Ο χρόνος

μας κλέβει στιγμές, σκοτώνει και ξεθωριάζει μέσα μας μικρά και μεγάλα πράγματα, αλλάζει τα χρώματα των τοπίων που κάποτε άγγιξαν τα μάτια μας, μπερδεύει τις μυρωδιές και μερικές φορές αλλάζει ακόμη και το βλέμμα των ανθρώπων που μας αγάπησαν και αγαπήσαμε...

ίδιο χρώμα στα μάτια μα άλλο βλέμμα γιατί το προηγούμενο βλέμμα το ήξερες σαν την παλάμη του χεριού σου! Δε γελιέσαι εύκολα...

Οι άνθρωποι που ξέραμε, μεγαλώνουν, όλοι εμείς μεγαλώνουμε.

Ποιοι γινόμαστε σιγά σιγά; Μας αρέσουμε;

Στην πορεία κάτι βρίσκουμε και κάτι κάνουμε στην άκρη.
Κάτι χάνεται στο δρόμο, για να έρθει κάτι καινούριο στο διάβα μας.
Αξίζει να χάνουμε τον εαυτό μας για να βρούμε κάτι; Και αυτό το "κάτι" είναι αυτό που μας αξίζει πραγματικά; Αλάζουμε ζωή, πόσες θυσίες για ελάχιστες στιγμές ευτυχίας;

Ο χρόνος τρέχει, ο κόσμος τρέχει, ο κόσμος ψάχνει, την ευτυχία, τη μη μοναξιά.

Ο χρόνος... μπορεί και σπρώχνει προς τα πίσω τις παλιές αναμνήσεις. Μας κάνει όλους νοσταλγούς, όλους όσους επιθυμούν να θυμούνται πως κάποτε ήταν "άλλοι", δίπλα σε "άλλους", πως τώρα είναι "άλλοι" σε μια "άλλη" ζωή.

Αυτό που λείπει, δύσκολα θα γυρίσει πίσω.

Τι μένει σε μια ζωή; Λένε πως το παρελθόν μας ακολουθεί για πάντα, έχω όμως γνωρίσει ανθρώπους που επιθυμούν περισσότερο το παρόν και το μέλλον, προσπαθώ να μην χαλάω την ηρεμία τους, αλλά νοσταλγώ. Νοσταλγώ στιγμές μιας άλλης ζωής, μιας νιότης, χρόνων που πέρασαν σαν αστραπή, ομορφα, ανέμελα. Ψάχνω τις στιγμές αυτές σε νέα ηλιοβασιλέματα, σε φρέσκες λιακάδες, στην άνοιξη που έρχεται, τις ψάχνω μέσα μου.

Θέλω να πιστεύω σε ένα όμορφο μέλλον, κάνω προσπάθειες για μια καινούρια ζωή, όπως την ορίζω εγώ, χωρίς κλισέ, για τον μέσο όρο και το τι επιλέγουν κάποιοι ως "προχώρησα" ποιός νοιάστηκε...προσπαθώ να μπορώ να έχω μια καλή καθημερινότητα και απο μόνη μου, όσο και αν οι φίλοι ήταν πάντοτε το σημείο αναφοράς μου και αποζητώ και απολαμβάνω την παρέα. Επιδιώκω να καλομαθαίνω τον εαυτό μου, και πάνω απο όλα προστατεύω τον εαυτό μου απο άτομα που με στεναχωρούν, δεν αφήνω κανένα να με μειώνει και να με προσβάλει, αν κάπου αισθανθώ άβολα, απλά φεύγω. Όλα αυτά δεν έγιναν σε μια νύχτα, όλα αυτά τα πάλεψα. Θέλει μαγκιά για να προστατεύσεις τον εαυτό σου, είτε απο την οικογένεια, είτε απο τους φίλους, είτε απο τον σύντροφο. Οι περισσότεροι παραδίνονται, δεν προσπαθούν. Απεχθάνομαι τους "οδοστρωτήρες" χαρακτήρες στους οποίους αν κάποιος κολλήσει αλλάζει 100% γιατί εκείνοι του το επιβάλουν. Ήμουν πάντα ένα "αστεράκι" αυτόφωτο, δεν πλησίασα κανένα για να πάρω λίγη απο την "αίγλη" του, είμαι ο εαυτός μου. Παίρνει καιρό η αυτογνωσία, να ξέρεις ποιος είσαι, δίχως να είσαι με κάποιον στο πλευρό σου, παίρνει χρόνο το "όχι" αλλά και το "ναι".

