Η ψυχολογία μου κάνει κύκλους....

Φέτος τα Χριστούγεννα ίσως έγιναν πολλά περισσότερα απο όσα κατάλαβα, και το συνειδητοποίησα όταν έφυγα απο την πόλη μου. Όταν αφήνεις έναν τόπο, άθελά σου ανατρέχεις σε πρόσφατες αναμνήσεις απο τον τόπο που άφησες πίσω. Εκεί κάπου, είναι πολύ πιθανό να ανακαλύψεις πως δεν έκανες κάποια πράγματα που θα ήθελες να κάνεις, εκεί κάπου μπορεί να μετρήσεις και κάποιες απουσίες.
Ίσως οι φετινές γιορτές να ήταν οι πιο διαφορετικές της τελευταίας τριετίας . Μου προέκυψαν ανάμεικτα συναισθήματα λόγω των αλλαγών...αλλά τίποτα απο όλα όσα σας γράφω δεν είναι συγκεκριμένο και έτσι δεν μπορώ να εξηγήσω ακριβώς περι τίνος πρόκειται. Δεν μπορώ να πω π.χ "μου στοίχισε αυτό, μου κόστισε το άλλο". Έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να προσπαθήσω για ένα μέλλον λιγότερο συναισθηματικό και το προσπαθώ! Πρέπει να μου γίνει βίωμα να δέχομαι τις όποιες αλλαγές αλλά θες ο συναισθηματισμός, θες η "αδυναμία" της αρρώστιας και τα σπασμένα μου νεύρα, ε ναι, είναι πολλά που θέλω να γίνονται my own way. Αλλά η ζωή δεν είναι αυτό που θες, η ζωή είναι αυτό που έχεις.
Φέτος είπα τουλάχιστον να αρχίσω με το να μην περιμένω πολλά απο τους γύρω μου, και αυτό για να μην απογοητεύομαι, γιατί σταδιακά, αυτό το "σχήμα" > προσμονή-αποτέλεσμα-απογοήτευση με φθείρει εδώ και τρια χρόνια. Και τρια χρόνια είναι πολλά, και να θες δεν αντέχεις άλλο τη φθορά, φτάνει σε σημείο να γίνεται μαζοχισμός! Κανείς, όσο και αν θέλει, όσο και αν προσπαθεί, δεν θα μπει ποτέ στη θέση μας. Ξέρετε γιατί;;; Γιατί όποιος δε νόσησε, δεν θα σκεφτεί ποτέ π.χ πηγαίνοντας στη δουλειά του, πως στην προτελευταία θεραπεία την είχε "γονατίσει" η κάσκα, έκλαψε αλλά έσφυξε δόντι, γιατί πολύ απλά, δεν θα έχει τέτοια βιώματα! δε φταίει κανείς...ούτε αυτός που αρρώστησε, ούτε αυτός που δεν ξέρει. Ο τελευταίος και να του το πεις, θα το ξεχάσει. Εμείς ξεχνάμε αλλά πάντα κάτι θα υπάρχει να μας το θυμίζει.
Σήμερα σκέφτηκα πως είμαι σαν ένας άνθρωπος που ξαφνικά, μέσα σε ένα βράδυ του κάηκε το σπίτι. Δεν πέθανα, αλλά έπαθα μεγάλη ζημιά. Ότι όριζα ως δικό μου και δεδομένο, το έχασα, το πήρε μαζί της η φωτιά και εγώ έμεινα να κοιτάζω τις στάχτες. Μέσα σε χρώμα γκρί, κατάλαβα πως έχασα πολλά κομμάτια του εαυτού μου και έπρεπε να καταβάλω μεγάλη δύναμη και να βρω το κουράγιο να συνεχίσω τη ζωή μου σε ένα άλλο σπίτι/σώμα ή μάλλον, να ξεκινήσω μια καινούρια ζωή απο το μηδέν, στο καινούριο μου αυτό σώμα. Δεν άλλαξα στον πυρίνα μου, η σοκαριστική όμως αυτή εμπειρία, με επηρέασε σε πολύ μεγάλο ποσοστό. Και ο καρκίνος, όπως κάθετι που μας "καίει" θέλει δουλειά, θέλει να τελειώσεις με το σωματικό και να φροντίσεις το ψυχολογικό, θέλει γερά νεύρα να δεις το ποτήρι μισο-γεμάτο και όχι μισο-άδειο, να εκτιμήσεις τα καλά και όχι να ψάχνεις για τα καλύτερα...αυτά δεν έχουν τελειωμό, έτσι και αλλιώς!

Κλείνω το αποψινό ποστ αισιόδοξα. Να ξέρετε ότι όσες είναι οι φορές που "πέφτω" άλλες τόσες είναι και εκείνες που σηκώνομαι!
Ξέρετε τι είναι αισιοδοξία στη ζωή;;;Σήμερα είχε έναν ήλιο λαμπρό και εγώ αισθάνθηκα τυχερή που δεν μου δεσμεύει καμία "πεταλούδα" το χέρι, που μπορώ, όχι μόνο να πάρω τα πόδια μου, αλλά μπορώ και να τρέξω. Και αυτό έκανα, άφησα τον ήλιο να με ζεσταίνει, και βγήκα να τρέξω δίπλα στη θάλασσα. Κοίταξα τα σπιτάκια της "χώρας" με μια ματιά γεμάτη αγάπη για τούτο τον τόπο που έγινε το καταφύγιό μου, μετά απο μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Χάζεψα τα κύματα που σκάγανε με δύναμη στα βράχια και ταξίδεψα στο βαθυ μπλε της θάλασσας, πέρα, μακρυά, σε ένα μέλλον δίχως σκοτούρες και προβλήματα. Πήρα βαθιά ανάσα και ένιωσα πως το ιώδιο της θάλασσας γέμισε κάθε κύτταρό μου με ΖΩΗ.