Χθες το βράδυ αργά με έπιασε το "παράπονο"
όχι, όχι, δεν έκλαψα αλλά σκεφτόμουν. Σκεφτόμουν πως περσι τέτοιο καιρό, μπορεί να είχα τις χμθς αλλά είχα και τις φίλες μου, αφοσιωμένες να με στηρίζουν. Τώρα σκορπίσαμε.
Με τη μια, ούτε μιλάμε απο τον Αύγουστο. Αυτή αποφάσισε και έκοψε κάθε επαφή, παρόλο που έκανα αρκετές προσπάθειες να την προσεγγίσω...μου τηλεφώνησε στη γιορτή και στα γενέθλιά μου αλλά το "χρόνια πολλά" δεν μου λέει κάτι. Το "έλα,τι κάνεις, πως πέρασες σήμερα;" μου λέει πολλά! Δεν ήταν το timing για μένα. Μου φέρθηκε πολύ άσχημα! Και τελικά κάτι τέτοιο δεν ξεπερνιέται ποτέ! Και να ξαναβρεθούμε κάπου, για μένα είναι πια μια ξένη. Πικράθηκα, ίσως αυτή είναι η λέξη!!!! Ευτυχώς η χλμ απόσταση που μας χωρίζει μου κάνει καλό, και έτσι το ξεπέρασα και αυτό. Έκλεισα το κεφάλαιο με το όνομά της, δύσκολα, αλλά τα κατάφερα! Όσο για την άλλη φίλη της παρέας, βλέπω πως και αυτή σιγά σιγά αποστασιοποιείται και με ένα σχετικά επιδεικτικό τρόπο. Μα γιατί έτσι; Γιατί για μια ακόμη φορά πρέπει να διαμορφώνω τα συναισθήματά μου, τα λόγια μου και τη συμπεριφορά μου επειδή έτσι μου το υπαγορεύουν; Γιατί πρέπει να αλλάξω στάση και να μαζευτώ στη θέση μου; "και ποιος σου είπε ότι μπορώ, να κάνω ότι αποφασίζεις..." έτσι λέει ένα λαϊκό άσμα.
Τελικά, καμιά απο τις παραπάνω φίλες μου δεν θα μάθει ποτέ, πως είναι να είσαι η μια απο τις τρεις της παρέας που αρρωσταίνει (και όταν αρρωσταίνεις, αρρωσταίνεις για πάντα...). Πως είναι να θες παρέα αλλά συχνά πυκνά να έρχεσαι εντυμέτωπη πρώτα με τον εγωισμό τους. Πως είναι να είσαι ευάλωτη ακόμα αλλά τα ΘΕΛΩ σου να έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Πως είναι να δείχνεις στη φίλη σου ότι θες να της μιλήσεις αλλά οι αναπάντητές σου κλήσεις στο κινητό της να συσσωρεύονται! Πόσο μπορείς να κάνεις ότι δεν συμβαίνει τίποτα, να κάνεις κοινώς τον μ***** ; Πως είναι να της λες ότι θες να τη δεις στις διακοπές και αυτή πια να το θεωρεί καταπίεση και να φωνάζει στο ακουστικό;Πως είναι τελικά να έρχεσαι γενικά σε δεύτερη μοίρα, εσύ που ήσουν η πρώτη προτεραιότητα για δυο χρόνια συν; Θα είμαι ειλικρινής...είναι πολύ δύσκολο αλλά μαθαίνεις και προσαρμόζεσαι μια χαρά...οι πρώτοι μήνες είναι δύσκολοι...
όχι, όχι, δεν έκλαψα αλλά σκεφτόμουν. Σκεφτόμουν πως περσι τέτοιο καιρό, μπορεί να είχα τις χμθς αλλά είχα και τις φίλες μου, αφοσιωμένες να με στηρίζουν. Τώρα σκορπίσαμε.