Λίγοι, πολλοί λίγοι είναι όσοι θα με καταλάβουν και λυπάμαι που δεν έχω στην καθημερινότητά μου ένα άτομο που να έχει περάσει τα ίδια με εμένα. Ήθελα μια τέτοια συντροφιά, έτσι για αλληλεγγύη, έτσι επειδή και μόνο με μια ματιά θα καταλάβαινε τον πόνο της ψυχής μου! Πολλοί με λένε γκρινιάρα, οκ, δεν πήγα απλά μια βόλτα στον οδοντίατρο πριν 4 χρόνια.

4 χρόνια;;; ΦΦΦΦΦ, ο χρόνος, κλέφτης, ψεύτης, πονηρός, μας πλανεύει συχνά, μας φέρνει νέα πρωινά, μας φτιάχνει καινούριες αναμνήσεις, μας παίρνει απο το χέρι και μας βγάζει σε δρόμους που ποτέ δεν είδαμε, μας συστήνει καινούριους ανθρώπους, μας θυμίζει που και που πως είναι να χαμογελάς. Και έτσι ξεχνάμε, και εμείς όπως όλοι!

καλό βράδυ!

Σάββατο βράδυ

σας καληνυχτώ με μια ταινία

SWEET NOVEMBER

ευτυχώς για μένα, τη SWEET DECEMBER είχα και έχω περισσότερους μήνες απο τον Μοέμβρη ή τον Δεκέμβρη εκείνο, ευτυχώς για εμένα, μπορώ και κοιτάζω τη θάλασσα και αυτό τον μήνα, και αυτή την εποχή και αυτό τον χρόνο. Απο το 2007 ως σήμερα έχω την τύχη να στρέφω ακόμα το βλέμα μου στο γαλάζιο...με συν και πλην, με όσα μου στέρησε η ζωή, να είμαι εδώ, εκεί, ανάμεσά σας!

καλό βράδυ!

Σήμερα θύμισε άνοιξη

Σήμερα θύμισε άνοιξη πιο πολύ απο ποτέ για φέτος!

το μεσημέρι πήγα με τη "Σ" για μπύρες.
Ούτε κατάλαβα πως πέρασε η ώρα. Μου αρέσει η ενεμελιά ενός μεσημεριού που δεν σε πιέζει τίποτα για να γυρίσεις στο σπίτι, μου αρέσει να έχω όλο τον χρόνο στη διάθεσή μου! Κουβέντες,θέματα διάφορα, διαφωνίες, διαφορές μα και κοινά, μυστικά, και αλήθειες είναι πάντα στο προσκύνιο.
Πόσα χρόνια τώρα;
Απο το 2003 ως σήμερα...οι ηρωίδες όσο και αν αλλάζει το σκηνικό είναι οι ίδιες, πότε με νεύρα, πότε με χαμόγελα...εδώ, και δεν είναι καθόλου λίγα τα όσα περάσαμε ως τώρα!

H 'Ανοιξη έρχεται και απο αλλού

μερικές φορές βοηθούν και οι γύρω, οι φίλοι... Μαγική επινόηση η φιλία, φοβερή συντροφικότητα και ζεστασιά, ακόμη και απο μακριά!

Η φωτο ειναι mms που πήρα το πρωί στο κινητό για καλημέρα. Σάββατο, η φίλη απο το νησί θυμάται, νοσταλγεί και μοιράζεται τον "κόσμο" ακόμη μαζί μου. Υπάρχουν τόσες στιγμές μέσα στη μέρα που μπορεί να σε ανεβάσουν, τις προσέχεις άραγε ή περιμένεις τη μια και μοναδική στιγμή; Αν περιμένεις τη μια και μοναδική, δεν θα ρθει...άνοιξε την καρδιά σου σε όλες τις υπόλοιπες, αξίζει να τις χαρείς! Υπαρχουν αρκετοί άνθρωποι εκεί έξω που θέλουν να σε κάνουν να νιώσεις μοναδική, αρκεί να ανοίξεις τα μάτια σου και να τους δεις, αρκεί να αφήσεις την καρδιά σου να την αγαπήσουν και αυτοί. Καλό Σαββατοκύριακο!

