128η ανάρτηση

(Ακούω ένα τραγούδι απο τη φωνή του Μπάμπη Στόκα και σας γράφω. Είναι η πρώτη φορά που σας γράφω έχοντας και μουσική επένδυση...)

Η αλήθεια είναι ότι απο χθες περνάω πολύ όμορφα. Έχει έρθει μια φίλη απο άλλη πόλη, και βρήκαμε και άλλες φίλες και, και, και, κάνουμε εξόδους και παρέα! Τελικά νομίζω ψάχνω απλά πράγματα στη ζωή, ψάχνω λίγη παρέα, κάποιους ανθρώπους που να μπορούν να με κάνουν να ξεχνιέμαι, ξέρουν δεν ξέρουν το πρόβλημά μου. Έχω ανάγκη απο παρέα και αυτό δεν είναι πολύ εύκολο στις μέρες μας να βρεθεί...Όσο είμαι με ανθρώπους συνομήλικους αισθάνομαι σαφώς καλύτερα. Θέλω να βγαίνω, να βολτάρω και να χαίρομαι ότι χαίρονται όλοι οι νέοι της ηλικίας μου. Θέλω να επανέλθω στις παλιές μου συνήθειες, εγώ ήμουν συνέχεια στη «γύρα». Θέλω το μυαλό μου να πετάξει μακριά από τις κλινικές, τις σύριγγες και τις εξετάσεις. (Πολλά ΘΕΛΩ έτσι;)
11/12 έκλεισα ένα χρόνο που γύρισα σπίτι μου απο την Αθήνα χειρουργημένη. Είχα λείψει 15 μέρες. Είχαν έρθει οι φίλες μου εκείνο το βράδυ να με δουν, μαζί και κάποιοι πολύ κοντινοί συγγενείς.
Ένας χρόνος, ένα μπλογκ και πολλές «ιστορίες». Τελικά το γράψιμο με βοήθησε, με βοήθησε πολύ, αλλά πάντα σε σχέση και με εσάς τους τόσους φίλους που απέκτησα από τις αρχές που βγήκα στο διαδίκτυο αλλά και στην πορεία.
Σήμερα Σαββατόβραδο, 13/12, ένα χρόνο μετά, νοιώθω δυνατή. Δεν είμαι εκείνο το κοριτσάκι που είχα δει την ουλή μου στον καθρέφτη και είχα κλάψει. Την ουλή μου την βλέπω κάθε μέρα πλέον και την καμαρώνω πολλές φορές, γιατί όπως είπε και ο χειρούργος μου, «είναι μια όμορφη ουλή». Αγαπάω πραγματικά το σώμα μου γιατί μου θυμίζει πάντα ότι έδωσα μια μάχη και κέρδισα! Εκτιμώ τα καλά επάνω μου, καλά όπως το ότι έχασα το πρίξιμο των θεραπειών, ότι το κορμί μου μοιάζει σταδιακά με το κορμί που είχα. Η γυμναστική που κάνω έχει άμεσα αποτελέσματα. Το χειρουργημένο μου χέρι επίσης, αντιδρά πολύ καλά καθώς γυμνάζομαι. Δεν έχω τις φίλες μου για στήριγμα φέτος και αυτό μου στοίχησε, τα κατάφερα καλά, όμως πατάω σιγά σιγά στα πόδια μου…Ο κόσμος δεν αλλάζει, μπορούμε όμως εμείς να αλλάξουμε προς τον κόσμο, να αλλάξουμε ματιά...
Ξέρω ότι αυτές τις μέρες, σε αυτή μου την πρώτη επέτειο, η ψυχολογία μου δεν ήταν και η καλύτερη (και δεν σας το έκρυχα λεπτό) αλλά τελικά βγήκα από αυτή τη φάση. Τελικά δυναμώνω σιγά σιγά, όσο προσφέρω στον εαυτό μου άλλες παραστάσεις. Τελικά υπάρχει φως και αν και καμιά φορά αργεί, στο τέλος πάντα φαίνεται.