Γύρισα στη βάση μου!

Πολλή κουρασμένη έχω να πω!

Με το που έφτασα ήρθε και με πήρε η «Σ» για να πάμε για φαγητό με τη «Ν» που ήταν συμπτωματικά εδώ…
Είναι περίεργη η αίσθηση να ξαναβρίσκεσαι με ανθρώπους με τους έχεις υπάρξει στο παρελθόν πολύ, πολύ κοντά.
Εμείς ήμασταν το αχώριστο τρίο. Όποτε βγαίναμε έπρεπε να είμαστε και οι τρεις…Αταίριαστες, μα λες και η καθεμιά μας συμπλήρωνε την άλλη! Βόλτες, καφέδες, μπαράκια, θάλασσα, βουνό, χιόνι, ηλιοθεραπεία, γυμναστήριο, παντού ήμασταν. Και δεν ήμασταν μόνο οι «τρέντυ τύπησες» του πεζόδρομου και της καφετέριας! Μας άρεσε η φύση και ξαμολιόμασταν πότε στα ψηλά (βουνό) πότε στα χαμηλά (θάλασσα). Με γέλια, με χαρές, με ανάλαφρες συζητήσεις, μα και με φωνές, διαφωνίες, τσακωμούς και σοβαρά θέματα, αλλά πάντα με αγάπη και ενδιαφέρον η μια για την άλλη ή που θα ξεχνούσαμε τις παρεξηγήσεις, ή που θα τις λύναμε! Τελείως διαφορετικές και με ελάχιστα κοινά σημεία. Εγώ ας πούμε πάντα ήθελα μέσα από τη συζήτηση να λύνω τις παρεξηγήσεις αλλά δεν συμφωνούσαν όλα τα μέλη της «συμμορίας».
Είναι λοιπόν περίεργο, το πώς εμείς, εκείνα τα κορίτσια, η παρέα που δημιουργήθηκε το 2005, κάθισε για φαγητό απόψε, αρχές του 2010 και ενώ βλέπαμε μπροστά μας κάτι τόσο γνώριμο, γινόταν παράλληλα και τόσο ξένο. Γιατί ξαναγράφω εδώ πως είναι περίεργη η αίσθηση να έχει χαθεί ο αφθορμιτισμός μεταξύ μας. Τι άλλαξε; Είναι τα τείχη που ο καθένας μας έχει χτύσει; Είναι οι έννοιες τις ζωής; Οι υποχρεώσεις όπως μου είπε σε sms αργότερα η «Σ»;
Εγώ με τη «Ν» είχαμε 2 χρόνια που κόψαμε τη συχνή επαφή. Πόσο αλλάξαμε στα δυο αυτά χρόνια; Μα και πόσα ζήσαμε όλο αυτό το διάστημα. Εκείνη αρραβωνιάστηκε και έφυγε μακριά, εγώ ακόμη παλεύω το come back μου!
Νομίζω πως με μικρές εξαιρέσεις, κάτι μέσα μου συνήθως αρνείται το ότι μεγάλωσα και σε ένα χρόνο θα είμαι 30. Κάτι μέσα μου μένει προσκολλημένο σε μικρότερες ηλικίες και συμπεριφορές, σε μια παιδική αθωότητα, σε έναν αυθορμητισμό και ενθουσιασμό που μάλλον δεν ταιριάζει στα προσεχή μου «αντα». Όταν αυτό μου το «κουσούρι» το σκέφτομαι σοβαρά, καταλήγω στο ότι αν οι φίλες μου θέλουν μια φορά να γυρίσουν πίσω τον χρόνο, εγώ θέλω 10! Αν οι ζωές των φίλων μου άλλαξαν από τότε, εγώ τι να πω; Εγώ «άλλαξα δέρμα» όχι απλώς ζωή.
Τέτοιες συναντήσεις αφήνουν μια γλυκόπικρη γεύση. Ναι, και οι τρεις ευχηθήκαμε σιωπηλά, μέσα από τις κλεφτές μα όλο νόημα ματιές μεταξύ μας πως θα θέλαμε, έστω και για λίγο να ζήσουμε στο παρελθόν, τότε που δεν μας ένοιαζαν πολλά, τότε που τσακωνόμασταν με ποιανής το αμάξι να πάμε για μπάνιο. Τότε που το σκυλί της «Σ» μας έκλεινε μέσα γιατί έκλαιγε τα βράδια και η μάνα της απειλούσε να το δώσει. Τότε που είχα πάντα μια οδοντόβουρτσα στο αμάξι γιατί τύχαινε να κοιμάμαι στα κορίτσια και ας δούλευα άπειρες ώρες!
ΤΟΤΕ! Επειδή όμως και το ΤΩΡΑ θα γίνει σίγουρα τότε, πρέπει να του δώσουμε τη δέουσα σημασία και να κοιτάμε το παρελθόν με ευγνωμοσύνη και χαμόγελο για όσα ζήσαμε και όσα αγαπήσαμε. Είμαστε οι άνθρωποι που γνωρίζουμε, μαθαίνουμε τη ζωή αγαπόντας άλλες καρδιές μα και ανοίγοντας τη δική μας. Μοιραζόμαστε στιγμές, αγωνίες, χαρές, χάδια και αγκαλιές και ότι δίνουμε είναι δικό μας…Πότε μικρά, πότε μεγάλα, αυτά είναι τα κομμάτια της ζωής μας, το ένα δίπλα στο άλλο συνθέτουν ένα τεράστιο μοσαικό, ένα πολύχρωμο παζλ. Είμαστε εμείς! Αυτά είναι που ορίζουν το άτομό μας, διαμορφώνουν χαρακτήρα…είναι η ίδια η ΖΩΗ!