Προάγγελος μιας ακόμη Άνοιξης!

Αν γίνονται θαύματα, τότε σήμερα είδα ένα απο αυτά, μικροσκοπικό, αλλά φυσικά ΟΧΙ απαρατήρητο!

Μόλις σχόλασα απο τη δουλειά δεν κρατήθηκα, έπιασα το τηλέφωνο και κανόνισα καφέ στη θάλασσα. Όλα με καλούσαν προς τα εκεί, οι σειρήνες μου θολώνανε την κρίση...Η θερμοκρασία ανέβηκε, ο ήλιος μας έκαιγε το πρόσωπο, μόνο ο αέρας κρατούσε τους γλάρους στα χαμηλά και στη στεριά!
Έμεινα να κοιτώ τη θάλασσα για τρεις ώρες, και ένοιωσα μεγάλη ευτυχία που έχω την πολυτέλεια να πίνω καφέ τρεις ώρες, να μη με κυνηγά ο χρόνος, να μη με ψάχνει κανείς, ένοιωσα ελεύθερη, χαμένη στο απέραντο γαλάζιο! Κάποια στιγμή το ματι μου πήρε κάποια γλαρόπουλα που ανέβηκαν ψηλά, μείνανε στάσιμα γιατί ο κόντρα άνεμος τα εμπόδιζε να κινηθούν, αλλά ανέβηκαν ψηλά, σηκώθηκαν, ορθώθηκαν, μια σταλιά πουλιά σε σχέση με την απεραντοσύνη του ουρανού, λευκά στίγματα σε φόντο γαλάζιο, ακινητοποιημένα απο τον άνεμο μα ψηλά!

Ένα μικρό θαύμα, η δύναμη της ίδιας της φύσης! Μπορεί συχνά να πετάμε με κόντρα τον άνεμο, μπορεί κάποτε να είχαμε κομμένα φτερά αλλά καταφέρνουμε και εμείς, σαν τα γλαρόπουλα, και ανεβαίνουμε ψηλά, περιμένουμε να κοπάσει ο αέρας και να ταξιδέψουμε και πάλι!

Μια όμορφη στιγμή, μια Ανοιξιάτικη μέρα, κάτι απλό αλλά μαγικό, καφές δίπλα στο κύμα!

Καλή βδομάδα

Ένα κρυωματάκι με κράτησε μέσα το Σ/Κ, το πολύ ως το σπίτι της «Σ» πήγα για καμιά ταινία. Είδαμε 2 χθες και 1 σήμερα. Έχω καταρροή και φτερνίζομαι, μα που θα πάει, θα γίνω καλύτερα...

Έξω βρέχει, βρέχει εδώ και πολλές μέρες σχεδόν ασταμάτητα. Εγώ όμως περιμένω την 'Ανοιξη, είναι το μυστικό μου! Περιμένω να δω τον ήλιο, όπως τον είχα δει το προηγούμενο Σάββατο. Περιμένω να ζεστάνουν οι μέρες, το βραδάκι να μη ντύνομαι χοντρά, να πετάξω τα χειμωνιάτικα, να αφήσω την ομπρέλα και να πάρω το ποδηλατάκι μου, να με φυσήξει το αεράκι, να ανεμίσουν τα μακριά μου μαλλιά, να λουστώ στο φώς!

καλή μας εβδομάδα!

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!

εδώ και αυτό τον μήνα...

μαζεύω τα χαρτιά μου για το ΚΕ.ΠΑ για να πάρω δλδ το ποσοστό αναπηρίας που μπορώ να πάρω λόγω της πάθησής μου. Και εσείς να κάνετε τα χαρτιά αν έχετε το δικαίωμα, γιατί σε τέτοιους καιρούς που ζούμε...όλα βοηθούν.

Σκέφτομαι διάφορα κατά καιρούς...είδα σε ένα σήριαλ 2 φίλους να αποχαιρετιούνται (τελικά ο ένας πέθανε κιόλας απο καρδιά) και δάκρυα μου έφυγαν...Χρόνια φίλοι, φίλοι που χάθηκαν, φίλοι που βρέθηκαν, που μάλωσαν, που βρίστηκαν κάποτε αλλα εκεί, συνέχισαν, και για φόντο η θάλασσα και ένα αιώνιο καλοκαίρι.

Μια ατάκα ανέβηκε ως το στόμα μου "Ήθελα ένα ακόμη καλοκαίρι, ένα μόνο καλοκαίρι ακόμα". Το ήθελα, όπως το ήθελα, είχα πλάσει εγώ το σενάριο για το 2008, δεν μπορούσε να είναι ίδιο ακριβώς καλοκαίρι με εκείνο του 2007 αλλά μπορούσε να του μοιάζει, ήθελα να του μοιάζει αλλά δεν μου χαρίστηκε. Οι πρωταγωνιστές δεν εμφανίστηκαν ποτέ, και εκείνοι που ήρθαν δεν ήταν προγραμματισμένοι. Έμεινα να κοιτώ τον δρόμο..."θα ρθει; Δε θα ρθει;" και απο τότε αυτό με πιέζει όποτε πάω στο ίδιο σπίτι. Για τον ίδιο λόγο έκλαψα φέτος το καλοκαίρι στο νησί "μα γιατί οι ζωές μας άλλαξαν τόσο;". Νιώθω πολλές φορές πως η ζωή είναι μικρή για να στερούμαι αυτό που θέλω, σιγά σιγά όμως βλέπω πως δεν μπορώ πάντα να έχω αυτό που θέλω. Μάλλον τις περισσότερες φορές δεν έχεις αυτό που θες. Έτσι;
Μακάρι να μπορούσαν όλοι οι άνθρωποι να βλέπανε τι γίνεται στις ψυχές, τα μυαλά και τις καρδιές των ανθρώπων όταν αθετούν τις υποσχέσεις τους. Πως ρημάζει το μέσα μας, έτσι ξαφνικά. Δεν μπορει, το έχουν νιώσει, απλά κάνουν πως το ξέχασαν και μετατοπίζουν αλλού το βάρος.
Τα μάτια μου βουρκώνουν, ναι, δεν ωφελεί σε τίποτα κανένα τέτοιο φλασμπακ, είναι ανούσιο πέρα για πέρα, ότι δεν έγινε, δεν έγινε. Σκέφτομαι πολλες φορές τη ζωή μου ανάποδα, ή τη ζωή μου δίχως τον καρκίνο. Καταλήγω σε ένα μόνο συμπέρασμα...η αρρώστια διογκώνει στο μυαλό μου τις (ίσως) τυχαίες συμπεριφορές των άλλων. Πιστεύω πως θα τους αντιμετώπιζα με λιγότερη συναισθηματική φόρτιση αν δεν είχα περάσει τόσα. Εκεί είναι που χάνω το παιχνίδι, το χάνω κάπου ανάμεσα στις απαιτήσεις που έχω απο τους άλλους (δεν υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία απο το να μην περιμένεις τίποτα και απο κανέναν) η αναμονή είναι σκλαβιά, σε τρώει σταδιακά, όταν περιμένεις αλλά δεν παίρνεις...εκεί χάνω το παιχνίδι και εκεί, την επόμενη στιγμή που θα έχω ζητήσει κάτι σκέφτομαι "δεν έπρεπε να το ζητήσω, κανείς δεν έρχεται κάπου με το ζόρι, κανείς δεν σου τηλεφωνεί με το ζόρι".

Θέλω να ξεχάσω...Μπορώ;;; Σε αυτό το μεγάλο πηγάδι της λήθης...στοιβάζονται τόσα. Το ένα πατηκώνει το άλλο, αλλά...δεν ξέρεις ποτέ, πότε θα τα θυμηθείς όλα μαζί ή ένα-ένα, πότε όλα αυτά θα γίνουν μια μάζα και θα σε πνίξουν και θα σιχτιρίσεις κόσμο και κοσμάκι για όλα αυτά τα χρόνια και οι σφαίρες θα πάρουν πολλούς.

ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ (ένα διαφορετικό αποψινό ποστ, όπως διαφορετική είναι μονίμως και η ψυχολογία μου!)

Αν σας απασχολεί η ουλή

μπορειτε να τη δείτε με άλλο μάτι

οπως στη φωτογραφια, σαν ένα τατου που απλά λέει πως είστε
"το πιο σκληρό κορίτσι που γνωρίζετε"

αγαπήστε τις ουλές σας και το νέο σας σώμα, είναι τα σημάδια μιας μάχης που με θάρρος δώσατε...αυτό κάνω απο την αρχή της περιπέτειας και δεν έχασα, μόνο κέρδισα σε συναίσθημα!

Καλή εβδομάδα

Καλή εβδομάδα να έχουμε!!!!

απο τη μια "κουτσή" και απο την άλλη την Πέμπτη μας χτυπά την πόρτα ο Μάρτης!

Μάρτιος, Μάρτης, Μρτ...
Α-Ν-Ο-Ι-Ξ-Η και Πάσχα.
Μυρωδιές και εικόνες πολύχρωμες! Ο δρόμος για την Άνοιξη ανοίγει! Οι μέρες μεγάλωσαν! Πλέον νυχτώνει τελείως μετά τις 18.00. Σταθήκατε λίγο να το παρατηρήσετε;

Γυρνώντας απο τη βόλτα μου σήμερα πρόσεξα στον ορίζοντα, όχι πολύ μακριά μου τα βουνά πασπαλισμένα με χιόνι, λες και στολίστηκαν για τα Χρισούγεννα. Κι όμως, δεν θα αργίσει η αλλαγή του τοπίου...!Γιατί τίποτα δεν αντιστέκεται στον χρόνο και τίποτα δεν μένει στάσιμο.

Όπως δεν μένει στάσιμη η φύση, έτσι και εμείς κυλάμε στο πέρασμα του χρόνου και αφηνόμαστε σε αυτό που λέγεται ζωή,παίρνουμε διάφορες μορφές, αλλάζουμε. Διάβασα απόψε κάποια μηνύματα απο το παρελθόν. Πως ήμουν τότε, πως είμαι τώρα. Μηνύματα που δέχτηκα, μηνύματα που έστειλα. Συνηθίζω και κρατώ και απο τους 2 τύπους. Κάποια είναι μηνύματα παρηγοριάς, κάποια είναι μηνύματα αγάπης, αιώνιας φιλίας, κάποια απλά, κάποια απλώς κατάθεση ψυχής, άλλα μηνύματα είναι αισιόδοξα άλλα μαύρα, κάποια είναι έντονα μεταξύ καυγάδων.
Ποικιλία στα μηνύματα, ποικιλία και στη ζωή. Έτσι είναι, πολλές φορές αναρωτιέμαι αν ο άνθρωπος σκεφτόταν μόνο τις άσχημες ή δύσκολες στιγμές που βίωσε με κάποιους ανθρώπους, τα συναισθήματα που τον πνίξανε κάποτε δίπλα τους, τι επιλογές θα έκανε και πως θα ζούσε τώρα και κυρίως πως θα διαμόρφωνε τη σχέση του με τους άλλους ανθρώπους, σκεπτόμενος το παρελθόν και τις μαύρες τρύπες του;
Τα γραπτά που μένουν θυμίζουν πάντα τι συνέβη κάποτε και ας πέρασε καιρός, γι αυτό αν κάποιος κρατά ημερολόγιο και το διαβάσει κάποτε μετά απο χρόνια, ζορίζεται. Ζορίζεται γιατί σκέφτεται αν πήρε τη σωστή απόφαση να συνεχίσει με κάποιους ανθρώπους που τον κουρελιάσανε κάποτε. Και εγώ καλώς ή κακώς απο το 2007 κρατώ ημερολόγιο (πέρα απο αυτό το μπλογκ), όμως δεν συνηθίζω να το ανοίγω. Προτιμώ να βλέπω τις στιγμές και τα συναισθήματα απο απόσταση, να μένουν κλειστά σκαι στο ράφι.
Μια φορά φέτος τα Χριστούγεννα άνοιξα το ημερολόγιο του 2009 και λυπήθηκα για τις όμορφες στιγμές που έφυγαν και ξεφύσηξα (έστω και στιγμιαία) για τα άτομα που δεν είναι πια κοντά μου, και για τα άτομα που τότε ήταν αλλά δεν ανταποκρίνονταν όπως εγώ ήθελα. "Ήθελα" το ξέρω πως ακούγεται πολυ εγωιστικό, άλλα ναι, τότε ήθελα. Και θέλει να έχεις μεγάλη καρδιά για να δεις και να δικαιολογήσεις τις απουσίες και τα λάθη ενώ ο καρκίνος σε έχει ήδη επιβαρύνει. Θέλει μεγάλο κόπο να τα αφήσεις όλα πίσω σου, ενώ έχουν συμβεί, ενώ τα έχεις ακούσει να στα λένε κτλπ, κτλπ. Ναι, τότε ήθελα, τώρα απλά δεν ξέρω τι θέλω και τι περιμένω απο τους ανθρώπους, γιατί πολύ απλα δεν επιθυμώ να ξαναπληγωθώ...Θέλω να προφυλάξω τον εαυτό μου απο την προσδοκία και την προσμονή ακόμη και μιας εξόδου, και μιας βόλτας, μιας εκδρομής που ο άλλος θα προτείνει και εγώ μέσα μου ξέρω πως ποτέ δεν θα πάμε μαζι, γιατί έτσι!
Είναι παιδικό, το ξέρω πως είναι αλλά δεν μπορώ να κρύψω την αλήθεια πως αυτό με έφθειρε πολύ κάποτε, η προσμονή, η προσδοκία για το ενδιαφέρον, ακόμη και για το αν θα χτυπήσει το τηλέφωνο. Η συγχωρεμένη η Sugar, απο τις πρώτες αναγνώστριες εδώ, είχε πει "φίλος που δεν σου τηλεφωνεί τα Σαββατοκύριακα, δεν είναι φίλος". Έτσι είναι, είναι μεγάλη κουβέντα αυτή και την κρατώ μέσα μου. Οι μέρες της εβδομάδας με τη δουλειά περνούν, το Σαββατοκύριακο όμως καταλαγιάζεις και θες να πας μια βόλτα, να ξεκουραστεις, να αλλάξεις παραστάσεις. Σκεφτείτε ποιοι σας τηλεφωνούν το Σαββατοκύριακο και ποιοι είναι αυτοί που θα σας πλησιάσουν γιατί τότε έχουν πραγματικά τον χρόνο να τεμπελιάσετε και να βρεθείτε και όχι να σας στριμώξουν κάπου μεσοβδομαδιάτικα μεταξύ άλλων τους υποχρεώσεων. Ευτυχώς για εμένα, βρίσκονται πλέον και οι άνθρωποι που θα μου τηλεφωνήσουν το Σαββατοκύριακο και η ζωή συνεχίζεται. Αργίες, Σαββατοκύριακα, καθημερινές, γιορτές, ο χρόνος κυλά...κανείς μας δεν ξέρει που μας πηγαίνει και σε τι θα μας φέρει μπροστά...απλά και εμείς αφηνόμαστε, σε όποιον μας δώσει το χέρι του, έστω και για λίγο, κοιτάμε μπροστά, χαζεύουμε τον γαλανό ορίζοντα και ευχόμαστε σε γεμάτα Σαββατοκύριακα, σε μεγάλες παρέες και σημαντικούς άλλους που θα μείνουν!

