hohoho! και φέτος εδώ!

Χαιρετώ για 744ή φορά απο εδώ. Ναι....απο το 2007 ως σήμερα άφησα 744 (με τη σημερινή) αναρτήσεις απο καρδιάς, για όλους εσάς που περάσατε απο εδώ ψάχνοντας κάτι. 

Κάποιοι ήρθατε απο εδώ, ψάχνοντας με λέξη κλειδί τον καρκίνο, κάποιοι ζητούσατε απαντήσεις, κάποιοι αναρωτιώσασταν για τη ζωή, για την αρρώστια, για τη ζωή μετά την αρρώστια, κάποιοι άλλοι νιώσατε απλά μόνοι. Με κάποιο τρόπο με βρήκατε, με έναν λόγο σας βρήκα. 

Οι πιο παλαιοί θα θυμάστε λοιπόν πως σαν σήμερα, το 2007 άλλαξαν τα πράγματα για εμένα. Η 3η του Δεκέμβρη όσα χρόνια κι αν περάσουν θα είναι στο μυαλό μου χαραγμένη, για όσα μου πήρε και για όσα μου έφερε. Για όλα!

Γεννήθηκα το Δεκέμβρη του 1980 και τον Δεκέμβρη του 2007 μετά απο ένα χειρουργείο, προφανώς ξανα γεννήθηκα. Ξύπνησα ένα άλλο σώμα, με ένα όγκο που μόλις είχα αφαιρέσει, με ένα μαστό που είχε φύγει κι αυτός. Πλέον έχω κολλήσει την έκφραση "Ας είναι". Ας είναι λοιπόν, στα 27 μου η ζωή μου έκρυβε μια αλλαγή στο σενάριο που είχα ως τότε στρώσει: νιάτα, εμφάνιση, δουλειά, βόλτες, εκδρομές, ξεγνοιασιά.

Πραγματικά, το καλοκαίρι του 2007 ήταν το πιο ξέγνοιαστο της ζωής μου. Ήταν το τελευταίο πριν τον καρκίνο, κι εμείς με τη "Σ" λες και το ξέραμε και δεν μαζευόμασταν με τίποτα. Ήταν όλα τέλεια, οι πιο όμορφες θάλασσες, οι πιο πράσινες πλαγιές και ο ήλιος λαμπερός πέρα απο κάθε προσδοκία. Τα μυαλά μας τόσο ξεκούραστα όσο ποτέ πλέον.

 Πάνε πολλά χρόνια απο εκείνο το καλοκαίρι . Μου φαίνεται σαν χθες όμως. Έτσι είμαι εγώ, τα καλά δεν τα ξεχνάω. πρίν κάποια χρόνια βέβαια, με ενοχλούσε το ότι ήταν τόσο καλό εκείνο το καλοκαίρι και δεν το επαναλάβαμε ποτέ. Με τα χρόνια έμαθα πως φυσικά και τίποτα τόσο όμορφο δεν επαναλαμβάνεται στη ζωή. Επίσης έμαθα πως οι άνθωποι κινούνται κι αγαπούν πάντα με δικά τους σταθμά. Η αγάπη και το ενδιαφέρον δεν εκβιάζονται. Μπορεί να σε αγαπούν το ίδιο, όμως δεν θα έχουν τις ίδιες εκδηλώσεις αγάπης πάντα, δεν θα είσαι συνεχώς η προτεραιότητά τους. Οι δρόμοι, όσο κι αν πορεύτηκαν παράλληλα, κάποια στιγμή χωρίζουν. Ίσως έτσι να ήταν πάντα η ζωή, αλλά δεν το ήξερα πριν χρόνια, το έμαθα στην πορεία. Η "Σ" μια φορά είπε πως η ζωή είναι κύκλοι, κλείνει ένας, ανοίγει ένας άλλος. Η "Σ" γενικά (προσπαθεί;;) να είναι λιγότερο ρομαντική και συναισθηματική γύρω απο το θέμα. Η ζωή είναι αυτή, προχωράει κι εμείς κάθε μέρα τρέχουμε.

Ο καρκίνος η αλήθεια είναι σε πετάει σε μια τρελλή τροχιά, εκτός της ζωής που κάποτε όριζες ως καθημερινότητα. Σκεφτόμουν σήμερα στη δουλειά με τι στοικότητα έχασα τον πρώτο μαστό το 2007...έγινα σε μια μέρα Αμαζόνα και απορούσα σήμερα με τον εαυτό μου πως ακόμη κι αυτό, το δέχτηκα απλά και δίχως υστερίες. Σκεφτόμουν επίσης πως στα 27 είσαι ακόμη παιδί. Έχεις όνειρα, όπως και να το κάνεις, έχεις ηλικιακά το "2" μπροστά ακόμα, έχεις γυρίσει απο σπουδές και έχεις πέσει με τα μούτρα στη δουλειά. Βγάζεις χρήματα, κάνεις σχέδια για το μέλλον, χαίρεσαι με τον εαυτό σου και τη γαμάτη σου παρεα, βγαίνεις διασκεδάζεις, έχεις ενθουσιασμό για όλα. Τι μπορεί να πάει στραβά; Τίποτα, ούτε το έχεις καν σκεφτεί. Να όμως που για κάποιους ανθρώπους πάνε στραβά τα πράγματα.