Με τη μια, ούτε μιλάμε απο τον Αύγουστο. Αυτή αποφάσισε και έκοψε κάθε επαφή, παρόλο που έκανα αρκετές προσπάθειες να την προσεγγίσω...μου τηλεφώνησε στη γιορτή και στα γενέθλιά μου αλλά το "χρόνια πολλά" δεν μου λέει κάτι. Το "έλα,τι κάνεις, πως πέρασες σήμερα;" μου λέει πολλά! Δεν ήταν το timing για μένα. Μου φέρθηκε πολύ άσχημα! Και τελικά κάτι τέτοιο δεν ξεπερνιέται ποτέ! Και να ξαναβρεθούμε κάπου, για μένα είναι πια μια ξένη. Πικράθηκα, ίσως αυτή είναι η λέξη!!!! Ευτυχώς η χλμ απόσταση που μας χωρίζει μου κάνει καλό, και έτσι το ξεπέρασα και αυτό. Έκλεισα το κεφάλαιο με το όνομά της, δύσκολα, αλλά τα κατάφερα! Όσο για την άλλη φίλη της παρέας, βλέπω πως και αυτή σιγά σιγά αποστασιοποιείται και με ένα σχετικά επιδεικτικό τρόπο. Μα γιατί έτσι; Γιατί για μια ακόμη φορά πρέπει να διαμορφώνω τα συναισθήματά μου, τα λόγια μου και τη συμπεριφορά μου επειδή έτσι μου το υπαγορεύουν; Γιατί πρέπει να αλλάξω στάση και να μαζευτώ στη θέση μου; "και ποιος σου είπε ότι μπορώ, να κάνω ότι αποφασίζεις..." έτσι λέει ένα λαϊκό άσμα.
Τελικά, καμιά απο τις παραπάνω φίλες μου δεν θα μάθει ποτέ, πως είναι να είσαι η μια απο τις τρεις της παρέας που αρρωσταίνει (και όταν αρρωσταίνεις, αρρωσταίνεις για πάντα...). Πως είναι να θες παρέα αλλά συχνά πυκνά να έρχεσαι εντυμέτωπη πρώτα με τον εγωισμό τους. Πως είναι να είσαι ευάλωτη ακόμα αλλά τα ΘΕΛΩ σου να έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Πως είναι να δείχνεις στη φίλη σου ότι θες να της μιλήσεις αλλά οι αναπάντητές σου κλήσεις στο κινητό της να συσσωρεύονται! Πόσο μπορείς να κάνεις ότι δεν συμβαίνει τίποτα, να κάνεις κοινώς τον μ***** ; Πως είναι να της λες ότι θες να τη δεις στις διακοπές και αυτή πια να το θεωρεί καταπίεση και να φωνάζει στο ακουστικό;Πως είναι τελικά να έρχεσαι γενικά σε δεύτερη μοίρα, εσύ που ήσουν η πρώτη προτεραιότητα για δυο χρόνια συν; Θα είμαι ειλικρινής...είναι πολύ δύσκολο αλλά μαθαίνεις και προσαρμόζεσαι μια χαρά...οι πρώτοι μήνες είναι δύσκολοι...
9 σχόλια:
Αγαπουλήνη μου,
δεν θέλω να μου στεναχωριέσαι.
Εν τάξει πρέπει να περάσεις από αυτήν την φάση και να το ξεπεράσεις μόνη σου δουλεύοντάς το μέσα σου. Μόνο έτσι θα τα αφήσεις όλα αυτά πίσω σου και θα δεις μπροστά.
Αλλά τώρα έχεις όλους εμάς που δεν σε εγκαταλείπουμε για τίποτα. Μας έχεις γίνει απαραίτητη με τον μοναδικό σου τρόπο να αντιμετωπίζεις τα πάντα στην ζωή σου.
Σε αγαπάμε και σε σκεφτόμαστε. Ίσως όχι τόσο συχνά όπως ήταν παλιά με τις κολλητές σου, αλλά σε σκεφτόμαστε, και αυτό δεν αλλάζει με τίποτα, γιατί εμείς δεν φοβόμαστε τον καρκίνο όπως αυτές.
Φιλάκια
sundy
Σίγουρα είναι πολύ άσχημο συναίσθημα. Εδώ σε μένα τυχαίνει καθημερινά να αντιμετωπίζω τις ψευτιές και απογοητεύομαι..
