Συγχώρεση και λήθη;

Υπάρχουν κάποια πράγματα που δε συγχωρούνται. Γίνονται ή λέγονται, έτσι απλά και αβίαστα και εσύ γίνεσαι ο αποδέκτης τους. Εσύ που δε νοσείς (γιατί κανείς δε σε βλέπει σαν άρρωστο) όμως μια ταλαιπωρία μεγάλη (χημειοθεραπεία) την περνάς. Δεν μπορείς να αλλάξεις τους γύρω σου, απλά μαθαίνεις να ζεις με τις συμπεριφορές τους. Μέσα σου όμως ξέρεις τι έχει συμβεί, μέσα σου έχεις επαναξιολογήσει κάποιους ανθρώπους. Δε φταις εσύ, δεν το έκανες επίτηδες, αυτοί σε φέρνανε σε τέτοιο σημείο. Φταίνε αυτοί και μόνο. Δε φταις εσύ που σε απογοήτευσαν, που ζήτησες και δεν πήρες, που τους επιτρέπεις να είναι δίπλα σου ακόμη…Δεν κάλεσες κανέναν να τρέξει μέσα στη νύχτα γιατί δεν ήσουν καλά, ενώ έχεις τρέξει στο παρελθόν για άλλους.
Μέσα σου όμως ξέρεις που στέκεται ο καθένας τους για σένα. Μια ομίχλη σηκώθηκε από τα μάτια σου. Μα που είχε χαθεί η δυνατή σου προσωπικότητα; Ποιος την είχε υποτιμήσει και κοιτάξει από ψηλά; Που κρυβόταν τον τελευταίο καιρό; Εσύ δεν ήσουν που εισέπραττες το χειροκρότημα από το κοινό και τα πολλά συγχαρητήρια; Εσύ δεν είσαι που πριν μπεις στο χειρουργείο είπες στη μάνα σου «ότι και αν γίνει, και τώρα να τελειώσουν όλα είμαι ευγνώμων για τη ζωή. Σπούδασα, καλλιεργήθηκα, ανέβηκα «κορυφές», εκτιμήθηκα, καθιερώθηκα στην εργασία μου, είδα ανατολές σε εφτά διαφορετικές χώρες, είδα τον κόσμο και αφουγκράστηκα τους ανθρώπους, για τα 27 μου χρόνια έκανα πολλά.»
Καλώς ή κακώς τίποτα δεν τελείωσε για σένα τότε, μόνο άρχιζε κάτι που ήταν τόσο ξαφνικό και πρωτόγνωρο που ούτε να το φανταστείς δεν μπορούσες. Το υπέμεινες όμως και ένοιωσες ότι τελικά ότι και να λένε, μόνη είσαι σε αυτή τη θάλασσα. Αν εγκαταλείψεις θα πνιγείς, αν προσπαθήσεις μπορεί και να σωθείς. Σε ποια στεριά θα βγεις κανένας δεν το ξέρει. Ποιος θα είναι ο άνθρωπος που θα γλύψει τις πληγές και θα πάρει την αλμύρα από το πρόσωπό σου κανείς με βεβαιότητα δεν μπορεί να πει. Και αν κάποια βράδια η μοναξιά σε κάνει και κρυώνεις, να σκέφτεσαι ότι έχεις τον εαυτό σου και τις σκέψεις σου. Το μυαλό μπορείς να το σώσεις από την αρρώστια. Δεν ξέρω όμως αν μια περιπέτεια υγείας όπως τούτη σε κάνει πιο σκληρό ή πιο ανεκτικό με τον κόσμο!

Βράδυ Παρασκευής απόψε! Θα πάω σε λίγο για φαγητό έξω αλλά βρήκα τον χρόνο να μοιραστώ τις σκέψεις μου με εσάς προτού ετοιμαστώ. Μακάρι όλοι μας να δίναμε όλο και περισσότερο ουσιαστικό χρόνο στους γύρω μας. Από γυρισμένες πλάτες πάσχουμε :-(

Καλό βράδυ εκεί έξω!!!