Δεν κλαίγομαι. Όσοι με διαβάζετε χρόνια το ξέρετε. Έχω σταματήσει να ζω με το ΑΝ, το πάλεψα πολύ μέσα μου αλλά το κατάφερα. δεν ήταν εύκολο, το μυαλό είναι άτιμο πράγμα. Παίρνει όσες στροφές θέλει. Ήταν πάρα πολλές φορές που έφτασα οριακά. Οι άνθρωποι γύρω σου σε φέρνουν στο λεγόμενο "Αμήν" γιατί εσύ θες εκείνο που θες, τη στιγμή που το θες, και το ζητάς και δεν το παίρνεις και εκνευρίζεσαι πρώτα με τον εαυτό σου που το ζήτησες και μετά με τους υπόλοιπους που δεν το κάνουν. Και το ξανα ζητάς, και το ψάχνεις συνέχεια στα βλέματα, στις συζητήσεις, στις αγκαλιές....

Κάνε μια παύση και σκέψου "εδώ έγκυες μένουν οι γυναίκες και οι ορμόνες τους όλο ζητάνε τα παραπάνω, για σκέψου να είσαι 27 χωρίς μαστό, και σε εμμηνόπαυση!".

Σίγουρα στα 8 χρόνια που κλείνω φέτος έχω δυσαρεστήσει κόσμο. Προφανώς θα έχω αδικήσει κάποιους επίσης. Όταν βάλλεσαι απο κάτι τόσο μεγάλο όσο ο καρκίνος, όσο ο θάνατος που ίσως έρθει άμεσα, δεν μπορείς να έχεις καθαρή κρίση. Όταν ξεπεράσεις τον κίνδυνο μπορείς και τα πας κάπως καλύτερα.

Σίγουρα στα 8 χρόνια έχω δυσαρεστηθεί κι απο αρκετούς.Οι σχέσεις φθείρονται έτσι κι αλλιώς, τώρα στα 35 το ξέρω, πόσο μάλλον όταν ο ένας έχει ή είχε καρκίνο. Πληγώθηκα, απο διάφορους, πληγώθηκα επίσης πολλές φορές και απο τους ίδιους.Κανείς δεν ήξερε και δεν ξέρει ακόμη πως να χειριστεί αυτή την κατάσταση. Κι έτσι μια μέρα αποφάσισα να μην πληγώνομαι άλλο. Έτσι απλά, σαν μια ηρωίδα βιβλίου, πήρα την ψυχολογία μου στα χέρια και είπα ένα άτυπο "STOP" σε όλα που με κάνανε κάποτε να δακρίζω, σε εκείνους τους ανθρώπους που παίζανε με τα νεύρα μου. Φτιάχνω πλέον εγώ τη μέρα μου, δεν ζητάω, γιατί με πλήγωνε το οτι δεν έπαιρνα. Χαλάρωσα, τα βρήκα περισσότερο με εμένα.

Ο καρκίνος σε αλλάζει, σε σκλυραίνει χωρίς εσύ να κάνεις κάτι, είναι κάτι βαθύτερο αυτό που ποτίζει στο δέρμα σου, όσο περνάνε οι μήνες και τα χρόνια και νιώθεις νικητής, κάθε μέρα δυναμώνεις και περισσότερο. Νιώθεις πιο σοφή, κι αυτό δεν το λέω υπεροπτικά, κάτι όμως έχει γίνει που ούτε εσύ που αρρώστησες δεν το έχεις πάρει χαμπάρι, αλλά ναι, είσαι πιο σοφή, πιο φιλοσοφημένη μάλλον, και δεν είναι ότι το επιδίωξες. Κάτι έχει αλλάξει.....

Το πιστεύω αυτό που διάβασα κάποτε, όσοι έχουν περάσει ξυστά απο το θάνατο γίνονται δυνατοί. Έτσι νιώθω πια. Έπιανα τον εαυτό μου να οδηγεί με μεγάλη ταχύτητα όταν ήμουν μόνη στο αμάξι. Να λέω αυτό που πιστεύω δίχως περιστροφές και ξέροντας πως ο απέναντι θα προτιμούσε το ψέμα μου. Πιάνω τον εαυτό μου να μη σκάει για τετριμένα. Βρίσκω πως άλλαξα με τα χρόνια παράλληλα με την αρρώστια.

