Για χθες...

Ε, σήμερα που ξημέρωσε άλλη μέρα δεν μπορούσα να σας αφήσω δίχως τις χθεσινές εξελίξεις. Δε ξέρω τι ζω… μήπως από αυτό το blog έχω κάνει τη ζωή μου σήριαλ; Ας είναι…

Χθες βράδυ τηλεφώνησε η «Σ» και καλώς ή κακώς με έπιασε μια υστερία από τηλεφώνου, πήρα φόρα και είπα πολλά. Αυτό είναι το πρόβλημά μου, δεν μπορώ να ελέγξω τις εντάσεις και ας είναι από τηλ. ότι έχω να πω θα το πω.
Με μια κουβέντα που ξεκίνησα εγώ, τα είπα και ησύχασα. Είπα ότι ήθελα περισσότερη στήριξη και μου είπε ας της το έλεγα ναι αλλά λέω εγώ, οι φίλοι δεν είναι έτσι, πρέπει αυτά να τα καταλαβαίνουν. Μου είπε ότι την πιέζω, θέλει να ζήσει τη ζωή της όσο εγωιστικό και αν είναι αυτό. Να κάνει πράγματα της καθημερινότητάς της χωρίς να αισθάνεται ότι αποτυγχάνει και με απογοητεύει. Είπαμε πολλά που εμένα με φέρανε σε λυγμούς. Η «Σ» νιώθει ότι δεν εκτιμώ τα όσα κάνει και μονίμως ζητώ παραπάνω και προβάλω αυτά που κάνω με τη «Ν» και ας είναι πιο λίγα(όπως λέει). Η απάντησή μου ήταν ότι δε θα πρεπε να το λέει αυτό εφόσον αγνοεί τι λέω γι αυτή στους δικούς μου, στη «Ν» και πόσο μάλλον εδώ (που δεν έχει μπει ποτέ της να διαβάσει).
Τι να πω…ίσως και να έχει δίκιο για την πίεση…Στη δεδομένη φάση (και της το είπα) είναι το μόνο άτομο που μπορεί να με αποφορτίσει. Σίγουρα δεν είναι από τα άτομα που θα πουν «συγνώμη» ή θα αλλάξουν στάση απέναντί μου επειδή εξέφρασα δυνατά τα συναισθήματά μου. Γενικά στους καυγάδες δεν κάνει πίσω...Μου πέταξε και το ότι «Μάλλον τη στήριξή μου δεν τη χρειάζεσαι» αλλά δεν κατάλαβα που το πήγαινε. Για αρκετή ώρα λοιπόν φώναζα από τη μια άκρη και ανταπέδιδε και αυτή. Σε σημείο που ήρθε ο πατέρας μου να δει τι συμβαίνει. Τελικά όντως δε με βλέπει σαν άρρωστη γιατί θα είχε και άλλη στάση απέναντί μου, τουλάχιστο στον καυγά.
Για να μη σας κουράζω, καταλήξαμε μετά από ένα τέταρτο αφού κλείσαμε το τηλ. στο να την περιμένω κάτω από το σπίτι της με το αμάξι μου. Πήγαμε και πήραμε ταινία (μισή ώρα κάναμε να διαλέξουμε-που μυαλό). Σαν να μην έγινε τίποτα (άλλα λόγια να αγαπιόμαστε) πήγαμε για σουβλάκι γιατί είχα πεινάσει και έπειτα πήραμε παγωτό χωνάκι το οποίο φάγαμε στο αμάξι με αναμμένο καλοριφέρ (4 βαθμούς έξω) οδηγώντας εγώ, πηγαίνοντας βόλτα στη θάλασσα. Με την ευκαιρία είχε ωραίο φεγγάρι χθες και μια απίστευτη ξαστεριά και έτσι ξεχώριζες εύκολα το μπλε-σκούρο του ουρανού απο εκείνο το πολύ βαθύ της θάλασσας. Μετά τη βόλτα πήγαμε σπίτι της, είδαμε την ταινία και κοιμήθηκα εκεί.

Σχιζοφρένεια;;; Ποιος ξέρει..; Νομίζω όμως ότι ήταν οι λέξεις της «Σ» στο τηλ. που με έκαναν να δω τη ματαιότητα του καυγά. Μου είπε «Θες να το παίζουμε θυμωμένες; Δεν έχω πρόβλημα αλλά όλα αυτά είναι χαζά. Μου θυμίζουμε δυο γέρους γύρω στα 80 που είναι χρόνια μαζί και κάθονται και κρατάνε μούτρα ο ένας στον άλλο. Είναι πολύ αστείο.» Κάπως έτσι κατάλαβα ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Αν έχει κάτι να στο δώσει ας το δώσει από μόνος του, χωρίς «συνταγή», και αν είναι εγωιστής έτσι θα παραμείνει εκτός και αν βρει δικά του εσωτερικά κίνητρα για την αλλαγή. Κάπως έτσι είδα ότι και να αρνηθώ την πρότασή της για παγωτό δε βγάζει πουθενά. Και να το παίξω θυμωμένη πάλι είναι αστείο…Αφού στο βάθος τελικά αγαπιόμαστε, και αυτή και η «Ν» κάνουν ότι μπορούν.