Απόψε

κοιμάμαι τελευταίο βράδυ στο εργένικο και νησιώτικό μου σπίτι.

Πήγαμε με τους φίλους μου για φαγητό. Στο δρόμο του γυρισμού, καλοκαιράκι απόψε, ανοιχτά παράθυρα, αστέρια στον ουρανό και τέσσερα νέα παιδιά στο αυτοκίνητο ακούγαμε μουσική δυνατά. Ακούσαμε και ένα τραγούδι που έπαιζε πολύ το 2007. Συγκινήθηκα...μετά απο εκείνο το καλοκαίρι είμαι εδώ. Η ζωή με αξίωσε να δω και άλλα νησιά, να είμαι ζωντανή και καλά. Με ποιον άλλο να το μοιραστώ αυτό παρά με εσάς; Είμαι εδώ φίλοι μου, χαίρομαι τη ζωή με όσα έχω και μπορώ. Έκανα καινούριους φίλους, ξανα μπήκα στο παιχνίδι...δεν πρέπει να είμαι αχάριστη σκέφτηκα, θα μπορούσε να είναι αλλιώς και να έχω μείνει πίσω σε όλα και απο όλα αυτά....κι όμως, τελικά αρχίζω και πιστεύω πως η ζωή δεν σε ξεχνά, αρκεί και εσύ να μην την παρατήσεις, είναι μια αμφίδρομη σχέση που έχει να σου δώσει πολλά, αρκεί να τη δεις θετικά...εκεί που σου σκάει το συννεφάκι, εκεί και βγαίνει και ο ήλιος! Δάκρυα και γέλια πάνε πακέτο...
καλό βράδυ, θα είμαστε ξανα μαζί απο άλλο έδαφος! Πάμε για νεες περιπέτειες! Πως πέρασαν οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια...πάει καιρός απο την πρώτη ανάρτησή μου εδώ...ο λόγος που συνεχίζω είναι για να δείτε πως η ζωή συνεχόζεται, θέλω να δείτε όλοι και την αισιόδοξη πλευρά και να μην τα παρατάτε. Μην αφήνεστε...και μη χαρίζεστε σε καμια κακοτοπιά, σε κανένα εμπόδιο και καμια αρρώστια. Η ζωή συνεχίζεται, είναι το σήμερα και το αύριο...και εμείς με αυτά τα χαρτιά θα παίζουμε απο δω και πέρα!
καληνύχτα φίλοι μου!

Οι τελευταίες μέρες

εδώ στο νησί περνούν με εκδρομές στα γύρω νησιά και χαλάρωση. Την Τετάρτη φεύγω οριστικά από το Βόρειο Αιγαίο. Γυρίζω πίσω στο σπίτι μου. Έχω ήδη πακετάρει και στείλει όλο το σπίτι (με το αμάξι πάνω στο καράβι) και μένει να φορτώσω τη μικρή μου βαλίτσα στο αεροπλάνο και να φύγω και εγώ. Πως πακετάρεις μια ολόκληρη ζωή ενός χρόνου; Οι αναμνήσεις μπαίνουν σε βαλίτσα; Ευτυχώς οι αναμνήσεις έρχονται μαζί μας όπου πάμε δίχως κούτες…
Φέτος ήταν μια χρονιά διαφορετική από της άλλες. Λέω χαριτολογώντας πως η ζωή μου το χρωστούσε, πως η ζωή φροντίζει, και εκεί που μας πετά στα τάρταρα, μας ανεβάζει και πιο ψηλά, και αν είμαστε λίγο καλοπροαίρετοι αυτό το πιο ψηλά όλο και το βλέπουμε ψηλότερα από ότι είναι. Μου δόθηκε η ευκαιρία να κάνω εδώ καινούριους φίλους, να ξανα βρω τη χαρά του βγαίνω έξω, του ρίχνομαι πάλι στη ζωή. Έζησα μόνη μου αρκετούς μήνες, «κράτησα» το δικό μου σπιτικό, δούλεψα, πήρα την ενέργεια του τόπου και των φίλων εδώ.
Καιρός να γυρίσω…πάντα όμως θα σκέφτομαι με αγάπη τούτο το μέρος, και με ένα χαμόγελο θα περνάνε από μπροστά μου τα άτομα που μου άνοιξαν την καρδιά τους στο νησί.
Γυρίζω πλούσια σε εμπειρίες, χορτάτη από το γαλάζιο και την αλμύρα της θάλασσας, από ηλιοβασιλέματα και ανατολές στο Αιγαίο. Ευλογημένος τόπος, έγινε ο τόπος της ελευθερίας μου, της απόδρασής μου από την αρρώστια και όλα όσα με βάραιναν κατα καιρούς. Αφήνω ένα μεγάλο κομμάτι του εαυτού μου πίσω, να μείνει παρέα για όσους με πλαισίωσαν εδώ, να ενωθεί με την αύρα του νησιού και να παραμείνει εδώ για πάντα!

Σήμερα

δεν ήταν μόνο το φεγγάρι μοναδικό...

δεν ήταν μόνο η βροχή που μας έπιασε στον γυρισμό απο τη θάλασσα...

δεν ήταν μόνο η δυνατή μουσική που ακούγαμε στο αυτοκίνητο...

δεν ήταν τα λαμπερά φώτα που μας καλούσαν σαν μαγνήτες στο λιμάνι...

δεν ήταν ούτε το σκοτάδι, ούτε το φως...

δεν ήταν μόνο η γαλάζια θάλασσα...

δεν ήταν τα δυο πανέμορφα κοχύλια που έβγαλα με τη μάσκα μου απο τον βυθό...

δεν ήταν η τέλεια θάλασσα...

