Φίλε έλα απόψε!

Απόψε μπορώ να πω ότι τριγύρισα αρκετά στη θαυμαστή Ελληνική blogoγειτονιά. Έτσι βρέθηκα μπροστά σε μια σύμπτωση…Σε 2-3 Blogs βρήκα posts για τη φιλία. Δεν έχασα ευκαιρία φυσικά να αφήσω και το δικό μου σχόλιο. Η σύμπτωση είναι ότι από χθες το θέμα με απασχολεί αρκετά. Και έτσι αποφάσισα να το θίξω.
Από τούτο εδώ το βήμα θα χετε διαβάσει και άλλες φορές πως στη μάχη με τον Καρκίνο έχω «πάρει» μαζί μου και τις δυο κολλητές μου. Λέω έχω πάρει γιατί τελικά δεν ξέρω σε αυτές τις περιπτώσεις κατά πόσο κάποια άτομα έρχονται μαζί σου οικειοθελώς ή μην έχοντας άλλη λύση συμπαρίστανται παρά τη στεναχώρια που τους προσφέρεις και τις ψυχοπλακωτικές συζητήσεις.
Γύρισα όπως είπα την Κυριακή. Πέρα από κάποια τηλέφωνα και sms, οι φίλες μου δεν ασχολήθηκαν με το να έρθουν να με δουν. Δε πειράζει σκέφτηκα, ίσως θέλουν να με αφήσουν να ξεκουραστώ. Τη Δευτέρα πρωί δέχτηκα τηλ. από τη «Σ» η οποία μου είπε ότι θέλει να ρθει το βράδυ με τη «Ν» στο τζάκι μου, να παραγγείλουμε φαΐ και να δούμε καμιά ταινία. Μάλιστα η «Σ» μου είπε να διαλέξω η ίδια ταινία, και πως ανεξάρτητα με το τι θα κάνει τελικά η «Ν» η ίδια της θα ‘ρθει.
Ήρθε λοιπόν το βράδυ, ξεσηκώθηκα και μπήκα στην αναμονή, από την Πέμπτη είχα να δω τη «Σ». Η «Ν» τηλ. και είπε ότι δε θα μπορέσει τελικά να ρθει γιατί ήταν κάπως αδιάθετη. Σε κάνα μισάωρο, είχε πάρει και η «Σ», η τελευταία μου ελπίδα για παρέα χθες, και μέσα από χαζές δικαιολογίες 4 λεπτών μου είπε ότι δεν μπορεί να ρθει. Με κάλεσε να κοιμηθώ σπίτι της αλλά αρνήθηκα λόγω καιρού να μπω σε ένα αμάξι κρύο και να ψάχνω παρκινγκ. Νευρίασα και απογοητεύτηκα που για μια ακόμη φορά η φίλη μου ενώ μου είχε βγάλει «πρόγραμμα» τώρα το άλλαζε, πάλι όμως στα δικά της μέτρα και σταθμά.
Αναρωτήθηκα για μια ακόμη φορά αν οι φίλες μου νοιώθουν στο ελάχιστο τι περνώ. Δεν κρατήθηκα, μετά τα μεσάνυχτα έστειλα στη «Σ» sms βόμβα. Αποφάσισα ότι τελικά δε βλέπω τον λόγο για τον οποίο να το παίζω cool. Είναι δηλαδή κακό να πω στον άλλο ότι τον χρειάζομαι; Κλασικά η «Σ» λακωνική δεν μπήκε στη διαδικασία της ανταλλαγής πολλών sms, είπε «θα τα πούμε αύριο». Το αύριο είναι λοιπόν το σήμερα και αν και είμαστε λίγη ώρα πριν στηθούν οι περισσότεροι στο μικρό κουτί για Λαζόπουλο, η «Σ» δεν έδωσε σημεία ζωής.

Πιστεύω στη φιλία πολύ. Τόσο που ώρες ώρες σκέφτομαι πως θα με διαβάζετε και θα γελάτε με το ρομαντισμό μου ως προς το θέμα. Η «Σ» με στήριξε πάρα πολύ, ήρθε στο χειρουργείο στην Αθήνα, όμως εγώ θέλω να της φωνάξω ότι και τώρα την έχω εξίσου ανάγκη και ίσως και πιο πολύ από τότε. Τα κορίτσια μου λένε «δε σε βλέπουμε σαν άρρωστη». Ναι, μου αρέσει η ιδέα γιατί και εγώ δε νιώθω άρρωστη. Περνάω όμως ένα μεγάλο λούκι, αυτό των χμθ. Οι φίλες μου έχουν κάθε δυνατότητα και τρόπο για να με κάνουν να περνώ καλά, τουλάχιστον όσο είμαι εδώ. Γιατί όμως τελικά δεν το κάνουν;

Γιατί είμαι εγώ που στη θέση τους λέω ότι δεν θα τις άφηνα λεπτό; Γιατί δεν καταλαβαίνουν ότι και εγώ κάνω την προσπάθειά μου να είμαι δίπλα τους όπως παλιά. Και δεν μου είναι τελικά καθόλου εύκολο γιατί δίνω καθημερινά μια μάχη με τον εαυτό μου. Γιατί δε νιώθουν ότι αντί να κλειστώ στην αρρώστια μου παρακολουθώ τις ζωές τους καλοπροαίρετα, ενώ δεν μπορώ να κάνω τα περισσότερα πράγματα που κάνουν αυτές; Γιατί δε βλέπουν ότι χαμογελώ στα καλά που τους συμβαίνουν και προσπαθώ να βάζω τον εγωισμό μου στην άκρη;

Έφτασα στο ναδίρ, και είναι με μαθηματική ακρίβεια η χειρότερη περίοδος της ζωής μου.

Το βλέπουν τελικά;