Καλό μήνα!

Απόψε με έπιασε μια μικρή μελαγχολία. Σαν να θέλω να κλάψω...δεν ξέρω. Ίσως να είναι η μελαγχολία της Κυριακής που κατά καιρούς μας πιάνει μάλλον όλους...Ίσως να είναι και ορμονικό ποιός ξέρει;;;

Καλό μήνα! Κάπου μέσα στον περσινό Φεβρουάριο είχα ξεκινήσει να ψάχνω τα περι κύστης μου. Θυμάστε;;; Ε, μέσα σε ένα χρόνο πέρασα δις την πόρτα του ίδιου χειρουργείου και να μαστε! Τι να πει κανείς πλέον για τα σενάρια της ζωής...Βλέπω απρόοπτα, βλέπω αλλαγές...ένα μικρό-μεγάλο χαμό. Πολλές φορές μου φαίνονται όλα βουνό (να λέμε και αλήθειες) πως ήρθαν και με πλάκωσαν τα 1000 θέματα. Όχι μόνο τα ιατρικά αλλά και τα προσωπικά που επακολουθούν πάντα, οι ανθρώπινες σχέσεις, οι φιλίες, η ψυχολογία. Λυπάμαι αλλά πάντα μα πάντα, όποτε περνάς δύσκολα ξανα περνάς απο κόσκινο έστω και αποσυνείδητα όλες τις σχέσεις και τους ανθρώπους. Σκέφτεσαι έστω και λίγο "ασχολούνται με το θέμα μου; ασχολήθηκαν ή το πέρασαν ξυστά;". Όταν τους ακούς να μιλάνε για μικρά προβλήματα επι ώρες και να σκάνε στη βαράει, γιατί εσύ τελικά ποτέ δεν τους έπρηξες για το δικό σου θέμα που ήταν ζωής και θανάτου. Έτσι είναι, μόνο λίγο άνθρωποι έχουν τη δύναμη να σε ακούσουν, ή έστω έχουν τη δύναμη να κάνουν πως σε ακούν γιατί κατά βάθος στεναχωριούνται και ζορίζονται και οι ίδιοι. Ευτυχώς τον χρόνο που πέρασε είχα τέτοιους ανθρώπους που με άκουσαν. Ας μην είμαι αχάριστη, και τηλεφωνικώς είχα τη "Β" αλλά και απο κοντά τη "Σ". Μπορεί να μαλώνουμε με τη "Σ" να εκνευριζόμαστε αρκετές φορές αλλά είναι εδώ. Και φυσικά είμαι κι εγώ για εκείνη εδώ.  Ευτυχώς. Πολλές φορές γκρίνιαξα για πολλά και απο εδώ απο το μπλογκ αλλά ναι, πάλι καλά που είχα ανθρώπους, άλλους πολύ, άλλους λιγότερο και πέρασα το ποτάμι και βγήκα στην απέναντι όχθη. Πάλι καλά. Πάλι καλά. Και πάλι καλά σώθηκα ΠΑΛΙ παρα τρίχα...
Η μοναξιά βέβαια υπάρχει αρκετές στιγμές, όμως πιστεύω δεν έχει να κάνει με καποιο έτερον ήμισυ που δεν υπάρχει στη ζωή μου, έχει να κάνει περισσότερο με τη μοναξιά του σχοινοβάτ. Γιατί όλες εμείς σχοινοβάτες είμαστε. Βάζουμε τα δυνατά μας, το σώμα, την ψυχή, την αυτοσυγκέντρωσή μας για να περάσουμε απέναντι. Δεν κοιτάμε πίσω, πίσω είναι ο καρκίνος. Πρέπει να κοιτάμε μπροστά, στο τέλος του σχοινιού όπου βρίσκεται η ζωή. Αν κοιτάξεις πίσω έχεις πάρα πολλές πιθανότητες (είναι σχεδόν τελείως σίγουρο) ότι θα πέσεις και θα τσακιστείς. Αν κοιτάξεις όμως μπροστά αυξάνεις τις πιθανότητες για να τερματίσεις, να περάσεις απέναντι. Όμως τελικά, σε όλο αυτό είσαι μόνος...Κανείς δεν μπορεί να μπει στο μυαλό σου...Να μοιραστεί τις σκέψεις που μπορεί να περάσουν απο το μυαλό σου ένα ολόκληρο 24άωρο. Αλλά αν εμείς που περάσαμε τόσα δεν είμαστε θεοί, τότε πως να είναι οι γύρω μας "θεοί" και να μπούνε στο πετσί μας.
Παλαιότερα ζητούσα περισσότερα απο τους ανθρώπους. Ίσως ήταν και τα ατίθασα νιάτα μου, ίσως και οι σχέσεις που είχα με τους συγκεκριμένους ανθρώπους. Φέτος έχω πλέον χαλαρώσει πολύ. είμαι πιο συγκρατημένη στο τι ζητάω. Ίσως έχει να κάνει και με το ότι οι πιο δικοί μου άνθρωποι εχουν πλέον τραβήξει για αλλού. Έχουν δικές τους οικογένειες και δικές τους έννοιες κι όσο μπορούν με βάζουν μέσα σε αυτά.
Μεγαλώνοντας προσπαθώ σκληρά να μην είμαι αχάριστη με τη ζωή αλλά να εκτιμώ όσα έχω. Να μην γκρινιάζω. Σίγουρα δεν είναι εύκολο αλλά είμαι σε καλό δρόμο...

Καληνύχτα!!!!