Η ζωή σε νούμερα

Σήμερα είναι 6 Ιανουαρίου. Εϊναι η έκτη μέρα του χρόνου αλλά η δεύτερη μέρα του 2008 που περνώ στο σπίτι μου γιατί στις 2/1 είχα φύγει για Αθήνα και γύρισα μόλις χθες. Με ψυχραιμία άκουσα το γιατρό να μου δίνει 4+4 χημειοθεραπείες τον Δεκέμβρη. Στα γενέθλιά μου έκανα την πρώτη χημειοθεραπεία και εκεί, στην κλινική, στον όροφο -3, με το σωλινάκι στο αριστερό μου χέρι, την κάσκα στο κεφάλι και το κινητό σε ανοικτή ακρόαση (για τις ευχές) έκλεισα τα 27 μου. Ήταν πολύ σκληρή εκείνη η μέρα, και ας μου λέει η "Σ" "Σιγά τι είναι τα γενέθλια, μην είσαι τόσο ρομαντική!". Κι όμως, όταν έρχονται τα πάνω κάτω, έρχονται τελικά μαζικά. Δεν ήθελα και εγώ να είναι στα γενέθλιά μου η πρώτη φορά, ο πατέρας μου όταν άκουσε την ημ/ία σκοτείνιασε, ο μπαμπάς μου που κάθε χρόνο τα ξεχνάει...
Έχω άλλες 6 θεραπείες που σημαίνει ότι κάθε 15 μέρες ετοιμάζω βαλιτσάκι για Αθήνα. Απο την πρόσφατη δεύτερη χημειοθεραπεία μου στις 3/1 βλέπω ότι παρόλη την κάσκα, το μαλλί μου πέφτει. Και πέφτει τούφες τούφες. Είναι όλα περίεργα. Είμαι ακόμη κάτω απο σοκ...Μέσα σε μια βδομάδα συμβιβάστηκα με την ιδέα ότι θα ξυπνήσω χωρίς τον μαστό μου μετά τη νάρκωση. Βίωσα την απώλεια του μαστού και ζω σε ένα σώμα βομβαρδισμένο, και τώρα κάθε που ντύνομαι, ξεντύνομαι και πλένομαι βλέπω το σώμα μιας Αμαζόνας. Το αντικρίζω όμως με μεγάλη ψυχραιμία. Είναι το σώμα μου (σκεφτομαι) και το αγαπώ. Μπορώ να πω ότι αγγίζω περισσότερο την "άδεια" μου πλευρά παρά το στήθος μου. Καλωσόρισα το επίπεδό μου στέρνο στην καινούργια μου καθημερινότητα τόσο που δε θέλω να σκέφτομαι την αποκατάσταση (που σίγουρα αργεί ακόμα). Το πήρα απόφαση ότι για ένα διάστημα, εφ'όσον δεν θα εργάζομαι, οι μέρες μου θα ξεχωρίζουν σε "καλές" και "κακές" αναλόγως με το πόσο θα με ζορίζει η υγεία μου. Το χέρι μου ας πούμε που έχασε 3 λεμφαδένες μια μουδιάζει, μια πονάει, μια αγκυλώνεται και μια είναι καλά. Κάνω απλές ασκήσεις για να το βοηθήσω...
Μερικά βράδια σκέφτομαι ότι θα ήταν ότι πιο πολύτιμο δώρο για μένα, ένας άνθρωπος που θα μου πάρει τον πόνο. Έτσι να με ακουμπήσει και να μην ξαναπονέσω πουθενά, ούτε στο σώμα ούτε στην ψυχή. Να τα ξεχάσω όλα. Τελικά όμως ένας μόνο άνθρωπος με τέτοια αποστολή δεν πρόκειται να περάσει απο δω. Ακόμα και οι φίλοι, χάνονται και αυτοί...Ίσως γι'αυτό στα δύσκολα οι άνθρωποι στρέφονται στο Θεό (κάτι που εγώ δεν έχω κάνει ακόμα).