ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

Αυτή η ευχή έπρεπε να είχε βγει απο αυτό εδώ το Blog κάποιες μέρες νωρίτερα αλλά μας "έφαγε" η Αθήνα. Παραμένω στην πρωτεύουσα απο την Πέμπτη ως αύριο. Αύριο θα με δει ο χειρούργος μου μαζί με τις εξετάσεις οστικής μάζας που μου ζήτησε.
Η θεραπεία της Παρασκευής οργανικά πήγε καλά αλλά....

Η αλήθεια είναι ότι λύγισα. Όταν μου φορέσανε αυτή την παγωμένη κάσκα στο κεφάλι για να μπορέσω να κρατήσω τα μαλλιά στο κεφάλι μου... λύγισα. Δάκρυσα με ένα άσχημο παράπονο, εκεί στην κλινική, στο κρεβάτι, στο -3 (που είναι τόσο βαθειά στη γη...). Εκεί, με τα φάρμακα και τους ορούς στο ταλαιπωρημένο μου αριστερό χέρι. Είναι η κούραση σκέφτηκα, μα είναι και η συγκίνηση είπα. Η συγκίνηση ότι έφτασα στη μέση των θεραπειών. Κάλυψα επι τέλους τις 4 απο τις 8.

Μόλις ανέβηκα στο τρένο, στον πηγαιμό μου για Αθήνα συγκινήθηκα σκεπτόμενη ότι κάποια μέρα θα ενεβαίνω για τελευταία φορά...Είναι τόσο μακρινό αλλά θα γίνει και αυτό. Το σκέφτομαι και ακόμη και τώρα βουρκώνω. Μα αλήθεια, θα ρθει η μέρα που θα κατέβω τελευταία φορά στο -3? Απίστευτο!
Γενικά αυτές τις μέρες ενώ πήγα θέατρο, βόλτες στη θάλασσα, φαί έξω, ψώνια, δεν έχω καλή διάθεση. Είμαι κάπου 5 στα 10. Οργανικά ευτυχώς όμως είμαι καλά. Να ξέρετε όμως ότι σήμερα που είδα αυτόν τον ήλιο στον Αττικό ουρανό και ας τον είδα απο το παράθυρο κάτι φώτισε μέσα μου. Κάτι που ενισχύθηκε και με τα δικά σας λόγια και τη δική σας στήριξη που αφήσατε στο προηγούμενο ποστ. Πέρασα αρκετά λεπτά απαντώντας σε όλους σας αλλά η απλή μου σύνδεση εδώ δεν μου επέτρεψε να σας τα ποστάρω.
Αύριο μετά τα μεσάνυχτα θα είμαι σπίτι μου για μια βδομάδα και κάτι, ως την επόμενη κατάβαση!
Πολλές αγκαλιές απο μένα σε όλους εσάς. Αυτή τη φορά ίσως να είναι πιο αδύναμες οι αγκαλιές μου αλλά είναι απο καρδιάς!!!Και η καρδιά τελικά, μπορεί να κινήσει και βουνά!