Γύρισα!

Είμαι χαρούμενη που γύρισα, όχι μόνο επειδή είμαι σπίτι μου αλλά επειδή βρήκα 6 πολύ ζεστούς ανθρώπους να μου γράφουν λόγια όμορφα. Σας ευχαριστώ μέσα απο την καρδιά μου! Διάβασα με μεγάλη συγκίνηση τα σχόλιά σας, σήμερα που γύρισα και οι φίλες μου εδώ (ενώ ξέρανε την ώρα) δεν μπήκαν στον κόπο να πάρουν ένα τηλέφωνο (και έχουν περάσει 2 ώρες απο την άφιξή μου). Υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι δεν θα αφήσω όμως τη συμπεριφορά τους να με φθείρει. Χαίρομαι πραγματικά γι'αυτο το blog, όποια και να είναι τα κίνητρα των αναγνωστών μου εδώ, τα σέβομαι. Βιάζομαι να σας πω τα νέα!

Η θεραπεία μου πήγε καλά. 3/1 μπήκα στην κλινική για κάπου τρεις ώρες. Αυτή τη φορά τα φάρμακα μου τα χορήγησαν απο μια φλέβα πλάγια του καρπού γιατί είδαν τις πιο πανω φλέβες μου κάπως ταλαιπωρημένες. Δεν με πείραξε όμως, είπα συνεχίζουμε. Δίπλα μου ήταν μια γυναίκα γύρω στα 60 για την ίδια θεραπεία και μάλιστα ήταν η πρωτελευταία της εκείνη τη μέρα. Σκέφτηκα ότι κάποτε θα φτάσει και η δική μου προτελευταία, και τελευταία. ΑΧ! Είχα τους γονείς και τους συγγενείς μου και πέρασε η ώρα γρήγορα. Είχα πει και στη "Σ" να ρθει αλλά είχε άλλα πιο ωραία δικά της να κάνει. Ας είναι...
Φόρεσα πάλι την κάσκα και δεν άντεξα...ρώτησα τον "κασκά" (που λέω και 'γω) σε ποσους βαθμους μπαίνει το κεφαλάκι μου. Αστειευόμενος με ρώτησε αν ξέρω το "Χωριό του Άγιου Βασίλη", για να μου πει μετά ότι έχω στο κεφάλι μου -22 βαθμούς! Ας είναι (είπα και γι'αυτό). Κατα τη διάρκεια πείνασα και έφαγα και ένα σάντουιτς. Αυτή τη φορά δεν ένιωσα την εξάντληση της πρώτης φοράς. Μάλλον ο οργανισμός μου συνηθίζει στο φάρμακο...Αυτή τη φορά έκανα την επόμενη της θεραπείας την ενεσούλα μου, διαφορετική απο εκείνες της πρώτης φοράς. Δεν είχα εμετούς και ζαλάδες γι'αυτο επιμένω στο "μην ακούτε τι λένε οι άλλοι, ο καθένας είναι ξεχωριστή περίπτωση".
Την επόμενη μέρα της θεραπείας ήρθε στην Αθήνα και με είδε η φίλη μου η "Ρ". Η "Ρ" είναι καλή φίλη απο το Παν/ιο αλλά δε μένει στην ίδια πόλη με μενα και όλα όσα έγιναν τα έμαθε απο τηλεφώνου. Χάρηκα που την είδα, είχα να τη δω απο τον Αύγουστο που βρεθήκαμε στο ίδιο νησί. Αχ βρε "Ρ", τι να πεις και εσύ; Που να μαντέψουμε το μέλλον μας πιτσιρίκες στο Α.Π.Θ τότε που δε σκάγαμε για τίποτα! Τόσα χρόνια θεωρούσα ότι εγώ στήριζα τη "Ρ". Με έπαιρνε τηλέφωνο, μου έλεγε τα δικά της, τη συμβούλευα, την παρηγορούσα και προχθές έφτασε η σειρά της. Τι ψύχραιμα που με κοιτούσε η "Ρ", νομίζω μάζεψε όσο περισσότερο κουράγιο είχε (είχε τελικά;). Τελικά ο άνθρωπος έχει περισσότερες δυνάμεις απο αυτές που βλέπεις. Και η "Ρ" εκει, μου είπε ότι δεν είναι τίποτα και ότι θα τα καταφέρω. Και εγώ δε τη μιζέριασα, της είπα "Θα τα καταφέρω".