Γειά σας και πάλι!

Ναι, το ξέρω χάθηκα και λυπάμαι γι αυτό!

Οι περισσότεροι από εσάς θα έχετε αγωνία για το πως περνώ τις μέρες μου (με κάποιους ανταλλάξαμε και Mail).

Οργανικά είμαι καλά! Κατέβηκα στην Αθήνα το Σάββατο καθώς είχα ραντεβού με τον πλαστικό. Είδα και δυο φίλες μου, φάγαμε παραθαλάσσια και μετά έβγαλα τα ράμματα.
Όλα πάνε καλά με την αποκατάσταση, μόνο που όσο ξεμουδιάζει η περιοχή αισθάνομαι κάποιο τράβηγμα (όταν κινώ το χέρι, πχ. όταν οδηγώ κτλπ).
Γενικά όμως δεν είναι η πλαστική που με απασχολεί αυτή την περίοδο, είναι το «μέσα» μου που δεν είναι και τόσο καλά! Δε θέλω να είμαι αχάριστη γιατί φυσικά έχω την υγεία μου και αυτό είναι το πιο σημαντικό...ψυχολογικά όμως είμαι πολύ αναστατωμένη...Σίγουρα είναι και η ξαδέρφη μου στη μέση, χωρίς όμως αμφιβολία είναι και οι μέσα μου ισορροπίες με όλα και όλους...Η δουλειά, ο καιρός, τα πήγαινε-έλα στην Αθήνα, η μοναξιά μου. Σήμερα βγήκα να περπατήσω, και κάπου σκέφτηκα ότι αν όντως οι άνθρωποι υποφέρουμε στην ιδέα του θανάτου και της μοναξιάς, εγώ (χτυπάω ξύλο εκατό φορές) τον θάνατο τον νίκησα. Τι έγινε όμως με την μοναξιά; Νόμιζα ότι χρόνια τώρα την είχα νικήσει και αυτή. Έπεσα έξω; Ποιος ξέρει, μπορεί να μην υπολόγισα σωστά. Η ζωή φέρνει τόσες μα τόσες αλλαγές, που να τις προλάβεις όλες; Αδύνατον! Και η κατάστασή μου, παραμένει αδιέξοδη! Βαρέθηκα...!

Θα το χρεώσω σε μεταβατική περίοδο αυτό που βιώνω γιατί αλλιώς δε βλέπω ΦΩΣ.
Αλλά κάτι μου λέει πως δεν είναι μεταβατική η περίοδος...είναι ένα μεγάλο κενό που βρήκε και φώλιασε κάπου μέσα μου
…
Ελπίζω όταν σας ξαναγράψω να είμαι καλύτερα. Γράψτε μου τα δικά σας νέα, έχετε και εσείς τις ίδιες ψυχολογικές μεταπτώσεις;