Έτσι είναι πάντα

πάντα, απο το 2007 μέχρι σήμερα, όταν παίρνω ένα κακό αποτέλεσμα εξετάσεων που μου αλλάχει άσχημα και κατα πάρα πολύ την καθημερινότητα πέφτω με τα μούτρα στο τι θα κάνω. Έτσι έγινε το 2007 όταν συνοδεύονταν και απο χμθ (πολύ χειρότερα) έτσι έγινε και πρόσφατα, τον άδοξο Οκτώβρη του 2014. Έπεσα πάνω σε αυτό που με βρήκε, χάρηκα που ήταν στην αρχή, που όλα πήγαν καλά, που κέρδισα τη ζωή, χαρά μεγαλύτερη απο εκείνη του 2007 γιατί πλέον ξέρω, ξέρω καλά τι θα πει χμθ. Φυσικά και δεν είναι το τέλος του κόσμου, φυσικά και όλα πάλι θα περνούσαν, όπως και την πρώτη φορά, όμως εγώ δεν ήθελα να τα περάσω πάλι. Κανείς που έχει κάνει χμθ δεν θέλει πάλι να τα περνάει.

Έτσι λοιπόν όπως γίνεται πάντα, έτσι και τώρα, πέρασε το πρώτο εκείνο σοκ του αν θα κάνω χμθ και πάλι, γύρισα σπίτι χειρουργημένη και τέλος, είπα "όλα καλά, καλύτερα απο ότι περίμενα". Τώρα όμως τι γίνεται;;; Τώρα όλα καταλάγιασαν για μια ακόμη φορά, και τώρα αρχίζω να βλέπω τι μου συμβαίνει.Πέσι τέτοιο καιρό είχα απλά μια κυστούλα στις ωοθήκες και την παρακολουθούσα, ο πρώην γυναικολόγος μου, μου έλεγε πάρε αντισυλληπτικά και θα φύγει (ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΛΑΘΟΣ!) δεν πήρα αντισυλληπτικά, πήγα σε άλλο γυναικολόγο και η λύση ήταν όπως και δήποτε η αφαίρεση των ωοθηκών. Ευτυχώς η κύστη δεν ήταν κάτι σοβαρό.Και εκεί που είχα συνηθίσει στην ιδέα της κλιμακτηρίου και πάλι, και για πάντα αυτή τη φορά, στην ιδέα πως αν θέλω παιδιά θα τα κάνω με δανεικό ωάριο, τσούπ...Μερικούς μήνες μετά το υπέροχα ξένοιαστο και ζωντανό τουρ μου στη Γαλλία, τον Οκτώβρη, αδενοκαρκίνωμα ενδομητρίου. Άιντε τρέξιμο πάλι και να μην ξέρεις τι σου ξημερώνει, άιντε ξανά στην πόρτα του χειρουργείου, εγώ με μηδέν συναίσθημα, παραδομένη στη ζωή και σε μια καποια μοίρα να σκέφτομαι πως "όταν θα ανέβω στο δωμάτιο θα έχει κλείσει κι ένα ακόμη κεφάλαιο". Τελικά μάλλον είναι σκληρό για μια γυναίκα να ξέρει πως πέρα απο τους μαστούς (σύμβολο θηλικότητας μεν αλλά όχι εμπόδιο στην τεκνοποίηση) θα χάσει την ευκαιρία (;) πιθανότητα (;) να γίνει μάνα. Είναι κάτι θολό μάλλον για όλες τις γυναίκες η μητρότητα, κάτι που υπάρχει στο πίσω μέρος του μυαλού τους σε διάφορες ηλικίες, το θέλουν αλλά και το φοβούνται αλλά μόλις το μάθουν γίνεται το παν. Λίγους μήνες μετά την αφαίρεση της μήτρας, τώρα καταλαβαίνω τι δυσκολίες θα βρω στο μέλλον αν θέλω να αποκτήσω παιδί. Ζώντας όλες τις φίλες μου που γίνανε μάνες, βλέπω την αλλαγή τους. Εγώ έτυχε να κάνω τόσα "ξηλώματα" σε περίοδο που οι άλλες άνθισαν και γίνανε μάνες. Τα παιδάκια τους (καλά να ναι) και τα χαίρομαι και τα αγαπώ. Και είναι όμορφη εμπειρία να βλέπεις παιδάκια να μεγαλώνουν, είναι σίγουρα μια ευκαιρία γιατί δεν ξέρω αν ποτέ (με όποιο τρόπο) αποκτήσω κάποιο παιδί δικό μου.  Όμως η τύχη μου έφερε και πάλι μια τεράστια σωματική, αλλά και ψυχολογική αλλαγή σε λάθος χρόνο. Θέλω τη στήριξή μου και την αγάπη των ατόμων που θεωρώ δικά μου αλλά τα άτομα αυτά είναι αλλού. Δεν θα τα καταδικάσω που είναι αλλού, όμως έχω κάθε δικαίωμα να αισθάνομαι τελικά όπως θέλω για τη στάση τους, την αλλαγή τους και τα διαφορετικά μήκη κύματος τώρα. Είναι λίγο πολύ αυτά που είπα παρακάτω. Πραγματικά δεν ζηλεύω κανένα παιδάκι, να είναι όλα τους καλά. Όμως νιώθω στο περιθώριο των "μωρομάνων". Ίσως να συνέβαινε όπως και να χει, ότι κι αν γινόταν με την υγεία μου. Τώρα όμως που έχω μια πιο ευθραυστη ψυχολογία για μια ακόμη φορά  οι όποιες αλλαγές στην καθημερινότητα με ενοχλούν κατά καιρούς.
Η αδελφότητα των μανών, δεν μου αρέσει να με βάζει στην άκρη. Δεν μου φαίνεται ευγενικό να κάνω εγώ την προσπάθεια να βγαίνω με τις μάνες κι όχι αυτές. Δεν μπορώ να το χωνέψω πως όλα σιγά σιγά ανατρέπονται, πως ο ενθουσιασμός έχει πέσει κατακόρυφα, αλλά έτσι είναι, αυτό βλέπω. Το δέχομαι πως είναι λογικό, αλλά επίσης θεωρώ πως δεν θα καταπιέσω τον εαυτό μου για όσα αισθάνομαι. Τράβηξα πολλά στη ζωή για να καταπιέζομαι και γι αυτό.
Για τη μοναξιά που έχω νιώσει τις τελευταίες μέρες, ίσως και εβδομάδες η καρδιά μου το ξέρει. Οκ, έκανα κι άλλες παρέες, όμως δεν θέλω να χάσω τις παρέες που είχα και έχω επειδή γίνανε μάνες και ψάχνουν κι άλλες μάνες. Όμως ότι παρακολουθώ τον τελευταίο καιρό με μπερδεύει ακόμη πιο πολύ.
τεσπα, ίσως είναι μια ακόμη δική μου φάση που θα περάσει κι αυτή..........Δεν είμαι τόσο καλή στις αλλαγές όσο φαίνομαι!