Κυριακή...

Ξημερώνει, ξημερώνει Κυριακή…
μη μου λυπάσαι…
Είναι…είναι όμορφη η ζωή
να το θυμάσαι…

Αυτό το τραγούδι άκουσα τυχαία στο αυτοκίνητο σήμερα. Αυτοί οι στίχοι ήρθαν στα αυτιά μου καθώς το όχημα κατάπινε τα χιλιόμετρα και ο ήλιος ζέσταινε το πρόσωπό μου. Η μητέρα μου καθόταν δίπλα μου.

Είναι τελικά όμορφη η ζωή όπως και να ναι; Με όσες δυσκολίες και αν φέρνει; Και αν με ρωτήσει ένα παιδί που μαθαίνει τον κόσμο «γιατί κάποιοι άνθρωποι βλέπουν στη ζωή τους περισσότερες δυσκολίες και στεναχώριες από ότι κάποιοι άλλοι;». Αν η επόμενη ερώτησή του είναι «Γιατί για μερικούς η ζωή τα φέρνει απλά και εύκολα ενώ άλλοι πρέπει να παλέψουν για όλα;» και αν συνεχίσει ρωτώντας «Γιατί να αρρωσταίνουν οι άνθρωποι; Δεν υπάρχει μαγικό φίλτρο; Δεν περνάνε όλα με ένα γλυκό φιλί;». Εγώ τι να απαντήσω;
Να απαντήσω ότι τα φιλιά απαλαίνουν τον πόνο και οι αγκαλιές βοηθούν αλλά δεν τον εξαφανίζουν; Ότι τα όνειρα κρατάνε μόνο μέχρι να ανοίξεις τα μάτια; Ότι ο Αλαντίν ήταν τελικά πολύ τυχερός και ας είχε μόνο τρεις ευχές; Τρεις ευχές είναι πολλές για ανθρώπους που δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν ούτε μια! Που πάνε τα όνειρα που δεν πραγματοποιούνται; Τα όνειρα που κάναμε μικροί τα Αυγουστιάτικα βράδια καθώς το φεγγάρι έλουζε το δωμάτιό μας κάθε που το αεράκι παραμέριζε την κουρτίνα. Όλες αυτές οι μικρές ή μεγάλες ευχές που συνοδεύτηκαν κάποτε από κέρματα που «κόσμησαν» σιντριβάνια; Που πάνε τα σχέδια που ναυάγησαν, οι πολλές μελλοντικές μας προσδοκίες;
Κάποτε μια φίλη μου είχε χαρίσει ένα ξύλινο κουτί. Ήταν ένα δώρο που με συγκίνησε γιατί η ίδια το χε ψάξει πολύ και φυσικά ταίριαζε να κοσμεί το δωμάτιό μου. Μου είπε ότι εκεί θα βάζαμε τα όνειρά μας (κουτί ονείρων) και θα το ανοίγαμε μετά από χρόνια για να θυμηθούμε, να γελάσουμε και να συγκινηθουμε. Τελικά το κουτάκι μετά τον Σεπτέμβρη δεν εμπλουτίστηκε.
Αν ποτέ διαβάσεις φιλενάδα αυτό το ποστ φέρε κάποιο όνειρο, ας είναι και δικό σου μόνο, θα αφήσω την ξύλινη επιφάνεια να το αγκαλιάσει και θα στο φυλάξω για χρόνια. Στο υπόσχομαι...