Οδοιπορικό στην πρωτεύουσα!

Αυτή τη φορά έβαλα μέσα στο ταξίδι μου και τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες που σε περίπτωση που δεν το έχετε ήδη καταλάβει είναι πολλές μα πάρα πολλές! Όποτε εκφράζομαι μέσω φωτογραφιών κτλπ πραγματικά νιώθω ότι ξαναβρίσκω τον παλιό μου εαυτό. Τι σημασία έχει όμως;;;Αφού δεν είμαι και ούτε θα είμαι ποτέ η ίδια. Αυτή τη φορά μπορώ να πω πως με τις φωτογραφίες μου έκανα ένα φλας μπακ της πορείας μου απο το 2007 ως σήμερα. Για την ακρίβεια απαθανάτησα "εκείνες τις μέρες"

Περιμένοντας το πρώτο ραντεβού με τον γιατρό μου, εκείνο τον κρύο Νοέμβρη του 2007, είχα κατέβει την Ερμού. Είχα αφήσει τους γονείς μου κάπου τριγύρω, και με την πρόφαση ότι πάω στα Hondos Center, κατάφερα να βρεθώ για λίγο μόνη. Ήμουν σίγουρη ότι απο το μυαλό των γονιών μου είχε περάσει πως είχα πάρει τους δρόμους και ήθελα να εξαφανιστώ, ότι δεν άντεχα την απειλή του καρκίνου και έπεσα μέσα. Είδα την μεγάλη τους ανακούφιση όταν γύρισα και τους βρήκα!

Μετά το ραντεβού μου με τον γιατρό και έχοντας μία μόνο φράση του στο μυαλό μου "99% ύποπτο" και πολλές διάσπαρτες, τεράστιες λέξεις, λέξεις όπως "όγκος, μαστεκτομή, Δευτέρα, χειρουργείο, έλεγχος" κάθισα με τους γονείς μου εδώ, για μια μπύρα. Το θυμάμαι σαν χθες που κάτω απο αυτό το υπόστεγο είχα πάρει τη "Σ" τηλέφωνο να της πω τα άσχημα νέα. Τώρα που το σκέφτομαι απορώ με την ψυχραιμία με την οποία της ανακοίνωνα τι είπε ο γιατρός. Εγώ δεν ήθελα να χειρουργηθώ στην Αθήνα, γιατί σκεφτόμουν ότι οι φίλες μου δεν θα έρθουν να με δουν. Και ναι, μέσα στους πολλούς γιατρούς, σε γονείς και "μεγάλους" εγώ ήθελα εκείνες τις νεανικές φατσούλες δίπλα μου, να μου πουν κανένα αστείο και να γελάσουμε, λες και αυτό το βλέπαμε σε μια αποτυχημένη σαπουνόπερα και δεν αφορούσε "εμάς". Και ναι, η "Σ" μου είπε πως θα ρθει στην εγχείρηση και όσο και αν της έλεγα "μην έρθεις", ήθελα πολύ να ρθει και ήρθε!

Και ναι, η "Σ" κράτησε την υπόσχεσή της και ήρθε την Κυριακή 2 Δεκέμβρη και πήγαμε μια βόλτα στο Μοναστηράκι. Εδώ, στο Σταθμό του Θησείου, αφού είχαμε πιεί πρώτα ένα ποτό, πάνω σε αυτό το γεφυράκι, κάναμε ένα τσιγάρο (μάλλον παράνομα αλλά δεν το είχαμε πάρει τότε χαμπάρι...) και μάλιστα είπαμε πως αυτό ήταν το "τελευταίο τσιγάρο" (ψέμα...!)

Πήραμε τον ΗΣΑΠ για να πάμε στο σπίτι της θείας μου που θα μας φιλοξενούσε όλους εκείνο το βράδυ. Κάτι μέσα μας σαν να μην ήθελε να πάει εκείνο το βράδυ στο σπίτι! Λες και το χειρουργικό τραπέζι είχε κατέβει στον Πειραιά.Όλα τα κάναμε αργά, σαν να θέλαμε εκείνο το ποτό να κρατήσει για πάντα, εκείνο το τσιγάρο να μείνει για πάντα απενοχοποιημένο και εμείς μάλλον να μείνουμε για πάντα όπως μας έφησε εκείνο το καλοκαίρι του 2007, μικρές, ανέμελες, ηλιοκαμένες και χαρούμενες. Ανέπαφες απο κάθε είδους αρρώστια!





















Κατεβήκαμε στο Φάληρο και φάγαμε στα Goodys γιατί η "Σ" μου έλεγε "πρέπει να φας καλά απόψε γιατί αύριο θα είσαι νηστική μέχρι το χειρουργείο" και ώρες μετά! Φυσικά όσο και αν δεν θέλαμε να τελειώσει εκείνη η βόλτα, τελείωσε, όπως και εκείνη η μέρα. Έκλεισαν όλα με έναν ανήσυχο ύπνο παρέα με τη "Σ". Εγώ σοκαρισμένη, ούτε καν σκεφτόμουν τι με περίμενε την επόμενη μέρα...
Το επόμενο βράδυ θα με έβρισκε στην κλινική, χωρίς τον δεξί μου μαστό, με δυσκολία στην κίνηση του δεξιού μου χεριού, να ζεσταίνομαι αφόρητα απο το νάιλον στο κρεβάτι, να έχει πιαστεί η μέση μου απο την ακινησία, οι νοσοκόμες να μου μετρούν τον πυρετό, η μάνα μου να ξενυχτάει στο πλευρό μου και εγώ να μην ξέρω αν αυτό που ζω είναι πραγματικό ή ένας εφιάλτης που πέρασε!

********************

Τώρα που μόλις διάβασα τα όσα έγραψα σκέφτομαι "έγιναν όντως όλα αυτά ή τα φαντάστικας". Κι όμως έγιναν όλα αυτά απο τον Νοέμβρη του 2007 μέχρι σήμερα!Όλα αυτά και ακόμη περισσότερα!

*******************


ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΟΣΤ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΠΟΥ ΒΡΕΘΗΚΑΝ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΘΕΣΗ. ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΗ ΠΩΣ ΟΛΕΣ ΕΧΕΤΕ ΜΙΑ ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ. ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ ΕΔΩ, ΖΩΝΤΑΝΕΣ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΚΑΙ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΓΡΑΜΜΕΣ. ΕΙΜΑΙ ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΔΩ, ΤΟ ΦΟΒΙΣΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ ΤΟΥ "ΤΟΤΕ" ΠΟΥ ΜΑΛΛΟΝ ΠΕΡΑΣΕ ΣΕ ΜΙΑ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ Η' ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΚΕΙ ΒΑΔΙΖΕΙ!

ΑΦΙΕΡΩΝΩ ΕΠΙΣΗΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΜΟΥ ΣΤΑΘΗΚΑΝ. ΗΤΑΝ ΔΥΣΚΟΛΟΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ...ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ, ΔΕ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΟΤΙ ΑΝΤΕΧΟΥΝ! ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΤΗ "Σ" ΠΟΥ ΚΡΑΤΗΣΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΚΑΙ ΠΟΥ ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΤΗΣ ΤΟ ΕΞΗΓΩ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΝ ΔΙΝΩ ΕΜΦΑΣΗ, ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΤΗΣ, ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΕΙ ΠΟΤΕ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΠΟΣΑ ΠΟΛΛΑ ΣΗΜΑΙΝΕ ΓΙΑ ΜΕΝΑ, ΓΙΑΤΙ ΑΠΛΑ, ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΟΧΘΗ.


ΔΥΟ ΝΟΕΜΒΡΙΔΕΣ ΜΕΤΑ, ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΑΠΟ ΔΩ, ΤΗΝ ΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΚΡΥΒΕΤΑΙ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΗ ΜΟΥ ΥΓΕΙΑ. ΝΑΙ, ΝΑΙ, ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΜΟΥ ΤΑ "ΚΑΛΑ ΧΕΡΙΑ" ΠΟΥ ΛΕΜΕ!

καλό βράδυ!