Ήμουν πάντα αισιόδοξη και εξακολουθώ να είμαι. Όταν τελείωσα τις χμθ ήμουν σίγουρη ότι δεν θα ξανα πάθω καρκίνο. Όλοι οι γιατροί μου είχαν πει να μη στεναχωριέμαι, κι όσο μπορούσα αυτό έκανα. Όμως πέρσι πάλι ήρθε ο κακρίνος...και τι να του πεις; και τι να κάνεις; Και πάλι έπεσα εκείνο το βράδυ για ύπνο και είπα "ας γίνει ότι είναι να γίνει". Τι νομίζεται ότι μπορεί ένας άνθρωπος να σκέφτεται όταν ο γιατρός του λέει πως για δεύτερη φορά έχει καρκίνο;

Τελικά κι αυτό το αντιμετώπησα με στοικότητα, μήπως είχα και κάποιον άλλο τρόπο να το αντιμετωπίσω; Όταν φτάνεις τόσο οριακά μέσα σου παραδίδεσαι. Νιώθεις πως κάποια πράγματα δεν είναι του χεριού σου. Ευτυχώς ο δεύτερος καρκίνος ήταν σε πολύ αρχικό στάδιο κι έτσι σκαπούλαρα τις χμθ, το χειρότερο δηλαδή κομματι της αρρώστιας.

Κλείνοντας θα πω πως όσοι μου λέγανε πως θα βρω τις ομορφιές της ζωής και μετά τον καρκίνο, είχαν δίκιο. Εγώ τότε θύμωνα φυσικά, δεν ήξερα πως να ξανα βρω τη ζωή. Δεν ήξερα τι να κάνω μετά τις χημειοθεραπείες. Δεν ήξερα τίποτα. Ήμουν αισιόδοξη αλλά και πολύ μπερδεμένη. Σας το λέω λοιπόν και μη θυμώνετε, θα τελειώσετε με τα ιατρικά σας και η ζωή θα σας δείξει το δρόμο. Καλά θα τα πάτε. Θα μάθετε να ζείτε και "με" τον καρκίνο και μετά απο αυτόν. Θα αγκαλιάσετε και το νέο σας σώμα και τη νέα σας ζωή. Γιατί κατα βάθος θέλετε να ξανα δείτε τη θάλασσα, να ξανα πιείτε ένα γευστικό καφέ, να ξαπλώσετε στην άμμο,  να νιώσετε τον αέρα στα καινούρια σας μαλλιά, γιατί κατά βάθος ξέρετε πως η ζωή είναι ωραία, κι όσο τη σκαπουλάρουμε ας τη χαρούμε!!!!

Αγκαλιάστε το ποιοί είστε και μετά τον καρκίνο. Εγώ έναν άνθρωπο ξέρω πλέον, αυτόν που είμαι τώρα που σας γράφω. Το κοριτσάκι πριν τον καρκίνο (δυστυχώς) αρχίζω και το ξεχνάω. Που και που σε κάποιες φωτογραφίες του "πριν" μπορεί να βουρκώσω για εκείνο το κοριτσάκι που τότε δεν ήξερε. Εγώ όμως τώρα ξέρω. Το σώμα μου είναι αυτό που φροντίζω σήμερα, όχι εκείνο το πριν το 2007. Είμα καλά πλέον, ή σίγουρα καλύτερα απο ότι ήμουν πριν. Σίγουρα ζούσα καλά και πριν τον καρκίνο και μπορούσα και χωρίς αυτόν αλλά να που η ζωή είχε άλλα πλάνα. Κι έτσι αποφάσισα να δεχτώ την ιδέα πως ζω με τα νέα μου δεδομένα πλέον και κάνω ότι μπορώ για να ζω καλά με αυτά τα δεδομένα.

Θα θυμάμαι πάντα τέτοια μέρα πως απέκτησα πριν και μετά. ΝΑΙ, ΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΚΙ ΑΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΕΡΑ ΘΑ ΝΙΩΘΩ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ. ΔΕΝ ΛΥΠΑΜΑΙ, ΔΕΝ ΣΤΕΝΑΧΩΡΙΕΜΑΙ, απλα θυμαμαι διαφορα, και σκέφτομαι λιγάκι τη ζωη μου. Τα 10 χρόνια cancerfree θέλω να τα γιορτάσω. Κανείς δεν καταλαβαίνει πόσο σημαντικές είναι αυτές οι ημερομηνίες για εμάς. Είναι όμως. Οι γύρω μας νομίζουν πως νταουνιαζόμαστε, όχι, είναι τόσα πολλά τα συναισθήματα σε τέτοιες επετείους. Νιώθεις σίγουρα και τυχερός που είσαι ακόμη εδώ, που επέζησες κι είσαι καλά.

Εύχομαι όλοι να κλείσουμε και τα 10 χρόνια, και τα 20 και τα 30 και όλα τα χρόνια που μας απομένουν σε τούτη τη γη να είναι cancerfree!