και εκεί που λες πως...

τα πράγματα έχουν μπει σε μια σειρά, απο ότι φαίνεται, πάντα κάτι μένει να μας απασχολεί....

Αυτό το "κάτι" δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά, μα ακόμη και αν προσπαθήσεις ξανά, πάλι δεν θα πετύχεις να το δεις....τελικά τι είναι αυτό το "κάτι" που όλους μας τυραννά κατα καιρούς;;; Μα αν το ξέραμε, δεν θα μας τυραννούσε χρόνια τώρα....

κάτι με πιάνει πλέον...
ΦΤΑΙΩ, γιατί ψάχνω απαντήσεις για όλα, για το πριν, το τώρα και το μετά. ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ, και αυτό δεν κάνει Προσπαθώ να τοποθετηθώ σε σχέση με την αρρώστια, με τους ανθρώπους και τα πάντα γύρω μου. ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ;;; Δεν ξέρω, μπορεί ναι, μπορεί όχι. Μπορεί αυτό που κάνω να είναι το μεγαλύτερο λάθος για τον εαυτό μου και η χειρότερη φθορά μου...Δεν κοιμάμαι πια όπως παλιά, έχουν μπει στο μυαλό μου διάφορα πράγματα σε συνδιασμό με μια κυκλοθυμία και τάσεις απομόνωσης. Θα μου πεις, το ένα φέρνει το άλλο....αν δεν είσαι καλά με το μέσα σου, που καιρός για καλαμπούρι με τις παρέες....

ευτυχώς που η μέρα μου δεν έχει το ίδιο mood συνέχεια....

σήμερα ας πούμε, όπως έτρεχα στο λιμάνι, είδα το ουράνιο τόξο! Λαμπερό και τεράστιο, στεφάνωνε το λιμάνι, ξεκινούσε απο τη μια άκρη και τελείωνε στην άλλη, το πήρα μαζί μου για να σας το χαρίσω! Μπροστά σε αυτό το θέαμα αισθάνθηκα πέρα για πέρα τυχερή που βρίσκομαι σε αυτόν τον τόπο. Νιώθω πως στην όποια ζωή μου απομένει, στο ότι και αν γίνει απο δω και πέρα, θα είχα ένα μεγάλο κενό μέσα μου αν δεν ερχόμουν εδώ. Σε αυτό το νησί, πλούτισα και ενίσχυσα το ταξίδι της ζωής μου με πολλά, πολλά χρώματα, με ήχους, γνώριμες πια φωνές και καινούρια χαμόγελα!