δεν ήταν το κολύμπι της μιας ώρας, λες και ξαναγύριζα στα παλιά, τότε που η μαμά μου δεν μπορούσε να με βγάλει απο τη θάλασσα...

όχι, δεν ήταν μόνο αυτά...ήταν όλα αυτά...

σούρουπο στη θάλασσα με την παρέα...με την αλμύρα να σου ψήνει ευχάριστα τα χείλη, με τα μαλλιά βρεγμένα, με την κουβέντα να ανάβει, με το μυαλό στο μέλλον για μια ακόμη εκδρομή, σχέδια για το μέλλον...το μεγαλύτερο αγαθό του ανθρώπου και ας μην το ξέρει...!

στην επιστροφή, μέσα στις νότες και τους στίχους με αυξημένο το volume για μια ακόμη φορά αισθάνθηκα τόσο, μα τόσο τυχερή...καλοκαίρι, θάλασσα, φίλοι...τι άλλο; Αυτό το υπέροχο νησί μου χαρίστηκε για μια ακόμη αρχή, κάπου εκεί στο τέλος, εκεί κάπου ήρθε η αρχή...και αφού ήρθε η αρχή, ε, τότε έχουμε στο χέρι το μισό της επιτυχίας...έκλεισα τα μάτια στον ήχο της δυνατής μουσικής, άνοιξα το παράθυρο, ο αέρας ανέμισε μέσα στην νύχτα τα μαλλιά μου και η βροχή παντρεύτηκε με την αλμύρα...γλυκό και αλμυρό νερό, έτσι δεν είναι η ζωή; Εκεί που σου φέρνει την πίκρα φροντίζει να σου δώσει και την γλύκα...
σας χαρίζω τα κοχύλιαααααααα!

Nα μαστε πάλι!

Λυπάμαι που έχω να σας γράψω πολύ αλλά αν σας πω τους λόγους θα με καταλάβετε...


Κάποτε στο σπίτι με κρατούσαν οι χμθ και όντως περνούσα αρκετό χρόνο μέσα και χαζεύοντας στο ιντερνετ, τώρα όπως μαντεύετε δεν κρατιέμαι ως προς το έξω! Ξεκίνησα τα μπάνια (8 τον αριθμό) και γενικά μετά την δουλειά παραμένω έξω. Επιστρέφωτο βραδάκι στο χαλαρό και πάω και καμιά βολτίτσα. Η παραμονή μου σε αυτόν τον τόπο τελειώνει σύντομα, οπότε προσπαθώ να πάρω μαζί μου όσα περισσότερα μπορώ. Θέλω να κλείσω μέσα μου πολύ γαλάζιο, πολλά αστεράκια πάνω στον μαύρο ουρανό, αρκετά φεγγάρια και το moonriver τους πάνω στη θάλασσα, γέλια, φωνές και το κέφι της παρέας. Όλα αυτά, συνέθεταν την ζωή μου εδώ και ζυνεχίζουν, αλλά ως το τέλος του μήνα. Απο τον Ιούλιο, μια καινούρια ζωή ξεκινά (ξανά) και άλλα άτομα θα "ορίζουν" την καθημερινότητά μου! 'Ετσι δεν γίνεται πάντα, κάθε που αλλάζεις τόπο κατοικίας; Κόσμος φεύγει απο τη ζωή σου και κόσμος έρχεται...ένα είναι σίγουρο, όλο αυτό το παζλ προσώπων και ψυχών αφήνει μέσα σου πολλά! Είμαστε (μέσα σε όλα τα άλλα) και οι άνθρωποι που γνωρίζουμε..! Τόσοι άνθρωποι, τόσες ζωές....
φιλιά πολλά σε όλους!

Υ.Γ την παραλία αυτή την βρήκα μετά απο περπάτημα 2 ωρών στο βουνό, ανάμεσα απο βράχια, πέτρες, χόρτα, αγκάθια....θα μπορούσα να το μεταφράσω όλο αυτό, σε φιλοσοφικό επίπεδο, πως αν δεν ταλαιπωρηθείς δεν απολαμβάνεις το ίδιο την τιρκουαζ θάλασσα και τη δροσιά της!

ετσι είναι, εμείς που ξέρουμε, ρουφάμε τη ζωή μέχρι την τελαυταία της σταγόνα. Η βουτιά που έκανα στα νερά που βλέπετε, έμοιαζε με την πρώτη βουτιά της ζωής μου! Είχε τη δροσιά και τη δύναμη ολόκληρου ωκεανού, την αλμύρα της θάλασσα και την γλυκήτητα των παιδικών μου χρόνων. Σαν παιδί αφέθηκα και έπαιξα με τα κύματα...σαν παιδί που λαχταρά να (ξανα)ανακαλύψει τον κόσμο....!

Σαν να βγαίνεις από χρόνια λήθαργου

Κοιτάς τη θάλασσα και αυτό σου φτάνει
Βλέπεις τον ουρανό και ανασαίνεις!
Κάπου κάπου και να κλείνεις τα μάτια δεν πειράζει....
το ελαφρύ αεράκι σου θυμίζει πάντα τη ζωή ακόμη και δίχως να την κοιτάς,
σου θυμίζει πως όσο βαθιά και να ήταν η θάλασσα που κάποτε σε στοίχειωνε, όσο και αν το σκοτάδι σου έκρυβε τότε το φώς, ΤΩΡΑ βρήκες τον δρόμο για την αμμουδιά, την δύναμη να φτάσεις ως την ακρογυαλιά και να αράξεις εκεί, μισοκλείνοντας τα μάτια απο τον δυνατό ήλιο, πίνοντας ούζο με καλή παρέα και λιχουδιές του βυθού!
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑΑΑΑ! ΣΕ ΟΛΟΥΣ!