Σήμερα βαριέμαι...

Πόσο πρωτότυπος είναι άραγε ο τίτλος; Νομίζω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι σε αυτό τον πλανήτη πάσχουν από βαρεμάρα. Τι μας κάνει αλήθεια να βαριόμαστε; Η καθημερινότητα, η ηρεμία μυαλού και πνεύματος, το ότι δεν έχουμε κάποιο πρόβλημα;
Σήμερα ήθελα να περπατήσω γιατί παραδόξως έχει καλό καιρό. Αλλά βλέπεις δε μου φτάναν τα προβλήματα υγείας κάποια παπούτσια με «χτύπησαν» και πονάει η φτέρνα μου(το κάτω μέρος) οπότε είπα να μην κουραστώ , γιατί το βράδυ ίσως βγω και δεν μπορέσω να σταθώ. Ναι, σκέφτομαι να βγω το βράδυ, δηλαδή το θέλω πολύ και μακάρι οι κολλητές μου να καταλάβαιναν πόσο το θέλω και να μου έκαναν το χατίρι όπως παλιότερα τους το έκανα και εγώ.
Δεν έχω βρει ακόμη τι ακριβώς με ευχαριστεί στην καθημερινότητά μου και οδεύω προς τη λείξη των θεραπειών. Σίγουρα το να περνώ χρόνο με κόσμο και δη με τις φίλες μου είναι κάτι που θέλω. Δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος (του δικού μου) σπιτιού. Το ότι κλείστηκα μου τη δίνει. Δούλευα τόσο πολύ τα τελευταία τρία χρόνια που στο σπίτι ερχόμουν βράδυ, μετά το γυμναστήριο για μπάνιο και μετά έξω. Τι χρόνια! Οπότε πιστεύω είναι λογικό να θέλω να μην είμαι σπίτι και περισσότερο τώρα που νιώθω ότι οι γονείς με πιέζουν.

Δεν μπορώ να πω ότι φιλοσόφησα ιδιαίτερα τη ζωή αυτό τον καιρό. Ίσως όμως κατάλαβα τους ανθρώπους καλύτερα και κάπως αλλιώς τον εαυτό μου. Είδα ότι όντως είμαι δυνατή (παλαιότερα απλά το υπέθετα). Είδα ότι κάπως αποπροσανατολίστηκα και έχασα ένα κομμάτι του εαυτού μου. Είδα ότι οι άνθρωποι έχουν ανθρωπιά και δύναμη μέσα τους μεγάλη, δεν παύουν όμως να είναι εγωιστές, ίσως γιατί εκεί βρίσκουν το σωστό καταφύγιο για να μην τους γίνεται το πρόβλημα των άλλων βάσανο. Κατάλαβα ότι όσο και αν με ενοχλεί, η αλήθεια έιναι ότι όλοι γύρω μου παρόλο που με βοηθάνε με τον τρόπο τους, συνεχίζουν τη ζωή τους. Ίσως τελικά να είμαστε όλοι εγωιστές επειδή πάντα ψάχνουμε κάτι παραπάνω από τους άλλους. Ένα ακόμη χάδι, μια καλύτερη κουβέντα, μια αγκαλιά περισσότερη. Και αν δεν μας δίνανε ούτε αυτά; Δεν θα ήταν ακόμη χειρότερα τα πράγματα; Αλλά τελικά το ανικανοποίητο είναι στη φύση του ανθρώπου και εγώ τελικά το έχω. Είναι κομμάτι του ενθουσιασμού μου αναμεμειγμένο με το "δίνω τα πάντα ή όσα έχω άρα ζητώ τελικά και από τους άλλους κάτι τέτοιο". Όμως δίκιο έχουν τα λόγια που έφτασαν στα αφτιά μου «μη περιμένεις όλοι να σκέφτονται και να πράττουν όπως εσύ». Αυτή είναι η αλήθεια του έξω κόσμου. Δύσκολα θα βρεις ταίρι ή φίλο/η που να «κινείται» όπως εσύ. Και δεν είναι τελικά πίεση για τον άλλο να ζητάς περισσότερα από όσα παίρνεις και φθορά δική σου; Νομίζω τελικά πως είναι. Αποφάσισα (αν και δυσκολεύομαι...) να αρκεστώ τελικά σε όσα μου δίνουν. Η αλήθεια είναι ότι πολλές φορές το όμοιο κουράζει και όσο για το αν μπορείς να αλλάξεις έναν άνθρωπο…δεν μπορείς. Εκτός και αν το θέλει ο ίδιος, τότε μόνο θα γίνει.