Σήμερα

καθώς έκανα το (καθιερωμένο πλέον) περπάτημά μου, στον περίπατό μου, με τα μπs3 στα αφτιά, περάσανε μικρά "φλασιάκια" της ζωής μου απο μπροστά...

Άκουσα το αγαπημένο "One love"



το τραγούδι αυτό με πάει πάντα πίσω στο 2007, εκείνο το υπέροχο καλοκαίρι, εκείνης της ζωής μου...με πάει πάντα σε μια καλοκαιρινή νύχτα του Ιούλη...στη Τζιά, ανεβαίνοντας το βουνό, με ένα κάμπριο τζίπ, με τον αέρα να μας φυσά τόσο μα τόσο γλυκά, παρέα με 4 φίλους, τρέχαμε να συναντήσουμε τους υπόλοιπους της παρέας...Παντρεύονταν ένας φίλος απο την παρέα, εκείνο το βράδυ το περάσαμε γλεντώντας σε ένα μπιτς μπαρ, πριν τον γάμο...ήταν τόσο γλυκειά εκείνη η νύχτα, τόσο όμορφα τα χαμόγελά μας που αστράφταν στο φως του φεγγαριού, η φύση, η θάλασσα που λαμπίριζε στο βάθ0ς, τα γέλια και οι κουβέντες μας ταράζανε την ησυχία. Ήταν μια απο εκείνες που αποκαλείς ευτυχισμένες στιγμές στη ζωή. Το τραγούδι αυτό έπαιζε στο ράδιο με παράσιτα...κι όμως, ήταν ότι πιο κατάλληλο για να ντύσει εκείνη τη νύχτα. Εκείνη τη νύχτα τα είχα όλα, εκείνο το καλοκαίρι τα είχα όλα. Είχα αγάπη και ζεστασιά, διασκέδαζα και άφηνα την καρδιά μου ανοιχτή σαν να μην υπήρχε στο μέλλον επόμενο καλοκαίρι...ανεμελιά στο φουλ και η μόνη σκέψη: πότε θα πάω στη θάλασσα...It's too late...tonight to drag the past out into the light, we're one, but we're not the same...Did I ask too much? more than a lot...
'Ολα τα ακόλουθα καλοκαίρια τα έζησα στη σκιά εκείνου...προσπαθώντας να δω ή να κάνω τα πράγματα όπως ήταν τότε...Να ενώσω κομμάτια, να σβήσω να ξαναγράψω, να γίνω εκείνη η κοπέλα, να κρατήσω εκείνες τις παρέες. Τι κατάλαβα;;;Απέτυχα παταγωδώς! Τίποτα δεν γυρίζει πίσω, ούτε το σώμα, ούτε η ψυχολογία, ούτε η παρέα...Τίποτα δεν είναι όπως πριν... όλα καταντούν χαζές απομιμήσεις, μοιάζουν μόνο επιφανειακά, στο βάθος όμως τι γίνεται;Ευτυχώς, πάντα οι ουλές ξεθοριάζουν στο πέρασμα του χρόνου...γίνονται όσο περνά ο καιρός λευκές γραμμές. Και ξέρετε, το λευκό είναι ελπιδοφόρο, έχει κάτι αγνό μέσα του, κάτι όμορφο και καινούριο...
"Ξέχνα το παρελθόν" λένε όλοι,"και προχώρα" τους ευχαριστούμε για τη συμβουλή, αυτό λένε γιατί αυτό πρέπει να πουν, αυτά όμως δεν ξεχνιούνται, μόνο εμείς το ξέρουμε, απλά προσπερνιούνται στο βωμό της ελπίδας για ένα πιο όμορφο μέλλον, και επειδή κανείς δεν θα σε λυπηθεί. Επειδή κανείς δεν θα σε λυπηθεί πρέπει εσύ, απο μόνο σου, να μαζέψεις τα κομμάτια σου ένα, ένα, να βρεις την άκρη του παζλ και να θυμηθεις που μπαίνει το κάθε κομμάτι, να τα ενώσεις και να πεις πως, μπορεί η εικόνα μου (μέσα-'εξω) να μην είναι η ίδια, αλλά εκτιμω το γεγονός πως ζω, υπάρχω, περπατώ, βλέπω τον ουρανό και προσπαθώ όσο μπορώ να "γλύφω" τις πληγές μου!