I'll drop a line

 ευτυχώς που κάποιες απο εσάς περνάτε απο εδώ και μου αφήνετε σχόλιο του τύπου "Μας έλειψες" και μπαίνω να το δω στο blog και ανακαλύπτω πως έχω να γράψω απο τον Απρίλιο! Μα γιατί πάντα μου φαίνεται σαν χθες;;; Προφανώς επειδή σας έχω στο μυαλό μου και επειδή δεν ξεχνώ ποτέ αυτή τη γωνίτσα του παγκόσμιου ιστού που με τόση αγάπη προς εσάς κρατάω ζωντανή ως τα σήμερα. 

Όχι δεν έκανα την πρώτη μου βουτιά για φέτος (όπως με ρωτήσατε) ίσως σήμερα. Όταν είχα αρρωστήσει και έκανα θεραπείες περνούσα πολλές ώρες δίχως να έχω να κάνω κάτι, η ζωή μου είχε αδειάσει γενικά ενώ ήμουν ως τότε συνηθισμένη να κάνω πολλά πράγματα... Πλέον πολλές μέρες δεν μου μένει χρόνος για αρκετή ξεκούραση γιατί έχω πολλά να κάνω ;-)

Απο τον Απρίλιο ως σήμερα οι μήνες πέρασαν γρήγορα (κάποιος κλέβει εβδομάδες απο αυτή μου τη χρονιά) πραγματικά γρήγορα! 

Είμαι αισίως στο 4ο έτος της δευτερης Παν/μιακής σχολής που ξεκίνησα το 2012! Απίστευτη αίσθηση! Να λοιπόν πως οι μήνες και τα χρόνια μπορούν να περάσουν γρήγορα κάνοντας κάτι καλό. Να πως φεύγουν τα χρόνια και παράλληλα χτίζεις κάτι όμορφο. Τα χρόνια δεν τα κλέβει μόνο κάποια αρρώστια αλλά και οι ομορφιές της ζωής!

ΜΕΓΑΛΗ ΑΛΗΘΕΙΑ! ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ΛΟΙΠΟΝ!

Αν μιλούσα λοιπόν ανοιχτά για την πραγματικότητα της ζωής μου τα τελευταία 4 χρόνια  πέρα απο τη δουλειά, η νέα μου ενασχόληση με την καινούρια σχολή μου άνοιξε τους ορίζοντες προς τη συμπρωτεύουσα, μου έφερε νέους ανθρώπους στη ζωή μου, με γέμισε ενέργεια το να συναναστρέφομαι άτομα με φιλοδοξίες που κι αυτοί επίσης (λόγω ηλικίας) δεν φοβούνται, ονειρεύονται, ελπίζουν σε ένα καλύτερο κόσμο, δημιουργούν και χαίρονται τη ζωή. Υποσυνείδητα ταυτίστηκα (τώρα το καταλαβαίνω) και με αυτά τα παιδιά που τα γνώρισα 18 και είναι πλέον 21-22. Είναι όμορφο να θυμάσαι τα νιάτα σου, να θυμάσαι πως στα 23 αφου πήρε το πτυχίο το πρώτο απο Ελληνικό Παν/μιο πήρες μια βαλίτσα μόνη και πήγες στην Αγγλία για να σπουδάσεις θεωρία κινηματογράφου, επειδή οι γονείς σου ήταν ανοικτά μυαλά.  Εν ολίγοις βρήκα μεγάλη ανακούφιση και χαρά στη δεύτερη σχολή μου. Σχεδόν επαναλαμβάνω απο μέσα μου όταν βρίσκομαι εκεί πως "η ζωή δεν σταματάει ποτέ, και πως η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις".

Παράλληλα ξεκίνησα το τρέξιμο, και είχα βάλει στόχο τα 10 χλμ σε αγώνες-δρόμους και προπονήσεις αλλά εδώ και 9 μήνες ένας τραυματισμός πλάγια στο γόνατο με σταμάτησε. Ίσα που πρόλαβα τον πρώτο μου αγώνα, 3 μέρες πριν απο εκείνο το χειρουργείο του αδενοκαρκινόματος. Ωστόσο περπατάω και μάλιστα είμαι πλέον πολύ κοντά στα κιλά που είχα πριν αρρωστήσω.... Με τόσα ορμονικά θέματα, με τις χμθ και τα χειρουργεία, ο οργανισμός ήθελε μια ώθηση για να αρχίσει να χάνει και (μάλλον) μου την έδωσε μια συγκεκριμένη διατροφή που ακολούθησα. Έτσι για πρώτη φορα στα 10 χρόνια ταλαιπωρίας μου είμαι πλεον 57 κιλά!!!!! (τον Απρίλη ήμουν 62) Λίγη γυμναστικούλα μου λείπει και θα σφύξει και το κορμί. Αλλά οκ, δεν χρειάζεται να είμαι και μοντέλο, είμαι εξυπνη και δημιουργική, αυτο φτάνει (χαχα)

