Αντίο "Κρητηκάκι"!

Τα νέα τρέχουν! Και δεν είναι πάντα ευχάριστα...

Δεν ξέρω και πως να σας τα πω, αλλά αφου εδώ, χρόνια τώρα βγάζω τα εσώψυχά μου, και τη χαρά μα και τη στεναχώρια μου, τα καλά και τα άσχημα της καθημερινότητάς μου, είμαι στην δυσάρεστη θέση να "ανακοινώσω" και μια ακόμη αποχώρηση απο το παρεάκι μας.

Η κολλητή φίλη της Sugar, η Katerina, βρίσκεται πια στην γειτονιά των αγγέλων... Το πληροφορήθηκα (όπως και για τη Sugar, τότε) μέσω facebook.

Πολλές οι συμπτώσεις, η katerina "έφυγε" ένα μήνα πριν κλείσει η Sugar τον δικό της ένα χρόνο απουσίας. Η Sugar σήμερα θα είχε γενέθλια και στα γενέθλιά της πλέον απουσιάζει και αυτή μα και η φίλη της. Τις είχε ενώσει η αρρώστια, η Sugar ήξερε απο Καρκίνο και χμθ, τις είχε ήδη περάσει όταν η Katerina ξεκινούσε! Οι δυο τους γνωρίστηκαν στο νοσοκομείο, η φοβισμένη τότε Katerina πήρε απίστευτη δύναμη απο τη Sugar, η οποία άρχισε άμεσα να τη συνοδεύει σε όλες τις χμθ της. Έγιναν αχώριστες φίλες. Η katerina, αν και ήταν παντρεμένη και μητέρα δυο παιδιών, έκανε αμέσως την Sugar "οικογένεια". Δυο κορίτσια χαμογελαστά (με την katerina είχαμε την ίδια ηλικία) γεμάτα ζωή και ζωντάνια! Είχαν γυρίσει την Ελλάδα μα και τον κόσμο παρέα! Ήταν απο τις πρώτες μου αναγνώστριες εδώ, απο τα πρώτα μου "κουράγιο". Ιδίως με την katerina είχα καταχαρεί γιατί είχαμε ακριβώς την ίδια ηλικία μα και την ίδια περίοδο το χτύπημα του Καρκίνου.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τις ώρες που μιλήσαμε στο τηλέφωνο (ιδίως με τη Sugar που ήταν και πιο επικοινωνιακός τύπος). Θα θυμάμαι πάντα πως με στήριζαν μέσω msn κατα τη διάρκεια των χμθ και πως μια φορά, πριν ξεκινήσω το ταξίδι μου για Αθήνα μου τηλ. να μου πουν ένα απλό "σε σκεφτόμαστε!". Είχαν και οι δυο τους ένα τεράστιο χαμόγελο που το είδα πρώτη φορά όταν τις συνάντησα κάπου εδώ κοντά όπου παραθέριζαν. Μιλήσαμε ώρες πολλές, και ήταν τον Σεπτέμβρη του 2008.
Πως περνάει έτσι ο καιρός και τι φέρνει τελικά η ζωή;
Η επόμενή μας συνάντηση ήταν τον Νοέμβρη του 2008 σε μπουζούκια της Αθήνας. Ακολούθησε ο θάνατος της Sugar τον Φεβρουάριο του 2009 και μια συνάντηση με την katerina στο νησί της, τον Μάρτιο του ίδιου χρόνου. Η katerina με το ζόρι ζούσε χωρίς την Sugar, την παρακολουθούσαν αρκετοί ψυχολόγοι. Τον Μάρτιο που κατέβηκα ξανά στην Κρήτη για τη "Σ" , η katerina μου ανακοίνωνε πολύ γενναία πως οι εξετάσεις κάτι έδειξαν και πως δεν φοβάται τίποτα, ότι είναι να γινει, θα γίνει. Είχε μια "μαγκιά" στα μάτια που δεν ήταν ψεύτικη μα ούτε και φτηνή. Τη θαύμασα! Η katerina με τον άνδρα της μας φιλοξένησαν με τη "Σ" μια μέρα στο εξοχικό τους, στην Κρήτη, δεν έχω δεχτεί καλύτερη φιλοξενία απο εκείνη...σαν στο σπίτι μας ήταν. Τον Μάιο, εγώ με τους διατατήρες, είχα πάρει το καράβι για την Κρήτη, για μια ακόμη φορά. Η katerina δεν ανταπέδωσε την κλήση μου οπότε την είδα μόνο για ένα γεύμα, το βράδυ πριν φύγω και λυπήθηκε γιατί δεν ήξερε νωρίτερα πως είμαι στην Κρήτη. Είχε ήδη αρχίσει τις χμθ αλλά το έλεγε η καρδιά της! Ήταν βράχος, βαμμένη, περιποιημένη, με την περούκα της, ούτε που καταλάβαινες τι περνούσε! Ήμουν σε συνεχή επαφή με τον άνδρα της όλο αυτό το διάστημα, απο τον Ιούνιο μέχρι τον Δεκέμβριο. Η katerina περνούσε άσχημα πια, και εγώ δεν θα θελα να σας κουράσω με λεπτομέρειες...Η οικογένειά της, με πόνο ψυχής έτρεμε την σημερινή μέρα, υπάρχουν όμως δυο παιδάκια του δημοτικού σε εκείνο το σπίτι και ο άντρας της μου είπε στην τελευταία μας κουβέντα "πρέπει να είμαι ρεαλιστής και ψύχραιμος, 'εχω δυο παιδιά".
Οι δύο φίλες είχαν πει κάποτε "μαζί στη ζωή και μαζί και στον θάνατο". Ακούγεται χαζό; Ποιός ξέρει; Μια απλή ατάκα ήταν που όμως έγινε πραγματικότητα και πριν γίνει, έδεινε κουράγιο στην katerina, να μην φοβάται ούτε τον θάνατο, γιατί ήταν κάτι που η φίλη της το πέρασε.

