Καλημέρα, καλησπέρα, καληνύχτα!Eδώ είμαστε!

Όποια ώρα και αν μπήκατε στην παρέα μας, σας κάλυψα!
Θέλω για μια ακόμη φορά να σας ευχαριστήσω για τις όμορφες σκέψεις που τις κάνετε λέξεις μα και προτάσεις και μου τις αφήνετε σε σχόλια μα και σε mails αυτή την περίοδο! Όλες τους βγάζουν πολλά συναισθήματα για μένα, στην ουσία έναν άνθρωπο που ποτέ δεν γνωρίσατε αλλά τον ξέρετε αρκετά καλά τελικά!

Ναι, το προηγούμενό μου ποστ ήταν κομματάκι αντιφατικό, ήταν και «δυσάρεστο» μα και «ευχάριστο». Γιατί από τη μία, είναι κρίμα να χαθούμε και γενικά δεν τα πάω καλά με τη λέξη «ΤΕΛΟΣ». Από την άλλη όπως γράψατε οι περισσότεροι, ίσως στο «κλείσιμο» αυτού του blog να βρίσκεται ένα «άνοιγμα» καινούριο, ένα «άνοιγμα» μυαλού «προς τη ΖΩΗ αλλιώς» μα και μια ίαση!

Δεν έχω πάρει ακόμη τις αποφάσεις μου, οπότε δε χρειάζεται να λυπόμαστε από τώρα. Να ξέρετε πως αν πάψω να γράφω από δω, θα μου λείψετε όλοι και θα επιθυμήσω τρομερά τη σχέση που έχουμε εδώ, και το παρεάκι μας! Σίγουρα, εσείς είστε που με κάνετε και συνεχίζω και γράφω. Όλοι εσείς που με τα λόγια σας αγγίξατε την καρδιά μου, αφού πρώτα σας άφησα να μπείτε στη δική μου! Επίσης το όνομα Sweet December είναι μια από τις «ταυτότητές» μου και πραγματικά, όση δύναμη ήθελε το να αποδεχτώ αυτή την «ταυτότητα» άλλη τόση θέλει να την «καταργήσω».

Σήμερα ξεκίνησα τη διαδικασία για το καινούριο μου διαβατήριο! Μεγάλο σίριαλ το διαβατήριο για μένα! Ήταν να το εκδόσω το 2006 που θα πήγαινα με φίλους για ένα γάμο στην Ινδία. Στον γάμο τελικά δεν πήγα, και έμειναν οι φωτογραφίες και τα παράβολα στο συρτάρι, μέχρι σήμερα...Δεν ξέρω τι με έκανε σήμερα να πάρω τον φάκελο και να πάω στην αστυνομία, κάτι όμως μέσα μου με έκανε να νοιώσω έτοιμη για ένα ταξίδι, που τόσο καιρό το σκέφτομαι αλλά από την άλλη όλο το αναβάλω. Ξέρετε, εγώ ταξίδευα πολύ, και έχω ζήσει και σε 2 χώρες, μια Αφρικανική και μια Ευρωπαϊκή για κάποια χρόνια. Πιστεύω στο "οσα ταξίδια, τόσες ζωές". Τόσο καιρό ήθελα να δραπετεύσω αλλά όλο και κάτι με κρατούσε. Όσο ωρίμαζα στο θέμα της αρρώστιας, κατάλαβα πως με κρατούσε η ίδια η αρρώστια και δεν έκανα βήματα. Οκ, θα μου πεις περσι, πήγαινα και έβλεπα την κολλητή στην Κρήτη και όντως, με τα συν και τα πλην του, ήταν ένα get away. Φέτος, που η κολλητή είναι εδώ, μάλλον είναι καιρός για άλλα ανοίγματα! Δευν έχω σκεφτεί ούτε το που μα ούτε και το πότε αλλά...όταν τα βρώ θα σας τα πω με μεγάλη μου χαρά!