Καλό 2017

Απόψε απο την ησυχία του σπιτιού μου καλωσορίζω το 2017!

Νέα χρονιά! Κι όχι απλά νέα χρονολογία, για εμένα χρονολογία σταθμός!

Μια φορά και πολλές πρωτοχρονιές πίσω...περίμενα την αλλαγή του χρόνου απο 2007 σε 2008 με ένα μαξιλαράκι ση δεξιά πλευρά του σουτιέν μου. Αυτό ήταν μια λύση για την "άδεια" μου τότε πλευρά. Ένα μαξιλαράκι σε τριγωνικό σχήμα μέχρι να πάρω ειδικά σουτιέν και να μπαίνει μέσα η ειδική σιλικόνη (ως επίθεμα). Η αλήθεια είναι πως εκείνη την Πρωτοχρονιά αν κάτσω και τη σκεφτώ, δεν με θλίβει, μάλλον κακόγουστα αστεία μου φαίνεται γιατί ενώ είχα περάσει τα ξαφνικά ελέη (μέσα σε 20 μέρες το πολύ είχαν γίνει όλα-διάγνωση-χειρουργεία-επιστροφή σπίτι) οι γονείς μου θεώρησαν καλή ιδέα το να μην είμαστε μόνοι και να πάμε στους θείους μου όπου εκεί ηταν και μια άλλη οικογένεια, συγγενείς τους να αλάξουμε μαζί τον χρόνο, να μην είμαστε βρε μόνοι στο σπιτι. Φυσικά πολλές φορές η μοναξιά είναι και καλύτερη απο τη χαζο-βαβούρα αλλά άλλο αυτό.Τέλος πάντων... δεν με πείραξε ο κόσμος εκείνο το βράδυ κι απορώ, ούτε ήμουν ανυπόμονη να αλλάξει η χρονιά γιατί πέρα απο τον κακρίνο (καλά τι γράφω απόψε!) κι όμως, πέρα απο τον καρκίνο ήταν μια σουπερ χρονιά που δημιούργησε τα θεμέλια για μια σουπερ φιλία. Αλλά και γενικότερα ήταν το 2007 μια χρονιά όπου είχα μεσουρανήσει προσωπικά. Δούλευα πολλές ώρες, μεγάλα ωράρια έβγαζα καλά λεφτά, έβγαινα  και διασκέδαζα, πηγαίναμε μονοήμερες με την παρέα εκδρομές. Προφανώς κι εγώ ζούσα μαζί με την Ελλάδα του τότε το Ελληνικό όνειρο! Οπότε όχι, εκείνη την παραμονή δεν ήθελα να φύγει το 2007 αλλά τη θέση του θα έπαιρνε το 2008 φυσικά σε μερικά λεπτά. Δεν ξέρω γιατί πάντως θυμάμαι και τα ρούχα που ΄φορούσα, επίσης θυμάμαι το sms της "Σ" "σε αγαπώ πάρα μα πάρα πολύ". Σίγουρα αυτή η αγάπη με στήριξε πολλές φορές, ακόμη κι όταν ένιωθα ότι δεν με στήριζε και εξιστορούσα και εδώ όλες τις παρεξηγήσεις και τις εντάσεις. Τίποτα δεν είναι ρόδινο όταν στην παρέα μπαίνει το μεγάλο "Κ"άπα. Χρόνια μετά κατάλαβα τους ανθρώπους, τους ανθρώπους γενικά αλλά και ειδικά. Έπρεπε να περάσουν σχεδόν τα 10 χρόνια για να κοιτάξω πίσω και να δω τι συνέβη σε αυτούς τους ανθρώπους και τι συνέβει σε εμένα. Πως ο καθένας διαχειρίστηκε το στρες, την αβεβαιοτητα, την απειλή του θανάτου. Οι γονείς μου έχουν ακόμη το στρες οτι μπορει να παθω κάτι... Δεν μπορω να τους βοηθήσω σε αυτό... μακάρι να πηγαίνανε σε εναν ψυχολόγο.
Εγώ δεν φοβάμαι πολύ για το να πάθω κάτι. Έδωσα νωρίς μια υπόσχεση στον εαυτό μου, όταν όλα τελείωσαν (τα νοσοκομεία) πως δεν θα στεναχωριέμαι υποθετικά αλλά θα ζω τη μέρα μου όσο μπορω χωρίς το φόβο μην ξανα αρρωστήσω. Σταδιακά αυτή μου η υπόσχεση με έκανε να κερδίσω τη ζωή. Όχι ότι δεν ξανα αρρώστησα... ευτυχώς καρκίνος αλλά ελαφρύς...δίχως χμθ... τζάμα πράμα κόσμε, αλλά εζησα ποιοτικά (αν εξαιρεσεις τα θέλω μου σε σχέση με τους ανθρώπους γύρω μου όταν έσβησαν τα φώτα) ναι, έζησα ποιοτικά. Κάτι τέτοιο μόνο έτσι το κερδίζεις...δίνοντας μια υπόσχεση στον εαυτό σου κοιτάς μπροστά...στα μάτια τη ζωή.

