Απο το μπαλκόνι μου!

Σας γράφω απο το μπαλκόνι μου! Βλέπω τα φώτα της πόλης να ανάβουν ένα ένα. Είμαι τυχερή γιατί διακρίνω και τη θάλασσα απο δω...κάπου ανάμεσα στον λευκο-γάλαζο τρούλο μιας εκκλησίας. Είναι μικρό σπιτάκι το δικό μου αλλά με καρδιά!

Σημερα σε μια συζήτηση, έλεγα πως είναι να μπαίνεις με τοπική νάρκωση στο χειρουργείο. Εκείνη τη στιγμή (δίχως να αναφέρω γιατί έκανα το χειρουργείο) σκέφτηκα πως δεν έχω περάσει λίγα...όλα όμως αυτά φαντάζουν μακρινά. Απο την άλλη, όσο μακρινά και αν φαίνονται, άλλο τόσο οικεία μου είναι...Βλέπω το σώμα μου να καλυτερεύει και σκέφτομαι "πως γίνεται να έχω περάσει τόσα"; Και όμως, ο άνθρωπος έχει απίστευτες δυνάμεις! Δεν ήταν επιλογή μας, μισούσαμε την ιδέα, δεν μας περνούσε καν απο το μυαλό, όμως έγινε. Το θέμα είναι πως προχωράμε απο δω και πέρα φίλοι μου! Πως βάζουμε ποιότητα στην καθημερινότητα, πως μπαίνουμε πάλι στον αγώνα της ζωής, και ας έχουμε το βαρύ μας φορτίο! Δεν ξεχνάμε, απλά ανακουφιζόμαστε όταν σκεφτόμαστε πως "περάσανε 3 χρόνια απο τότε" όταν βλέπουμε πως γινόμαστε όπως πριν...όταν...όταν...ας βάλει ο καθένας ότι θέλει στις τελίτσες. Μπορεί αυτή μας η περιπέτεια να μας πήγε πίσω, να χάσαμε αλλά και να βρήκαμε άλλους ανθρώπους, μπορεί να αλλάξαμε αλλά δεν είμαστε εμείς υπεύθυνοι γι αυτή την αλλαγή.Αγαπώντας τον εαυτό μας απο την αρχή, έχουμε κερδίσει...είναι το πρώτο βήμα για τα υπόλοιπα!