Σήμερα είναι τα κανονικά μου γενέθλια! Σήμερα κλείνω τα 36!
Μερικές φορές ο χρόνος είναι σχετικός, άλλες πάλι φορές ο χρόνος μετράει τόσο που ένα λεπτό είναι πολύ κρίσιμο για την υπόλοιπη ζωή σου ή ένας μήνας...
Στα 36 λοιπόν σήμερα και δεν νιώθω καθόλου "μεγάλη".
Νιώθω αρκετά χαρούμενη, δυνατή και δυναμική στο να κάνω νέα πράγματα, στο να ταξιδέψω στο να δώσω χρόνο απο τη μέρα μου στους άλλους, στο να δουλέψω, να αγαπήσω, να κάνω όνειρα.
Τα όνειρα ξέρεις δεν είναι εύκολα... όταν είσαι καλωδιωμένος με τους ορούς και κάνεις χημειοθεραπεία ακόμη και τα όνειρα μοιάζουν μακρυνά, δεν έχεις τη δύναμη να τα κάνεις!
Σήμερα ονειρεύομαι....ονειρεύομαι να γίνω κάτι άλλο όταν μεγαλώσω.
Δεν μπορώ ακόμη να δω τον εαυτό μου να γερνάει, ίσως αυτό μου δίδαξε η ζωή. Είμαστε εφήμεροι και δεν πρέπει να παίρνουμε τίποτα ως δεδομένο. Ίσως είναι καλό που το ξέρω πλέον αυτό. Ίσως έπρεπε να το μάθω για να ζω όπως ζω σήμερα. Όχι δεν ζω ακραία... άρα μάλλον για να κάνω τις σκέψεις που κάνω σήμερα.
Στα 36 σήμερα, αν κοιτάξω πίσω σκέφτομαι πως ευτυχώς ο κακρίνος δεν είναι το μόνο που θυμάμαι. Ευτυχώς το τέρας που γεννιέται μέσα μας δεν μου τα στέρησε όλα. Θα ήταν μεγάλο κρίμα.
Θυμάμαι διάφορα... πως κάποτε υπήρχε ένα κορίτσι πολύ carefree που της άρεζε η θάλασσα και το καλοκαίρι αλλά και ο χειμώνας γιατί είχε τότε γενέθλια, δεν ήξερε καλά καλά τι θα πεί "ζωή" αν και είχε διαβάσει σπουδάσει και ταξιδέψει. Μια αρρώστια όπως ο καρκίνος σου φέρνει τούμπα ότι ως τότε ήσουν, σου σκίζει το μέσα σου...όχι η επέμβαση αλλά οι χημειοθεραπείες...η αγωνία αν θα πας καλά...το ζόρι σου με τη νέα πραγματικότητα.
Δεν θα πώ εύκολα το "όλα περνούν".
Ναι περνούν αλλά όχι υπερ εύκολα. Γιατί πάνω απο όλα είμαι ρεαλίστρια με τη ζωή. Όλα περνούν κάποια στιγμή και όπως έχω ξανα γράψει ευτυχώς για όλους τους ανθρώπους, ο πόνος ξεθωριάζει...ο θυμός μπορεί και αλλάζει χρώμα, γίνεται όλο και πιο μικρός επίσης.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν απο την ατυχή μου συνάντηση με τον MR C αυτό που έχω να πω είναι πως η ΕΛΠΙΔΑ είναι μεγάλο πράγμα...η ΑΓΑΠΗ ακόμη μεγαλύτερο...και η ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ πλαισιώνει και τα δύο!
Να ελπίζεις για το καλύτερο, να ελπίζεις για ήλιο ακόμη κι όταν βρέχει μέρες πολλές. Να ξεκινήσεις να αγαπάς τον εαυτό σου και σιγά σιγά πολύ πολύ τους άλλους. Να πιστεύεις στους ανθρώπους, να πιστεύεις στους καλούς γιατρούς...στα θαύματα και σε ότι σε κάνει να πιο δυνατό!
Θα κερδίσεις σταδιακά με την ελπίδα και την αγάπη, με τους ανθρώπους! Με την όρεξη για ζωή! Γιατί η ζωή όσες δυσκολίες κι αν έχει...άλλες τόσες χαρές έχει. Χαρές μικρές και "εύκολες", χαρές και ομορφιές!
Σήμερα είναι η δική μου πρωτοχρονιά, ξεκινάω ένα ακόμη ταξίδι, αρχίζω να γεμίζω νόστημα τις μέρες μου με χρώματα, αρώματα και γεύσεις.
Σας φιλώ όλους!
 |
| ένα δάκτυλο φύσης & τέσσερα δικά μου |
Δεν θα πώ εύκολα το "όλα περνούν".
Ναι περνούν αλλά όχι υπερ εύκολα. Γιατί πάνω απο όλα είμαι ρεαλίστρια με τη ζωή. Όλα περνούν κάποια στιγμή και όπως έχω ξανα γράψει ευτυχώς για όλους τους ανθρώπους, ο πόνος ξεθωριάζει...ο θυμός μπορεί και αλλάζει χρώμα, γίνεται όλο και πιο μικρός επίσης.
Όσα χρόνια κι αν περάσουν απο την ατυχή μου συνάντηση με τον MR C αυτό που έχω να πω είναι πως η ΕΛΠΙΔΑ είναι μεγάλο πράγμα...η ΑΓΑΠΗ ακόμη μεγαλύτερο...και η ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ πλαισιώνει και τα δύο!
Να ελπίζεις για το καλύτερο, να ελπίζεις για ήλιο ακόμη κι όταν βρέχει μέρες πολλές. Να ξεκινήσεις να αγαπάς τον εαυτό σου και σιγά σιγά πολύ πολύ τους άλλους. Να πιστεύεις στους ανθρώπους, να πιστεύεις στους καλούς γιατρούς...στα θαύματα και σε ότι σε κάνει να πιο δυνατό!
Θα κερδίσεις σταδιακά με την ελπίδα και την αγάπη, με τους ανθρώπους! Με την όρεξη για ζωή! Γιατί η ζωή όσες δυσκολίες κι αν έχει...άλλες τόσες χαρές έχει. Χαρές μικρές και "εύκολες", χαρές και ομορφιές!
Σήμερα είναι η δική μου πρωτοχρονιά, ξεκινάω ένα ακόμη ταξίδι, αρχίζω να γεμίζω νόστημα τις μέρες μου με χρώματα, αρώματα και γεύσεις.
Σας φιλώ όλους!
 |
| Ιόνιο! Η αγαπημένη μου παραλία,καλοκαίρι 2016 |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου