Το πρόσφατο παρελθόν

Καλημέρα! Ξαναγράφω λίγα λεπτά αφου σηκώθηκα. Η ώρα είναι 11:00 και είναι Κυριακή. Έχω αρκετές μέρες να γράψω (απο Πέμπτη). Κάποιο απο εσάς ίσως ανησυχήσατε. Για όλους εσάς γράφω ότι είμαι καλά! Απλά δεν είχα πολύ χρόνο για να γράψω. Αστείο ακούγεται ε; Κι όμως, εγώ που δεν δουλεύω τώρα, που κάθομαι αρκετές ώρες στο σπίτι, δε βρήκα χρόνο :-)
Την Πέμπτη πήγα για καφέ με τη "Σ" πολλές ώρες. Απο τις 14.00 ως τις 16.00 και το βράδυ είδαμε ταινία, παρέα ως τις 00.30.
Την Παρασκευή σηκώθηκα και πήγα στη δουλειά της "Σ" μια βόλτα. Μετά πήγαμε με τη "Σ" στο κομμωτήριο. Ξανακούρεψα τα μαλλιά μου γιατί κουράστηκα να τα βλέπω να μ'εγκαταλείπουν τούφες τούφες. Τώρα κυκλοφορώ με ένα κοντό καρέ, το οποίο μου λένε οτι μου "πάει" περισσότερο και το βλέπω και εγώ. Μήνες πριν μου λέγανε τα κορίτσια να αλλάξω look και έτσι και έγινε, αλλά υπο συνθήκες που ποτέ δε φαντάστηκα. Για κακή μου τύχη όμως στο κομμωτήριο συνέπεσα με μια κυρία 60+ η οποία χτενιζόταν για να πάει στη χημειοθεραπεία της. Γνωστή της "Σ", πιάσανε τη συζήτηση καθώς κουρευόμουν, και εγώ φορτίστηκα υπερβολικά. Φορτίστηκα σε σημείο που άρχισα να κλαίω μόλις αυτή η κυρία έφυγε απο κει. Η "Σ" έσπευσε να μ'αγκαλιάσει, να με φιλήσει και μου λέει "γιατί;". Της λέω "είδες πόσο χρονών είναι η κυρία; Τελικά με πειράζει η διαφορά ηλικίας". Τελικά με πειράζει που άλλα ήθελα να κάνω στα 27 μου και άλλα κάνω. Τι να κάνω όμως; Δεν υπάρχει επιστροφή τώρα. Παίρνω βαθιά ανάσα και προχωρώ. Απλά φαίνεται έχω και τις στιγμές αδυναμίας μου, και ας είχα καιρό να κλάψω...
Την ίδια μέρα ήρθε η "Σ" στις 17.00 και είδαμε ταινία ξάπλα στο δωματιό μου. Κατα τις 20.00 είπαμε να κοιμηθούμε λίγο αλλά πιο πολύ μιλούσαμε για κάποια θέματα της "Σ". Όπως παλιά, όπως πάντα. Εκείνο το απόγευμα πρώτη φορά ξάπλωσα απο τη δεξιά μου πλευρά μετά απο ένα μήνα απο την εγχείρηση. Ίσως τελικά ήθελα ένα άτομο δίπλα μου για να το κάνω και πιο πολυ φοβόμουν να μην πονέσει το χέρι μου. Σηκωθήκαμε για φαγητό και χαζεύαμε τηλεόραση ως τις 23:00. Κοινώς λιώσαμε! Ήταν να βγούμε εκείνο το βράδυ αλλά τελικά βαρεθήκαμε.
Χθες Σάββατο είχε ωραία λιακάδα και πήγα με τη "Ν" για καφέ και κάτι μικροψώνια. Πήρα και μια κρέμα ανάπλασης για το τραύμα μου. Γύρισα σπίτι, έφαγα και πήγα με τη μαμα μου παραθαλάσσια για έναν ακόμη καφέ (για την ακρίβεια τσάι πίνω πια). Ήρθε σπίτι αργότερα η θεία μου και καθήσαμε. Το βράδυ πήγα σπίτι της "Σ" και είδαμε ταινία ως τη 1.00.
Αυτά λοιπόν έκανα.
Σήμερα έχει πάλι ήλιο και η θερμοκρασία είναι στους 9 βαθμούς. Χθες καθώς γύριζα το βράδυ προβληματίστηκα. Τελικά στο photo finish της ζωής ποιος τερματίζει πρώτος; Το σώμα ή η ψυχή; Τι είναι αυτό που φθείρεται πιο γρήγορα; Αισθάνομαι ότι γέρασα, σαν να το βλέπω στο πρόσωπό μου. Δεν ξέρω αν είναι αντανάκλαση της ψυχής. Ίσως, μάλλον.