Πόσο μάλλον όταν βλέπεις στα δύσκολα να χάνονται όλοι από δίπλα σου. Να σου πω κάτι όμως? Βγαίνεις ΤΡΕΛΑ πιο δυνατή από αυτό! Και αν ήταν ψεύτικες, καλύτερα που χάθηκαν, ποτέ να μη κοντοζυγώσουν! Προτιμώ την αλήθεια, μόνο έτσι να είναι δίπλα σου.. Είσαι πολύ δυνατή sweety ΑΥΤΟΙ ΕΧΑΣΑΝ ΝΑ ΤΟ ΞΕΡΕΙΣ..
για Sundy
Το ξέρω καλή μου πως τώρα που με βρήκατε θα είστε δίπλα μου και αυτό μου δίνει μεγάλο κουράγιο!Οκ, η μια απο τις δυο είναι ακόμη εδώ...οπότε ίσως υπάρχει ελπίδα. Ένα στα δυο δεν είναι καθόλου κακό σκορ :-Ρ
για Roadartist
Nα σαι καλά φιλενάδα! :-)
Και εγώ νομίζω ότι είμαι πιο πιο δυνατή, όπως και να το κάνουμε...!Απλά απογοητεύεσαι απο κάποιες συμπεριφορές αλλά...that's life!
φιλακιαααα
καλησπέρα... Μην στεναχωριέσαι sweet December... Η ζωή ενώνει τους ανθρώπους κάποιες φορές σε κοινή πορεία... Μερικοί δίνουν πολλά κάποιοι μόνο παίρνουν. Ύστερα η ίδια η ζωή ξαφνικά χωρίζει τους ανθρώπους... Κάποιοι δεν μπορούν με τίποτε να δώσουν ούτε να συγχωρήσουν... Κάποιοι άλλοι μπορούν... C'est la vie! μην στενοχωριέσαι... Προσπάθησε να συνεχίσεις τη ζωή από εκεί που την άφησες... όσο για αυτούς που δεν μπόρεσαν, δυστυχώς για τους ίδιους όταν κατανοήσουν το λάθος τους θα είναι για αυτούς αργά...
Όσο για τη ζαχαρένια να είδες? έμειναν τα λόγια της και η ψυχή της... Το βίωσα και εγώ κάποτε με τη γιαγιά μου... ποτέ δεν είχα χρόνο, ποτέ δεν έκανα τίποτε και τώρα απλά δεν υπάρχει... όσο κι αν ακούγεται αμείλικτο, είναι δυστυχώς σωστό... Μόνο ότι κάνεις για τον άλλον έχει αξία όσο εκείνος είναι εκεί και το βιώνει και το αισθάνεται...
Να μην στεναχωριέσαι... να ανασκουμπωθείς και να πας τη ζωή μπροστά! γιατί έχεις τα νιάτα σου σύμμαχο.
αυτά φιλιά
για nikiplos
έτσι είναι τελικά,όπως τα λες.
Δε μετανιώνω για τις παρέες και τις φίλες μου αλλά μακάρι να μην έχανα καμια τους...αλλά βλέπεις η ζωή όντως έχει άλλα σχέδια για την καθεμιά μας χωριστά αλλά και για εμάς μαζί.Δεν πειράζει, οι άνθρωποι έρχονται,κάτι αφήνουν κάτι παίρνουν και μερικοί απο αυτούς φεύγουν κιόλας για πάντα...!Για τη Sugar έτσι ήταν γραφτό να γίνει,όσο μιλάω με τους οικείους της μου λένε ότι το ξέρανε εξ αρχής και ήταν προετοιμασμένοι!
Καλό βράδυ!
258SWEETY ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΕΧΩ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΣΟΥ ΓΡΑΨΩ ΓΙΑΤΙ ΕΚΑΝΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΟΠΩΣ ΣΟΥ ΕΙΧΑ ΠΕΙ.ΜΗΝ ΜΟΥ ΣΤΕΝΟΧΩΡΙΕΣΕ ΕΧΕΙΣ ΟΛΕΣ ΕΜΑΣ ΠΟΥ ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ.ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΣΟΥ ΕΙΧΑ ΠΕΙ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΟΤΙ ΕΜΕΙΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΙΣΘΑΝΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΤΕΛΕΙΩΣ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ.ΔΕΙΝΟΥΜΕ ΑΞΙΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΗΣ ΜΙΚΡΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ.ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΟΥΣΙΑ Η ΚΑΙ ΠΟΛΛΗ ΑΠΛΑ.ΛΕΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΝΑ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΜΑΣ.ΕΙΜΑΣΤΕ ΔΥΝΑΤΕΣ ΚΑΙ ΖΩΝΤΑΝΕΣ!!!!ΚΡΑΤΑ ΛΟΙΠΩΝ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ" ΚΟΛΛΗΤΕΣ " ΠΟΥ ΝΑ ΞΕΡΟΥΝ ΝΑ ΖΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΣΕ ΑΓΑΠΑΝΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ.
ΦΙΛΑΚΙΑ ΠΟΛΛΑ.ΤΑ ΛΕΜΕ.
ΣΤΙΣ ΧΑΡΕς ΚΑΙ ΣΤΑ ΓΕΛΙΑ ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΔΙΠΛΑ ...ΚΟΛΛΗΤΟΙ!!!
ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ ΟΜΩΣ ...ΕΚΕΙ...ΕΚΕΙ ΞΕΧΩΡΙΖΟΥΝ ΠΟΙΟΙ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΛΕΓΟΝΤΑΙ ΦΙΛΟΙ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΟΧΙ..ΠΟΙΟΙ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΟΧΙ....
ΧΘΕΣ Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΤΗ ΝΕΤ ΕΙΠΕ ΟΤΙ ΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΕΤΟΙΕΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ Η ΚΑΝΕΙ ΘΕΡΙΑ ΤΑ ΘΕΜΕΛΙΑ ΤΗΣ Η ΔΙΑΛΥΕΤΑΙ....
ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΙΣΧΥΕΙ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΕΙΔΟΥΣ ΣΧΕΣΗ
ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ?? ΣΤΑΝΑΧΩΡΙΟΜΑΣΤΕ, ΙΣΩΣ ΚΛΑΙΜΕ ΚΑΙ ΛΙΓΟ(εγω εκλαψα)ΚΑΙ ΜΕΤΑ...ΓΥΡΙΖΟΥΜΕ ΣΕΛΙΔΑ ΚΑΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΝΕΑ ΑΡΧΗ....
ΕΞ ΑΛΛΟΥ ΕΧΟΥΜΕ Η ΜΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ...
ΚΑΜΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΕΙ ΠΟΤΕ ΚΑΜΙΑ.
ΦΙΛΑΚΙΑ
Κ2
για lonely
γεια σου καλή μου!Περαστικά!!!
Αν θες στειλε μου mail με καποιες λεπτομέρειες για την αποκατάσταση...πως τη βιώνεις και πως πήγε. Ελπίζω όλα να πήγαν καλά!Με το καλό να τα αφήσεις όλα μα όλα πίσω σου! ;-)
για katerina
έτσι είναι, όπως τα είπε ο Παναγιώτης απλά σίγουρα, υπάρχουν και άνθρωποι που βρίσκονται στο μετέχμιο..."να φύγω, να μείνω?" ίσως να περνώ αυτή τη φάση με κάποιους απο αυτούς,ίσως μένουν με το ένα πόδι για να μην πληγωθώ!Θα δείξει!Φιλάκια!
για lonely
γεια σου καλή μου!Περαστικά!!!
Αν θες στειλε μου mail με καποιες λεπτομέρειες για την αποκατάσταση...πως τη βιώνεις και πως πήγε. Ελπίζω όλα να πήγαν καλά!Με το καλό να τα αφήσεις όλα μα όλα πίσω σου! ;-)
για katerina
έτσι είναι, όπως τα είπε ο Παναγιώτης απλά σίγουρα, υπάρχουν και άνθρωποι που βρίσκονται στο μετέχμιο..."να φύγω, να μείνω?" ίσως να περνώ αυτή τη φάση με κάποιους απο αυτούς,ίσως μένουν με το ένα πόδι για να μην πληγωθώ!Θα δείξει!Φιλάκια!
Δημοσίευση σχολίου