Καλησπέρα!

Καλή βδομάδα. Δε ξέρω τι ακριβώς μπήκα να γράψω τώρα αλλά το σίγουρο είναι ότι κάτι θέλω να εξωτερικεύσω.
Είναι Δευτέρα και ήρθα απο το Σάββατο σπίτι μου, όμως ακόμη οι φίλες μου να 'ρθουν να με δουν. Και μεταξύ μας...ούτε απόψε νομίζω πως θα 'ρθουν. Σκέφτομαι ότι αν η απουσία τους συνεχιστεί για πολύ τότε θα τη συνηθίσω.
Απο χθες πονάω λες και με έχουν σαπίσει στο ξύλο. Πονάνε τα κόκαλά μου, το δέρμα μου, τα πάντα όλα μέσα μου, αρθρώσεις, μύες. Χθες δεν μπόρεσα να κοιμηθώ, ήταν λες και στην πλάτη μου είχα καρφιά. Κάνω υπομονή...δεν είναι απο τα φάρμακα αλλά απο την ένεση που έκανα (οι παρενέργειές της). Μέχρι και το σαγόνι μου πονάει όταν το ακουμπώ. Όσο για τα μαλλιά μου, πέφτουν και πέφτουν. Νόμιζα ότι δε θα με πείραζε αλλά τελικά είναι λίγο σοκαριστικό να φεύγουν τα μαλλιά σου τούφες. Δε με πειράζει όμως το αποτέλεσμα (το ποσοστό που θα φύγει) αλλά αυτό το θέαμα "μαλλιά παντού".
Τελικά το δύσκολο κομμάτι δεν ήταν η εγχείρηση, ούτε η μαστεκτομή. Το δύσκολο κομμάτι είναι τώρα. Πρέπει να μάθω στις καλές και κακές μέρες. Να μη με νοιάζει ο ενδεχόμενος πόνος, ή η ατονία και να ελπίζω σε καλύτερες μέρες!