Ο δρόμος προς την ελευθερία για ένα μοναχικό καβαλάρη!

Φεύγω, ήρθε ήρθε η ώρα! Ανεβαίνω στο τρένο για 8η φορά. Αλήθεια πως ήταν όλες οι προηγούμενες; Μια φορά θυμάμαι βούρκωσα σκεπτόμενη «θα υπάρξει άραγε τελευταία φορά»; Έχω κάνει πάρα πολλά ταξίδια, εντός και εκτός, πολλές μετακινήσεις, πολλά και διάφορα μέσα μεταφοράς. Τούτη όμως η έξοδος, τούτος ο δρόμος, έχει κάτι διαφορετικό. Είναι ένα ταξίδι ξεχωριστό, είναι ποικίλα τα συναισθήματα, ο καθένας όμως τελικά ανταμώνει τη μοίρα του μόνος.
Κατεβαίνω στην Αθήνα με συνοδεία τον πατέρα μου και κάτι από χαρά αλλά και προβληματισμό στο βλέμμα μου. Έχει ήλιο! Αποχαιρέτησα τις «Σ» και «Ν» το πρωί. Ο δρόμος προς την ελευθερία ανοίχτηκε! Το σώμα μου θα πετάξει και θα ανακάμψει ως το Πάσχα σκέπτομαι…Οι στόχοι μου είναι μικροί αλλά σημαντικοί. Θέλω να δω το σώμα μου να αλλάζει αλλά αυτή τη φορά προς το καλύτερο. Να χαρώ τα μαλλάκια μου, να βάψω τα νυχάκια μου, να «ξανακάνω» πυκνές βλεφαρίδες και να αρχίσω πια να γράφω στην κάμερα :- ). Απλά, μικρά, χαζά πραγματάκια που όμως κάθε άνθρωπος, και σίγουρα κάθε γυναίκα τα επιθυμεί.
Δεν έχω συνειδητοποιήσει τι ακριβώς θα γίνει αύριο και το γράφω ξανά και ξανά μπας και το καταλάβω!
ΑΥΡΙΟ ΤΕΛΕΙΩΝΩ ΤΙΣ ΧΗΜΕΙΟΘΕΡΑΠΕΙΕΣ!!!!!!!!!!!
Να το ξαναγράψω!
ΑΠΟ ΑΥΡΙΟ ΤΕΛΟΣΣΣΣΣΣ!!!!!!!!!!
Το διαβάσατε;;;;;

Κρίμα που αύριο δεν θα ποστάρω, ίσως μεθαύριο! Θα ανυπομονώ όμως να σας πω τα νέααα.

ΑΝΤΕΞΑ! ΝΑΙ ΑΝΤΕΞΑ!
ΒΓΑΙΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΤΟΥΝΕΛ, ΚΑΙ ΘΑ ΑΝΑΣΑΝΩ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ….ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ!

ΣΑΣ ΦΙΛΩ ΟΛΟΥΣ ΕΝΑΝ ΕΝΑΝ ΞΕΧΩΡΙΣΤΑ! Η ΠΑΡΟΥΣΙΑ ΣΑΣ ΕΔΩ ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗ.
ΝΑ ΜΕ ΣΚΕΦΤΕΣΤΕ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ ΜΕ ΕΝΑ ΑΝΑΛΑΦΡΟ ΒΗΜΑ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ!