Μια βουτιά μες στο μυαλό...

Λοιπόν, από τότε που γύρισα λαμβάνω mails στα οποία οι περισσότερες αγωνιάτε να μάθετε την αίσθηση αλλά και τα συναισθήματα που μου προκαλεί η σιλικόνη…
Θα παρατηρήσατε πως στο Blog είμαι συγκρατημένη και θα εξηγήσω τους λόγους.
Η ψυχολογία μου έχει αλλάξει με τρόπο που μάλλον δεν φαίνεται, ούτε από τα γραπτά μου αλλά ούτε και αν με συναντήσετε.
Ο λόγος είναι απλός, θεωρώ, σε όλη αυτή την περιπέτεια της υγεία μου, μέρα σταθμό, εκείνη τη μέρα που βγήκα από την κλινική με τους διατατήρες, και ακόμη πιο σημαντική (έχω γράψει σχετικό ποστ) εκείνη τη μέρα που περπάτησα στην Αθήνα χωρίς το βασανιστικό σιλικονάτο επίθεμα. Να μη μιλήσω για εκείνη τη μέρα που δοκίμαζα μαγιώ στο εμπορικό. Άρα, η ιδέα ενός στήθους από «από την αρχή» είχε γεννηθεί από τον περασμένο Απρίλιο. Η όψη της μαστεκτομής είχε από τότε αρχίσει να σβήνει, και αν ανατρέξετε δεξιά στον μήνα Απρίλιο, θα βρείτε τον ενθουσιασμό που ίσως ψάχνετε τώρα ;- )
Θέλω απλά να πω, πως δέκα μήνες τώρα με τους διατατήρες ένοιωθα ότι είχα μια χαρά στήθος. Βέβαια οι σιλικόνες είναι «άλλο πράμα» αλλά επειδή αργεί ακόμη το final (έχω να βάλω και τις θηλές) φυσικά και δεν μπορώ να δω το ολοκληρωμένο αποτέλεσμα. Το παν όμως είναι να έχω εμπιστοσύνη στον άνθρωπο που με ανέλαβε, στον πλαστικό μου και την ομάδα του, και έχω!
Φιλιά!