Να μαι πάλι!

Να μαι και εγώ κάπου εκεί έξω προσπαθώ να γεφυρώσω το παρόν με το μέλλον και να βρω τη σχέση τους με το παρόν. Τελικά όμως ο χρόνος είναι τόσο «άπιαστος» σαν έννοια που δεν έχει και τόση σημασία. Εκεί καταλήγω πάντα… Σκέφτομαι ότι αυτή την περίοδο δε «φιλοσοφώ» τη ζωή αλλά τους ανθρώπους. Ποιοι είναι δίπλα μου, υπό ποιες συνθήκες, ποιες προϋπόθεσης, ποιες προοπτικές και με τι δυνάμεις.
Οι γονείς μου συμπαρίστανται με όποιο τρόπο ξέρουν. Εφόσον ζούμε στο ίδιο σπίτι η μάνα μου έχει αποκτήσει από την εγχείρηση μια εμμονή με το φαΐ μου. Με προσέχει πολύ, ένα κομμάτι της καλής μου (οργανικής) κατάστασης σίγουρα οφείλεται στην καλή μου διατροφή. Γενικά όμως παίζει ρόλο το ότι είμαι ένας οργανισμός νέος, είχα καλή φυσική κατάσταση(γυμναστήριο, περπάτημα και ποδήλατο) και ως προς τη διατροφή δεν ήμουν ποτέ παιδί του junk food. Ο πατέρας μου με έχει «ταράξει» στα τηλέφωνα ενώ παλαιότερα ούτε που με έπαιρνε στο κινητό. Αυτό βέβαια με κουράζει αφάνταστα. Γενικά με τους δικούς μου δεν θέλω πολλά πολλά. Αναγκαστικά δέχομαι τα φιλιά και τις αγκαλιές τους για να μην τους κακοκαρδίσω.

Από την περασμένη Τετάρτη έχω κοκκινίλες και πόνο στις πατούσες μου. Είναι άσχημος πόνος γιατί με δυσκολεύει στο περπάτημα. Στην αρχή νόμιζα ότι με «χτύπησε» κάποιο παπούτσι αλλά τελικά είναι από τα φάρμακα που μου χορήγησαν. Είναι καινούρια (διαφορετικά από τις 4 πρώτες φορές) και αυτή είναι μια από τις παρενέργειές τους. Είναι εκνευριστικό γιατί αν και άνοιξε ο καιρός δεν μπορώ να σουλατσάρω όπως το θέλω.

Παρόλα αυτά την Παρασκευή βγήκα με τη «Σ» και τη «Ν» σε club. Περάσαμε πολύ ωραία. Είχαμε από τον Οκτώβρη να βγούμε όλες μαζί, η τριάδα μας. Γύρισα στις 4, για την ακρίβεια κοιμήθηκα στη «Σ». Το πρωί του Σαββάτου ήπιαμε καφέ χαζεύοντας tv και την άφησα για να πάω Θεσσαλονίκη. Εκεί βρέθηκα με την κουμπάρα μου. Είπα «Θα πάω κόντρα σε όποιο πόνο». Είχα να τη δω από πέρσι τον Απρίλιο! Μα πως περνά ο καιρός! Ήξερε για μένα από τηλεφώνου. Η αλήθεια είναι ότι όταν μπήκα στη διαδικασία του να ετοιμαστώ για να τη συναντήσω τα μάτια μου θόλωσαν. Δεν ξέρω πως και τι, αλλά θυμήθηκα όλες τις φορές που ανέμελη στη Θεσσαλονίκη ετοιμαζόμουν για να τη συναντήσω και δάκρυα έτρεχαν ασταμάτητα. Τι χρόνια, τι ξενοιασιά! Αναρωτήθηκα πολύ φευγαλέα για το αν έχω αλλάξει, ή τι σχέση έχω με το τότε…
Έπρεπε όμως να ανασυγκροτήσω τη σκέψη μου γιατί το να μεταφέρω στην κουμπάρα μου μια φορτισμένη διάθεση είναι κάτι τελείως έξω από μένα. Εμείς, το δίδυμο που βρέθηκε το 1998 τυχαία σε ένα φροντιστήριο, υποψήφιες και οι δυο τότε για Πανελλήνιες, μόνο ευχάριστες στιγμές είχαμε μοιραστεί. Τα γέλια μας σκεπάζανε πολλές φορές τη μουσική στα μαγαζιά. Είναι αμέτρητες οι φορές που οι δυο μας παίρναμε τους δρόμους για τα μπουζούκια χωρίς να μας νοιάζει ότι ήταν καθημερινή. Τι πλάκα, τι γέλιο! Δεν ήμασταν από αυτές που θέλανε οπωσδήποτε μεγάλη παρέα για να ξεσαλώσουν. Όλες εκείνες τις βραδιές βλέπω στα πράσινά της μάτια, και ας μην είναι πια το κορίτσι που γνώρισα. Και ας είναι παντρεμένη και εργαζόμενη, και ας χάσαμε την καθημερινή επαφή, και ας μας πήγε η ζωή αλλού. Υπάρχει πάντα στο νου μου εκείνο το πρωινό ενός χειμώνα, στην Αγίου Δημητρίου, ώρα 7.30 να ψάχνουμε ταξί για να γυρίσει σπίτι της. Ίσα που πήγαινε να χαράξει και εγώ τραγουδούσα «Ξημερώνει πάλι, μ'αδειανό κεφάλι». Είχα ενδοιασμούς για το πώς θα ένοιωθα όταν τη συναντούσα αλλά τελικά όπως είπε η «Ν» έχω πολλές φοβίες. Μια χαρά ένοιωσα, σαν να μη πέρασε μια μέρα από τους καφέδες μας στα κυλικεία του παν/ίου.

Την Κυριακή πήγα βόλτα με τη «Σ» και τη «Ν» στο βουνό για καφέ με το αμάξι μου. Δεν είχα όμως διάθεση. Κάτι δε μου άρεσε ή ήμουν απλώς κακοδιάθετη μάλλον. Στον καφέ δεν είπα πολλά. Μετά κατεβήκαμε προς θάλασσα για ποτό. Εκεί ήταν κάπως καλύτερα τα πράγματα, είχα αρχίσει να "ανεβαίνω". Το αστείο όμως είναι ότι η «Σ» είπε κάτι χαζό, παιδικό (;) δε ξέρω πώς να το χαρακτηρίσω... το οποίο δε μου άρεσε καθόλου. Το κατάλαβε και η ίδια και στο αμάξι μου είπε «Πλάκα έκανα» αλλά σίγουρα είναι κάποια πράγματα με τα οποία δεν αστειεύεσαι. Της είπα μερικά λόγια μπροστά στη «Ν» (αν και κακώς) οδηγώντας, αλλά δε θέλησα να δώσω συνέχεια.

Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μη φθείρομαι επειδή οι γύρω μου είναι τόσο αυθόρμητοι. Το ότι δεν με αντιμετωπίζουν σαν άρρωστη είναι τελικά το άλοθί τους για να πετάνε ότι τους έρθει στο μυαλό, καταβάλλοντας μηδέν προσπάθεια για να αποφύγουμε δυσάρεστες καταστάσεις. Ok, άρρωστη δεν νιώθω αλλά είμαι σε μια αρκετά δύσκολη θέση. Όπως και να χει πλέον δε βρίσκω λόγο για να τσακώνομαι, ας κάνει και ας πει ο καθένας ότι θέλει. Εγώ πρέπει πάνω από όλα να κοιτάξω τον εαυτό μου και τη θετική μου ενέργεια.