Τι μας περιμένει μετά απο δω, ποιός ξέρει...αν όμως κάτι μας περιμένει, αυτά τα κορίτσια ξαναβρήκαν το παρεάκι τους εκεί και αναπαύονται.
Αυτά τα κορίτσια, δώσανε ζωή σε εμένα όσο τις χρειαζόμουνα και τις ευχαριστώ πάρα πολύ απο δω (το λιγότερο που μπορώ να κάνω).
Κάποιοι άνθρωποι περνάνε απο τη ζωή μας για λίγο, αλλά αφήνουν μια περιουσία για πάντα!

Δεν θέλω αυτή η απώλεια να "ρήξει" εσάς που έχετε αμφιβολίες για τη νόσο και την ίασή της μα ούτε και να σας κάνει να το "βάλετε" κάτω. Ο κάθε οργανισμός μα και η κάθε περίπτωση είναι μοναδική. Θέλω όμως να βγείτε απο οποιαδήποτε μιζέρια, να πάρετε μια μεγάλη ανάσα και να χαμογελάσετε στη ζωή, να χαρείτε που είστε ΖΩΝΤΑΝΟΙ και ΚΑΛΑ! Ξέρετε γιατί; Γιατί τελικά ο σύγχρονος άνθρωπος ξεχνά! Ξεχνά πότε ήταν ο καιρός που περνούσε άσχημα και τώρα δεν του φτάνει που έχει το "καλό" θέλει και το "καλύτερο"!

Η katerina όταν έχασε την sugar είχε φτιάξει το ακόλουθο video στο youtube. To τραγούδι του Ρέμου ήταν το τελευταίο τραγούδι που άκουσαν μαζί οι φίλες στο νοσοκομείο το τελευταίο βράδυ που νοσηλεύονταν η sugar και έγινε σύντομα το αγαπημένο μου για πολύ καιρό, ένα τραγούδι που με έκανε να κλάψω σκεπτόμενη τη sugar μια βραδιά στην Κρήτη!

"και όμως επιζώ με κάποιο τρόπο μαγικό, πάντα σε κάθε χωρισμό, λέω πεθαίνω μα στο τέλος επιζώ"

ΚΑΙ ΟΜΩΣ, ΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΤΡΟΠΟ ΜΑΓΙΚΟ, ΕΙΣΤΕ ΠΑΝΤΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΩΣ 2 ΜΕΓΑΛΕΣ ΗΡΩΙΔΕΣ!