Για τις φίλες μου!

Εδώ που έφτασα θα ήταν άδικο να μη μιλήσω θετικά για μια πτυχή της καινούργιας μου πραγματικότητας. Απο τότε που έγιναν όλα αυτά, το θετικό είναι ότι κανείς δεν με αντιμετωπίζει σαν άρρωστη. Πραγματικά φοβόμουν τη λύπη στα μάτια των δικών μου και των φίλων μου. Ευτυχώς (με μικρές εξαιρέσεις) δεν την είδα. Δεν αντέχω τον πόνο των γονιών μου, της μάνας μου τα μάτια όταν με κοιτάζουν και ξέρουν ότι κάτω απο τα ρούχα μου λείπει το στήθος που αυτή χαίρεται στο σώμα της. Ευτυχώς προς το παρόν δεν έχουμε εντάσεις. Δεν είδα τους γονείς ούτε τους φίλους μου να κλαίνε μπροστά μου. Δεν θα το άντεχα. Και εγώ... εγώ δεν έριξα δάκρυ μπροστά στην οικογένειά μου, ούτε όταν ο γιατρός μίλησε για τη μαστεκτομή, ούτε όταν ένοιωσα την απώλεια, ούτε όταν έμαθα για τη θεραπεία.
Η αλήθεια είναι όμως ότι στις φίλες μου μπροστά έκλαψα...Όχι με λυγμους και υστερίες αλλά με ένα δάκρυ που έπεφτε βαρύ και με θόρυβο στον καναπέ της φίλης μου. Νομίζω έκλαψα 4 φορές μπροστά τους. Οι φίλες μου τίποτα, με κοιτούσαν βουβά και με αγκάλιαζαν (στην καλύτερη).
Νευρίασα μαζί τους, ιδίως με τη "Σ". Σκέφτηκα ότι πάει, αυτή η κοπέλα δεν έχει καρδιά. Κι όμως τελικά το να μην κλάψει μαζί μου ήταν η πιο σοφή της κίνηση. Η "Σ" έκλαιγε βέβαια μόνη της και μου το είπε πρόσφατα, αλλά η αλήθεια είναι ότι αν έκλαιγε μπροστά μου δεν θα οφελούσε σε τίποτα. Στάθηκε βράχος δίπλα μου γιατί αλλιώς θα με είχε πάρει απο κατω τελείως. Η "Σ" τα αντιμετώπισε όλα τόσο ψύχραιμα σε σημείο αηδίας. Άλλα έτσι έπρεπε και μπράβο που το σκέφτηκε και το έκανε. Τέτοιες ώρες θες άτομα που έστω φαινομενικά δε λυγίζουν.
Η "Σ" ήρθε στο χειρουργείο μου, εκείνη τη Δευτέρα. Εγώ δάκριζα βουβά πάνω στο φορείο "χαιρετώντας" τους συγγενείς μου και επειδή είχαν πέσει πάνω μου να με φιλάνε δεν πρόλαβε να με χαιρετήσει. Και εγώ λυπήθηκα, γιατί ήθελα να την χαιρετήσω. Αν είναι όμως κάτι να γίνει...το ασανσέρ άργησε να 'ρθει και η "Σ" έτρεξε και με βρήκε πριν κατέβω τον όροφο. Έπεσε πάνω μου και με φιλούσε συνεχεια μέχρι να ρθει το ασανσέρ. Ήταν μια σκηνή συγκινητική και λίγο αστεία γιατί ο νοσοκόμος σάστισε με την οικειότητά μας, αλλά πολύ που μας ένοιαξε! Εγώ αφού μπήκα στο ασανσέρ χαμογέλασα και χάρηκα που προλάβαμε να χαιρετηθούμε. Έμαθα απο τους συγγενείς μου ότι η "Σ" εκείνη τη μέρα δεν έφαγε τίποτα και έκλαιγε όση ώρα ήμουν μέσα στο χειρουργείο. Και εγώ αισθάνθηκα άσχημα που νόμιζα ότι η φίλη μου είναι "σκληρή". Αισθάνθηκα τη μοναξιά της εκεί έξω με τους συγγενείς μου που και τον πόνο τους είχαν και δεν τους ήξερε και καλά. Κατάλαβα ότι έκανε μεγάλη θυσία που ήρθε, θυσία όχι για μένα, αλλά για τον εαυτό της. Κουράστηκε και στεναχωρηθηκε όσο και οι συγγενείς μου, μοιράστηκε την ίδια αγωνία.
Έχω να πω στη "Σ" (που μάλλον δε θα διαβάσει τίποτα απο όλα αυτά-δεν πολυασχολείται) ότι αν δεν ήταν (και είναι) αυτή, όλα θα ήταν αν όχι πιο μαύρα, σίγουρα πιο γκρίζα. Είναι αυτή που είναι (όπως λέει η ίδια), μου λέει ότι συνέχεια παίρνει πράγματα απο μένα, μαθαίνει, ακούει προβληματίζεται. Όμως και εγώ παίρνω πράγματα απο αυτή και ας μην το ξέρει, και ως εδώ έχει δείξει μεγαλείο ψυχής.
Χθες κοιμήθηκα σπίτι της και σήμερα πήγαμε μαζί για να κουρευτώ γιατί με την κάσκα καλό είναι να μην έχω πολύ μαλλί. Η "Σ" μου έβαψε τα νύχια καθώς περίμενα να στεγνώσουν τα μαλλιά μου και λέγαμε "χαζές" ιστορίες του Σεπτέμβρη για ανούσιους τσακωμούς. Πόσο αστεία φαίνονται αυτά... Η φίλη μου ζέστανε το αυτοκίνητό της πριν βγω απο το κομμωτήριο για να μην κρυώσω. Σκέφτομαι ότι η "Σ" με προσέχει πραγματικά και απο καρδιάς, αλλά χωρίς να με κάνει να νιώθω άρρωστη, και αν αυτή την περίοδο δεν την είχα στη ζωή μου δε νομίζω κάποιος άλλος να μπορούσε να παίξει τον ρόλο της. Δε θέλω να της πω ευχαριστώ γιατί όπως λέει η ίδια "είναι σαν κάποιος να μου λέει μπράβο επειδή πάω κάθε μέρα στην ώρα μου στη δουλειά". Θέλω απλά να της πω ότι χαίρομαι που είναι εκεί, και ότι όταν πολλές φορές αμφιβάλλω για μένα και ζητώ τη μοναξιά και σκοτεινιάζω, όταν βρισκόμαστε περνάνε όλα και είναι σαν να μην άλλαξε στη ζωή μου τίποτα. Είναι μεγάλη ευλογία οι καλοί φίλοι!