Κατα τα άλλα (γενικά) πέρασα τα τελευταία 2,5 χρόνια μεγαλώνοντας ένα παιδί. Το παιδί της κολλητής "Σ" σε σημείο που το παιδί μάλλον θα πιστεύει ότι μένω κι εγώ μαζί τους γιατί πέρα απο το ότι είμαστε κάθε μέρα μαζί, κάποια βράδια το μπανιάρω, το κοιμίζω με ιστορίες μου (και φεύγω) αλλά ο πιτσιρικάς σίγουρα δεν καταλαβαίνει ότι φεύγω το βράδυ, μπορεί να νομίζει πως το πρωί πάω στη δουλειά πριν ξυπνήσει. Τα αισθήματα είναι σίγουρα αμοιβαία με τον πιτσιρικά όμως το ενδεχόμενο πως οικογενειακώς λόγω κρίσης θα φύγουν σε άλλη χώρα μας στραβοκάθεται. Βλέπετε η ζωή τελικά πάντα μα πάντα γράφει το δικό της σενάριο, εκεί που πάντα μα πάντα έλεγα εγώ να αποκτήσω ένα βαπτιστήρι απο την ίδια πόλη για να το βλέπω καθημερινά και επέκλυα οποιαδήποτε άλλη πρόταση φίλων απο άλλη πόλη. Τελικά απο την ώρα που γεννιόμαστε καλούμαστε να βιώσουμε κάθε είδους αποχωρισμό, αυτον του σώματος της μητέρας μας, αυτόν του απογαλακτισμού, αυτόν της οικογενείας αυτόν, αυτόν, εκείνο....! Πρέπει να μαζεύουμε δυνάμεις και να στεκόμαστε δυνατοί μπροστά σε μικρούς και μεγάλους χαμούς.

Γενικά πάλεψα πολλά προσωπικά μου θέματα όλα αυτά τα χρόνια με τον εαυτό μου αλλά και με τους άλλους.... Έκανα το καλύτερο που μπορούσα....
Χθες διάβασα κάτι έξυπνο : "Να φεύγεις απο εκεί που είσαι κομπάρσος". Στις πιο δυνατές σχέσεις της ζωής μας νιώθουμε πρωταγωνιστές, δίνουμε στους συμπρωταγωνιστές μας μια αγάπη και μια αφοσίωση όμοια με ενός εραστή ή μιας ερωμένης, άσχετα αν μιλάμε για φιλίες, ή για το ίδιο φύλο ακόμη. Μια αγάπη πολλές φορές μητρική ή αδελφική, με έντονο και έκδηλο ενδιαφέρον καθημερινό για τον άλλο. Μαθαίνεις σταδιακά ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, μπορείς όμως να αλλάξεις εσύ προς του ανθρώπους όταν αισθανθείς κομπάρσος στις ζωές τους ή η εναλλακτική τους. Είναι δικαίωμά σου να διεκδικείς για εσένα το καλύτερο, κανείς δεν θα σε κατηγορήσει γιατί θες να καλομάθεις εσένα, γιατί νομίζεις ότι άξιζες μια καλύτερη συμπεριφορά... γιατί...γιατί.... Τα γιατί και τα επειδή της ζωής είναι αμέτρητα......και τη ζωή τη μαθαίνεις σταδιακά. Σε κανένα βιβλίο και σε κανένα σχολείο δεν μαθαίνεις πως να χειρίζεσαι τα δύσκολα μα ούτε και τους ανθρώπους. Μαθαίνεις μόνος τους ανθρώπους... κι αν θες να εισπράττεις ότι δίνεις ή έστω περίπου ότι δίνεις, φεύγεις για να είσαι ο πρωταγωνιστής κάπου αλλού. Είναι όμορφο να αγαπάς αλλά είναι επίσης όμορφο να αγαπιέσαι, να φροντίζεσαι και όχι μόνο να φροντίζεις, να σε ακούν και όχι μόνο να ακούς. Δύσκολοι καιροί, όμως όλα μπορείς να τα βρεις σταδιακά.

Το καλοκαίρι είναι μια ανάσα απο αυτές τις γραμμές κι εγώ ελπίζω σύντομα να βρεθώ στη θάλασσα και να σας αφήσω μερικές φωτογραφίες εδω.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΑΘΕΤΕ ΝΑ ΑΓΑΠΑΤΕ ΤΗ ΖΩΗ, ΚΑΙ ΝΑ ΜΗ ΧΑΝΕΤΕ ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΧΡΟΝΟ ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΘΥΜΩΝΕΤΕ ΜΕ ΤΗ ΖΩΗ. Πραγματικά με το θυμό δεν κερδίζετε τίποτα πέρα απο νεύρα και άυπνες νύχτες. Βρείτε κάτι που αγαπάτε, ή επινοήστε κάτι απο την αρχή, αγαπήστε το, βάλτε στόχους. Ακούγομαι σαν τα βιβλία "Πως να κάνετε τη ζωή σας καλύτερη" όμως όλα όσα σας γράφω εδώ τα έχω βιώσει. Διεκδικίστε πράγματα, ζήστε καλά, καλύτερα. ΖΗΣΤΕ!!!!Ζηστε χωρίς φόβο για το μέλλον. Ποτέ δε σκέφτηκα πως θα ξανα πάθω καρκίνο κι ας ξανα έπαθα το 2014, και μια νύχτα δίχως στεναχωρια είναι μια νύχτα κερδισμένη, χωρίς στεναχώρια!

Να προσέχετε τους ευατούς σας! Πρώτοι εσείς προσέχετε εσάς και μετά όλοι οι άλλοι σας προσέχουν. Αν αγαπάτε τον εαυτό σας, θα τον δουν με παρόμοιο μάτι και οι υπόλοιποι και θα σας αγαπήσουνε καλύτερα!

Σας φιλώ, πάντα με αγάπη, πάντα η σκέψη μου μαζί σας!

Η αγαπημένη μας παραλία με τη "Σ" ΜΥΛΟΣ...κάπου στο Ιόνιο