών και χειρούργων, (Θεσσαλονίκη & Αθήνα) και είχα στο νου μου να μην το αφήσω για μετά τις γιορτές. Πέρασαν οι μέρες τρέχοντας και έκοψα το νήμα στην Αθήνα, στις 3/12. Βγήκα απο το χειρουργείο και ένιωσα την απώλεια του μαστού μου αμέσως παρόλο που με είχαν "φασκιωμένη" για τα καλά.
Η αλήθεια είναι ότι βλέπεις πως το σώμα σου άλλαξε στη μια ώρα χειρουργείου. Εκεί που χαιρόσουν τα ρούχα, το μαγιώ και τη θηλικότητά σου, ξαφνικά βρίσκεσαι με μια "ανδρική" πλευρά. Είναι γροτέσκ θέαμα σίγουρα και περιμένω πως και πως να θρέψει το τραύμα, να γίνει μια όμορφη ουλή (αν μπορώ να το θέσω έτσι).
Είναι κρίμα γιατί είμαι μόλις 27 και δεν έχω δική μου οικογένεια ακόμη, ή κάποιο σύντροφο. Νιώθω ότι είναι πολλά ακόμη που έχω να ζήσω κι όμως φέτος θα πάνε όλα αυτά ένα χρόνο πίσω. Μέσα στον πανικό της υγείας μου η μαστεκτομή με απασχόλησε αρκετά. Λυπήθηκα, δεν ήξερα πως θα αντιμετωπίζα πλέον τις φίλες μου και όλες τις γυναίκες γύρω μου που επιδεικνύουν τα στήθη τους καθημερινά.
Τώρα όμως βλέπω ότι είμαι πολύ ψύχραιμη. Σκέφτηκα ότι μπροστά στην υγεία μου δεν είναι τίποτα ένας μαστός που θα αποκατασταθεί, αν ο γιατρός με ρωτούσε θα απαντούσα θετικά στην αφαίρεση γιατί δεν θα μπορούσα να ζω με το άγχος και την αμφιβολία. Τουλάχιστον είναι κάτι που δε φαίνεται με τα ρούχα, με το σωστό εσώρουχο και το επίθεμα. Δε βιάζομαι για την αποκατάσταση γιατί έμαθα τελικά σταδιακά να αγαπώ το σώμα μου όπως είναι. Το αρνητικό της υπόθεσης είναι ότι ο μαστός αυτός θα είναι ανενεργός και τελικά η πλασική το μόνο που θα σώσει θα είναι την αισθητική μου. Δεν ξέρω κατα πόσο όμως οι μέσα μου πληγές θα είναι εντάξει.

Με το που γύρισα απο Αθήνα ξαναμπήκα στη ζωή. Κοιμήθηκα στην κολλητή μου δυο βράδια, μακριά απο τους συγγενείς, έτσι για διάλειμμα. Το Σάββατο πήγαμε μαζί στο σουπερμάρκετ για τα ψώνια των γιορτών. Τελικά εφαρμόζω το μόττο μου "αν δεν βλέπεις ένα πρόβλημα, δεν υπάρχει". Ψάχνω για τα καλά της ζωής τώρα, παρά για τα άσχημα... Λίγο "πνίγηκα" όταν κάποια στιγμή στο σαλόνι μου είχα ξαδέρφες, παππού, γιαγιά και γονείς αλλά έκανα υπομονή. Είναι το κρύο που με έχει μπλοκάρει και ο φόβος της μάνας μου να μην αρρωστήσω εν όψη της χημειοθεραπείας μου, αλλιώς θα είχα πάρει τους δρόμους.
Παρόλα αυτά χθες βγήκα. Πήγα παραθαλάσσια με τη φίλη μου "Ν" για καφέ και κρέπα. Ώρες ώρες ξεχνώ το προβλημά μου (ευτυχώς) και σ'αυτό βοηθάνε οι φίλες μου πολύ. Συνεχίσαμε και για ποτό. Ήμουν διστακτική και είπα στη "Ν"¨ότι αν πιεστώ θα φύγω. Μου είπε να μην σκέφτομαι τόσο πολύ. Και δεν είχε άδικο. Μετά απο ένα μήνα νοσοκομείων και γιατρών βγήκα λοιπόν για ποτό, 22.30-00.00. Μπορώ να πω ότι πήγε καλά. Σίγουρα δεν είχα τρελό κέφι αλλά δεν ψυχοπλακώθηκα με τους γύρω μου και σκέφτηκα αφού άντεξα να ακούσω και όλα αυτά τα χαζοχαρούμενα Χριστουγενιάτικα τραγούδια τότε είμαι σε καλό δρόμο.
Στοχάστηκα τα εξής, με το να στεναχωριέμαι δεν βγαίνει κάτι. Το αποτέλεσμα είναι το κλάμα και ο πονοκέφαλος που δεν είναι καθόλου καλοί σύντροφοι για την κατάστασή μου. Άρα μένει να παγώσω τις αρνητικές σκέψεις μου. Γίνεται; Τελικά γίνεται, αρκεί να πιστέψεις στη δύναμή σου και τη δύναμη του μυαλού σου.
Ένα όμως με απασχολεί, πάντα κάτι σκεφτόμουν-προγραμμάτιζα-οραματιζόμουν πριν κοιμηθώ, αλλά τώρα τίποτα. Δεν κάνω πια όνειρα, δε σχεδιάζω τίποτα, δε σκέφτομαι καν τη μέρα που θα τελειώσουν όλα. Και κάτι ακόμη, πόσο θα παραμείνω ο ίδιος άνθρωπος μετά απο αυτά. Έπεσαν στο χέρι μου κάτι καλοκαιρινές φωτογραφίες, και ενώ αναγνώρισα τον εαυτό μου δεν ξέρω τι σχέση έχω πλέον με την κοπέλα της φωτογραφίας...