Μια σκοτεινή νύχτα

Επέστρεψα σπίτι μου αφού έβγαλα τα ράμματα Τρίτη, στις 11/12. Είναι αστείο αλλά η ζωή μου γέμισε αριθμούς και ημερομηνίες. Ήρθαν συγγενείς και οι δυο μου κολλητές. Εκείνο το βράδυ υπήρχε και η κούραση και η χαρα ότι γύρισα σπίτι μου επι τέλους. Την επόμενη μέρα βγήκα το πρωί για καφέ με τη μια απο τις δυο φίλες μου, προσπάθησα να κάνω καθημερινά πράγματα. Πέρασα και απο τη δουλειά για κάποιο θέμα.
Η αλήθεια είναι ότι είχα-έχω γρήγορη ανάρρωση καιτο τραύμα μου δεν πονάει καθόλου. Μόνο το χέρι "τραβάει" γιατί έφυγαν 19 λεμφαδένες.
Το βράδυ εκείνης της μέρας ήρθε η "Σ" για ταινία στο σπίτι μου. Είδαμε την ταινία και με αποχαιρέτησε. Μόνη, με τους γονείς μου να κοιμούνται, όπως ξεντύθηκα είδα στο τραύμα μου κολλημένα χνούδια απο την μπλούζα μου και βάλθηκα με οινόπνευμα να τα καθαρίσω. Εκείνη τη στιγμή μπροστά στον καθρέφτη είδα τη νέα μου πραγματικότητα με μάτια θολωμένα απο δάκρυα. Καθώς έτριβα προσπαθούσα να βιώσω την καινούργια μου πραγματικότητα.Τα παράτησα και έπεσα για ύπνο. Ήταν η πρώτη φορά μετά την εγχείριση που βρέθηκα στο "κενό". Έκλαψα και στεναχωρήθηκα αλλά τελικά χωρίς νόημα. Δε ρώτησα "γιατι" αλλά σκέφτηκα πως είναι άδικο για μένα που είχα πολλά σχέδια και όνειρα για φέτος να περάσω αυτή τη δοκιμασία. Θα μπορούσα να ζήσω μια χαρά και χωρίς αυτό και ας λέει μια φίλη μου ότι θα γίνω πιο δυνατή.

Αυτό το Βlog όμως δεν έχει σκοπό να γίνει κουρστικό ούτε απαισιόδοξο. Το δημιούργησα για να ξεκουράσω την ψυχή και το μυαλό μου και να δείξω σε όσους περνούν τα ίδια ότι τελικά υπάρχει ηλιακτίδα.
Εκείνο το βράδυ κατάλαβα ότι είναι πολύ εύκολο να παγώσουν όλα μέσα σου. Γυρίζεις πλευρό στο μουσκεμένο σου μαξιλάρι και λες "δε με ενδιαφέρει κανείς και τίποτα, έχω το πρόβλημά μου και οι άλλοι χαίρονται τη ζωή". Για δευτερόλεπτα βίωσα το παγωμένο τοπίο μέσα μου. Σε δευτερόλεπτα διάλεξα τη ζωή. Όποια και να είναι αυτή για μένα τώρα. Διάλεξα την αγάπη και όχι το μίσος. Είναι δύσκολη επιλογή και ακόμη παλεύω μέσα μου για να μην χάσω την πίστη μου στους ανθρώπους που αγαπώ και με αγαπάνε. Είναι πολλοί οι δρόμοι που απλώνονται μπροστά μου και άλλες τόσες οι Σειρήνες. Και πως να κλείσεις τα μάτια σου σε μια νέα πραγματικότητα, πώς να βουλώσεις τα αφτιά και να είσαι αρεστός σε φίλους και συγγενείς, πως να μην έχεις νεύρα, πως;
Μια ζωή στήριζα τους άλλους, σε λύπες μα πάνω απο όλα σε χαρές. Άκουγα καλά και άσχημα γεγονότα, έδινα συμβουλές και έτρεχα να είμαι εκεί. Τώρα τι γίνεται; Τώρα τι κάνω; Τώρα συνεχίζω; Έχω δυνάμεις τώρα; Μήπως ήρθε η ώρα να προσέξω πλέον τον εαυτό μου και να κλείσω τους πόρους μου; Όλα αυτά περνάνε απο το μυαλό μου σαν μικρά μικρά φλασάκια. Όσο δεν τις θέλω αυτές τις σκέψεις, τόσο καταλαβαίνω ότι είναι ανθρώπινες και για πρώτη φορά αφήνω στον εαυτό μου να δει τις αδυναμίες του. Να δει πως απέναντι στην αρρώστια είναι μικρός αλλά όχι ανυπολόγιστος "εχθρός" της.