Σαν σήμερα πριν 3 χρόνια ξεκίνησαν..

όλα!

Ήταν Τετάρτη και είχα γυρίσει απο το γυμναστήριο όπου είχαμε πάει με τις κολλητές μου για να κάνουμε πέρα απο γυμναστική και σάουνα. Μέσα στην τρελλή χαρά και στο "χαβαλέ" των 27 μου χρόνων, είχαμε περάσει και οι τρεις σούπερ...πολύ γέλιο! Έπιανα τον όγκο μήνες πριν στο στήθος μου κ α ν ο ν ι κ ό τ α τ α μα ποτέ δεν μου είχε περάσει απο το μυαλό πως έπιανα επάνω μου το "κακό" (αλήθεια, τι νόμιζα πως πιάνω;;;γιατί σίγουρα ήξερα πως αυτό δεν υπήρχε στο σώμα μου απο πάντα...). Έτσι όπως καθόμασταν με την μαμά μου στο τζάκι, το βράδυ της είπα τελείως αδιάφορα "πιάνω κάτι εδώ". Η μαμά μου μόλις το έπιασε...ήταν σίγουρη πως η επόμενη μέρα δεν θα μας έφερνε καλά μαντάτα.

Θα μπορούσα να πω πως η 21η Νοεμβρίου του 2007 ήταν η τελευταί μέρα εκείνης της ζωής...γιατί και πριν την εγχείρηση γίνεται ο πανικός (πέρα απο το μετά...). Εκεί να δείτε τρέξιμο, απο 21.11 ως τις 3.12 που τελικά πέρασα τις πόρτες του χειρουργείου είχα τρέξιμο σε γιατρούς σε διάφορες πόλεις, υπέρηχους, γνωματεύσεις, συστάσεις, μέσον για να δω κάποιον γιατρό και άλλα πολλά. Δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε για πολύ καιρό, λες και είχα πάθει το σοκ του αιώνα και είχα παραλύσει. Δεν φοβόμουν όμως. Μια φορά φοβήθηκα, όταν ένας χειρούργος μου είπες πως πρέπει να σκανάρουμε και να σε ψάξουμε παντού, μήπως και έχει κάνει μετάσταση. Εκεί λύγισα, λύγισα γιατί ήξερα πως έφταιγα που απο τον Μάιο...πήγα στον γιατρό τον Νοέμβρη! Αλλά ήμουν σε δύσκολη θέση όταν πια το ανακάλυψα, πώς να θυμώσω με τον εαυτό μου; Πως να με μαλώσω; Δεν έπρεπε! Πήρα λοιπόν την κόκκινή μου βαλίτσα και στις 27.11.2007 είχα ήδη κατέβει στην Αθήνα και με τους δυο μου γονείς και χτυπούσαμε το απόγευμα την πόρτα του χειρούργου. Ήξερα ήδη απο άλλο γιατρό πως ο δεξιός μου μαστός θα έφευγε για πάντα, μαζί με τον όγκο! Εγώ πάλι ήμουν under σοκ! Βοηθάει τελικά και αυτή η κατάσταση...δεν υπολογίζεις τίποτα! Η φίλη μου η "Σ" φυσικα, είχε πιάσει το νόημα, ήξερα τι θα πει καρκίνος την στιγμή που εμένα η λέξη δεν μου έλεγε τίποτα...Δυο βδομάδες αγωνίας μαζί με συγγενείς με συνόδεψε στο χειρουργείο.

Ήταν πολύ κρύα εκείνη η 21.11.2007 στην πόλη μου. Απόψε όμως είναι μια γλυκιά βραδιά. Έχει ένα υπέροχο, λαμπρό, γεμάτο φεγγάρι. Καθώς γυρίζαμε απο το μεσημεριανό φαγητό και είχε πια σκοτεινιάσει ζήτησα απο τον φίλο-οδηγο του αυτοκινήτου, να σταματήσει για να βγάλω μια φωτογραφία του "moon river" έτσι που βάφει την θάλασσα. "Τι βραδιά!" "Τι καημός", "τι ζωή!". Κι όμως...απόψε δεν είμαι στεναχωρημένη καθόλου. Ήρθα στο σπίτι πολύ χαρούμενη, πολύ γεμάτη απο την βόλτα μου! Χαίρομαι για τον εαυτό μου! Ο καρκίνος δεν με έβαλε κάτω! Μπορεί πολλές φορές να έχω τα "ψυχολογικά" μου αλλά αν σκεφτώ πως ήμουν και πως είμαι, οφείλω στον εαυτό μου να είμαι και περίφανη μα και χαρούμενη! Τον καρκίνο δεν τον επέλεξε καμιά μας! Τώρα όμως, αφού ήρθε είναι σε μεγάλο ποσοστό επιλογή ΜΑΣ το πως θα ζήσουμε! Πολλές φορές με επαναφέρω σκεπτόμενη όλα αυτά...!

Φέτος αυτή η "μαύρη" επέτειος, με βρήκε με μια άλλη ζωή! Δεν θα σας πω ψέματα, δεν ξέρω ποιο είναι το νόημα της ζωής, όμως εδώ που είμαι, νοιώθω πως δεν έχω κανένα πρόβλημα και προσπαθώ να μην αφήνομαι σε μαύρες σκέψεις...Πολλές φορές κολλάω στο παρελθόν, αλλά πιστέψτε με, δεν βγαίνει τίποτα! Πάντα θα υπάρχει το πριν, και πάντα θα βλέπουμε πως είναι το μετά, στη ζωή όμως δεν βάζουμε μόνο εμείς τους όρους μας, βάζει και αυτή το χεράκι της!Μάθαμε στις εξετάσεις, στις θεραπείες και τους γιατρούς.

Γιατί εμείς;;; Γιατί έτσι!

"Γιατί" δεν χωράει στην αρρώστια...ή πέφτεις και κολυμπάς ή χάνεσαι στη θάλασσα! Δεν είναι όμως κρίμα, να μην ξαναδεις τη θάλασσα τον Αύγουστο;;;Κάθε καλοκαίρι και άλλο χρώμα, εκείνο της καρδιάς μας!

Αν κολυμπήσεις στον "φεγγαρόδρομο" μένεις για πάντα νέος, έμαθα χθες. Μπορώ να αλλάξω την ευχή και αν κολυμπήσω να είμαι για πάντα καλά;;;

καληνύχτα φίλοι μου, όσοι πονέσαμε ξέρουμε. Πάντα κάτι θα μας "τσιμπάει" σε συγκεκριμένες ημερομηνίες αλλά πάντα θα έρχονται καινούριες ημερομηνίες όσο προχωράει το μέλλον μας και η ζωή! Να είστε αισιόδοξοι!