Η ζωή χωρίς…

Απόψε, περασμένα μεσάνυχτα συνειδητοποίησα ότι από τις 3/12 ζω χωρίς κάποια πράγματα.
Ζω σίγουρα χωρίς τον ένα μου μαστό. Αποχαιρέτησα τη θηλυκή δεξιά πλευρά μου αρχές του τελευταίου μήνα του έτους. Πιστεύω ότι όσα χρόνια και αν περάσουν, όσα και αν ξεχάσω κάποιες ημερομηνίες θα τις θυμάμαι σαν χθες. Κάποιοι τοίχοι κλινικής και αρκετές σκηνές θα έρχονται πότε στον ύπνο μου και πότε στο ξύπνιο μου σαν κινηματογραφική ταινία.
Δε θυμάμαι όμως πραγματικά πως ήταν το σώμα μου και με τους δυο μαστούς. Περίεργο έτσι; Λες και το μυαλό μου να απωθεί εικόνες και να γεμίζει με καινούριες, έτσι για να μπορεί να ζει ελεύθερα, δίχως δεύτερες σκέψεις. Προχθές, στα πλαίσια μιας έρευνας, μια ψυχολόγος με ρώτησε πως βιώνω τη μαστεκτομή. Της μίλησα με πολύ ειλικρίνεια και είπα ότι μπροστά στο θέμα της υγείας μου δεν με ενδιαφέρει η απώλεια. Πιστεύω ότι αν δεν αφαιρούσα τον μαστό κάτι μέσα μου θα με έτρωγε πως έκανα λάθος. Καλύτερα έτσι και ας ήταν σοκαριστική η ιδέα ότι θα ξυπνούσα Αμαζόνα. Αγαπώ το σώμα μου όπως είναι και στον καθρέφτη τα μάτια μου τρέχουν στην «αδύναμη» πλευρά μου, σε εκείνη τη flat γραμμή πάνω στο στέρνο μου…

Τελικά ο άνθρωπος μπορεί να υπομείνει πολλά, μπορεί να συμβιβαστεί και σίγουρα να ιεραρχήσει πρωτερεότητες μέσα του. Έτσι έκανα και εγώ, έβαλα πρωτερεότητα την υγεία και όχι την αισθητική.

Ζω επίσης χωρίς 19 λεμφαδένες. Αφαιρέθηκαν από το δεξί μου χέρι και έκανα αρκετή προσπάθεια στο να το επαναφέρω. Στην αρχή δεν μπορούσα καν να οδηγήσω, τώρα όμως που τα καταφέρνω βλέπω πόσο γενναία το πάλεψα!
Ζω χωρίς το πλούσιο μαλλί μου το οποίο έχασα κατά 30% από τις χημειοθεραπείες μου.
Ζω χωρίς το πυκνό μου φρύδι αν και για όσους με γνωρίσουν σήμερα ούτε που θα καταλάβουν τη διαφορά.
Ζω χωρίς τις πολλές βλεφαρίδες μου και δε φορώ φυσικά μάσκαρα.
Κάποια από τα νύχια των ποδιών μου έχουν μαυρίσει αλλά ευτυχώς είναι στη θέση τους (γιατί τα φάρμακα τα ρίχνουν κιόλας).
Το αριστερό μου χέρι από το οποίο μου χορηγούν τα φάρμακα έχει κουραστεί και οι φλέβες είναι θρομβωμένες αλλά που θα πάει, μια ακόμη φορά έμεινε.

Για όλα τα παραπάνω θέλω να γράψω πως όταν τα ξαναδιαβάζω δεν μπορώ να πιστέψω ότι συμβαίνουν σε μένα. Κι όμως, εγώ η ανέμελη, η πάντα αραχτή και κουλ, η «στο παρα πέντε» στη δουλειά της, ο τύπος που είναι μονίμως ξεσηκωμένος για μια βόλτα και πάντα έκανε τον καφέ να κρατάει πιο πολύ λέγοντας στις φίλες της «να κάνω ένα τελευταίο τσιγάρο και μετά φεύγουμε» ξαφνικά έμεινε στο σπίτι και χωρίς δουλειά. Ξαφνικά ήρθε ο Καρκίνος και ανέτρεψε την καθημερινότητα και μάλλον τελικά και το μέλλον.
Όμως αυτός ο τύπος, αυτός ο άνθρωπος ΕΓΩ βρήκα τη δύναμη να ισορροπήσω όσο μπορώ μέσα σε αυτή τη δίνη. Αγάπησα το καινούριο μου σώμα, έκοψα τα επί χρόνια μακριά μου μαλλιά και φυσικά είπα ότι δε θα σκάω για τρίχες. Το σώμα θα ανακάμψει, και το ίδιο ελπίζω και για την ψυχή! Τελικά βλέπω ότι όσες κορυφές και αν κατέκτησα στη ζωή μου τούτο μου εδώ το "κατόρθωμα" δε συγκρίνεται με άλλο...Ήθελε αρκετή δύναμη μυαλού και ψυχής για να φτάσω ως εδώ όμως τα κατάφερα. Η αρρώστια το μόνο σίγουρο είναι ότι δε βρήκε χώρο στο μυαλό μου...
Όταν κάνω μπάνιο τραγουδάω ακόμα, και αυτό για μένα σημαίνει πολλά!