While surfing

Σήμερα χαζεύοντας στον φοβερό και τρομερό κόσμο του Internet βρήκα σε κάποιο blog μια ομοιοπαθούσα. Δε νομίζω να την ενοχλεί η αναδημοσίευση-link, ούτε και τον κάτοχο του Blog ελπίζω…Έχει ενδιαφέρον η συνέντευξή της την οποία μπορείτε να διαβάσετε εδώ

Μου θύμισε τα δικά μου. Την τρέλα τέλη Νοέμβρη 2007 που δεν ήξερα τι έχω. Ναι, ο πρώτος γιατρός εδώ στην επαρχεία είχε κάνει και για μένα λάθος. Μου είχε πει «δεν είναι τίποτα, όποτε θες έρχεσαι και το βγάζουμε, με 1.500 ευρώ». Εγώ φυσικά θέλησα και άλλη γνώμη για την εγχείρηση γιατί δεν θα πήγαινα στο χειρουργείο με τον πρώτο χειρούργο που συμβουλεύτηκα. Αφού όμως με καθησύχασε ο πρώτος πήγαινα στον δεύτερο με ψυχολογία κουλ, λέγοντας δεν «θα χω τίποτα». Όταν ο δεύτερος γιατρός μου είπε πως φαίνεται σαν μαστίτιδα αλλά όχι καρκίνος δεν μπορούσε να δικαιολογήσει τη μαστίτιδα αφού δεν είχα γεννήσει ούτε και θηλάσει. Εκείνος ήταν που έπιασε και τους λεμφαδένες μου…μου είπε λοιπόν, «έλα τη Δευτέρα να μπεις για εξετάσεις στην κλινική, αν βγει το εύρημα κακοήθεια θα σου κάνω μαστεκτομή, αν όχι it’s ok, αλλά πριν μπεις χειρουργείο θα υπογράψεις για τη μαστεκτομή σε περίπτωση κακής βιοψίας». Τότε ήταν που μου ήρθαν τα πάνω κάτω. Ακόμα θυμάμαι εκείνο το ιατρείο και τη μάνα μου που μόνο που δε σωριάστηκε όταν άκουσε για μαστεκτομή. Ο πατέρας μου περίμενε έξω. Σε δυο μέρες πήγα και σε άλλο γιατρό ο οποίος μου είπε επί λέξη «εδώ δεν ήρθες να ακούσεις ευχάριστα πράγματα» και εγώ για πρώτη φορά μέσα στις δέκα μέρες βούρκωσα όταν μου είπε ότι δεν αποφεύγεται η μαστεκτομή στην περίπτωση μου. Και εγώ εκείνη την ώρα άφησα ένα δάκρυ να κυλήσει και η μάνα μου άφησε την καρέκλα της για να με αγκαλιάσει. Αυτός όμως ο χειρούργος αν και είχαμε καλές συστάσεις δεν μπορούσε να με χειρουργήσει λόγω απεργιών. Οι γονείς μου συνέχισαν το ψάξιμο, ρώτησαν φίλους και γνωστούς και κατεβήκαμε μαζί Αθήνα για να δω και τον τέταρτο χειρούργο. Ως τότε κανείς δεν μου είχε πει «καρκίνος» αλλά λέγανε για κάτι κακό. Εγώ στον κόσμο μου, πίστευα ότι δεν είναι τίποτα, εμένα ούτε γρίπη δεν με έπιανε!
O τέταρτος χειρούργος που είπε 99% ύποπτο ήταν και αυτός από τα χέρια του οποίου κόπηκε και ο μαστός μου. Έτσι απλά μέσα σε 10 μέρες είχαν γίνει όλα. Έτσι απλά στις 3/12 η ζωή μου άλλαξε για πάντα. Ακολούθησαν χημειοθεραπείες τις οποίες τελειώνω την Τρίτη, την Πρωταπριλιά!

Είμαι κουρασμένη πια, ναι η αλήθεια να λέγεται. Κουράστηκα λίγο και με την εξωτερική μου εμφάνιση, τα αραιωμένα μου μαλλιά και φρύδια, τα μαυρισμένα νύχια των ποδιών. Το κάψιμο στη γλώσσα και η ξηρότητα στα χέρια είναι απλά δύο ακόμη συμπτώματα. Αυτές τις μέρες οι φίλες μου ήταν απασχολημένες και έμεινα μέσα. Βαρέθηκα! Η ξάπλα έφερε και άλλη ξάπλα και περισσότερη υπνηλία…ο ύπνος όμως δεν έρχεται τελικά παρά μόνο το βράδυ. Άθελά μου έκανα κάποιο απολογισμό, τι πέρασα φέτος…! Πως μου στάθηκαν κάποια άτομα. Πήρα τελικά από τους ανθρώπους αυτό που ήθελα; Δεν ξέρω…από την άλλη λέω να μην είμαι αυστηρή, και οι γύρω μου ότι μπορούν κάνουν, από την άλλη διαολίζομαι και λέω θα μπορούσαν να δώσουν και πιο πολλά, συγκεκριμένοι μήνες ήταν, όχι μια ζωή! Εγώ δηλαδή γιατί έτρεχα παντού; Δε βγάζουν όμως πουθενά όλα αυτά. Κατά βάθος ξέρω ότι είναι ψυχολογικές μεταπτώσεις. Θέλω να είμαι δίκαιη και να βάζω και τον εαυτό μου στη θέση των φίλων μου, αλλά τελικά τι σημαίνει στηρίζω τον συνάνθρωπό μου;