Απόψε το 2017 το ανοίγω σπίτι, αφού έχω βγει απο το μεσημέρι. Είμαι καλά, ο τελευταίος πρόσφατος επανέλεγχος αυτό έδειξε.  Χαζεύω λίγο τηλεόραση και ακούω τα βεγγαλικά (οκ θα βγω και στο μπαλκόνι γιατί τα λατρεύω). Σκέφτομαι πως το 2007 πέρασα στιγμές απαισιοδοξίας, οι γιατροί λέγανε "να περάσουν 10 χρόνια" κι εμένα τα 10 μου φαινόταν τόσο μακρινά...Ελλάδα ως Αυστραλία και πίσω! Τι έγινε ρε παιδιά; Κοντεύω τα 10 χρόνια; κι όμως ναι! Την παραμονή του 2018 θα είμαι στα 10 χρόνια.

Εξακολουθώ να μη θεωρώ το μέλλον δεδομένο, κι ας έφτασα εδώ. Τα 10 τα έζησα για τα υπόλοιπα δεν γνωρίζω και δεν απαντώ. Είμαι διστακτική, όχι απαραίτητα λόγω καρκίνου, δηλαδή με την στενή έννοια του ότι αρρώστησα, είμαι διστατική γιατί γνώρισα στο πετσί μου πως η ζωή έχει μεγάλες ανατροπές. Οπότε δε βιάζομαι για τίποτα και κρατώ μικρό καλάθι. Πιστεύω έτσι πως είμαι σε καλό δρόμο.

Μου φαίνεται πολύ περίεργο που στην χρονολογία ξανα γύρισε το  "7"
Πολλοί λένε πως είναι τυχερό, πως είναι σύμβολο ακόμη ακόμη της θρησκείας μας.
Θα δείξει είναι αυτό που λέω εγώ.

Το 2016 είδαμε πολυ κόσμο να υποφέρει. δυστυχώς εγώ και στον μικρόκοσμό μου. 

Ελπίζω να μην ξανα ζήσουμε τέτοιες στιγμές. Μακάρι οι ευχές όλων για έναν κόσμο καλύτερο, για ειρήνη, αγάπη, κατανόηση (θα προσθέσω) και ζεστασιά να πιάσουν. 

Θεωρώ πως το "καλό" δεν είναι δύσκολο, όμως δύσκολα οι άνθρωποι το αφήνουν να φανεί. 

Αγκαλιάστε τα αγαπημένα σας πρόσωπα, πάρτε και δόστε ενέργεια, αγάπη, ζωή. 

Πείτε σ'αγαπώ, γράψτε το, ζωγραφίστε το. Χαρίστε ένα λουλούδι, ένα χαμόγελο, μια καλή κουβέντα. Δείξτε φροντίδα, αφοσίωση. 

Στις δύσκολες ώρες, δεν θα θυμηθείτε τίποτα απο όσα κάποτε αγοράσατε. Θα θυμηθείτε όμως σίγουρα κάτι που καταφέρατε, απο ένα μικρό χαμόγελο στο πρόσωπο κάποιου μέχρι μια μάχη που σας έβγαλε νικητή. Θα θυμηθείτε κάποιες διακοπές, μια φάση που γελάσατε πολύ δυνατά, μια σκανδαλιά που σας έκανε να φάτε ξύλο απο τη μάνα σας, μια νέα πόλη που επισκεφτήκατε, μια ωραία ταινία, ένα βιβλίο που σας ταξίδεψε. Όλα τα άλλα θα έχουν σβηστεί. Η ζεστασιά που σας έδωσε το ταξίδι σας στον κόσμο, ο κόσμος ο ίδιος θα είναι το πρώτο σας καταφύγιο στα δύσκολα. Μια μυρωδιά, μια γεύση...

Καλή χρονιά!

Να στε δυνατοί και αισιόδοξοι! να προσπαθείτε για το καλύτερο ακόμη κι αν αργεί, ακόμη κι αν δεν φαίνεται να έρχεται. Να έχεις ελπίδα κι αγάπη! Να μιλάς, να ακούς, να μαθαίνεις. ΝΑ ΖΕΙΣ!