καλό βράδυ!

Ο ήλιος που βγήκε

χάρισε ελπίδες και αισιοδοξία...ακριβώς όπως ένα λουλούδι στον γκρεμό!

η ζωή συνεχίζεται, με ή χωρίς...
συμπληρώστε εσείς τι σας λείπει ή τι θα θέλατε στη ζωή σας (ονόματα, πρόσωπα, καταστάσεις, συναισθήματα, εμφάνιση, υγεία, καθημερινότητα, προβλήματα και λύσεις...) βάλτε εσείς τι έχετε τώρα, κοιτάξτε δίπλα σας και χαμογελάστε σε όλα όσα έχετε, για αυτά που μας λείπουν ή που χάσαμε δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα, παρα μόνο να κοιτάξουμε μπροστά και να ελπίσουμε πως, κάπου, κάποτε στο μέλλον θα τα βρούμε, μπορεί να μη μοιάζουν με τα προηγούμενα αλλά πρέπει να εκτιμήσουμε την δεύτερη ευκαιρία και να τα κρατήσουμε κοντά μας!
Οι άνθρωποι που φύγανε απο κοντά μας, οι άνθρωποι που πάλεψαν πλάι μας και εκτεθήκανε σε λάθη, είναι κομμάτι της ζωής μας και είμαστε κομμάτι της δικής τους ζωής. Για κάθε έναν απο αυτούς που μας γύρισαν την πλάτη, αν το σκεφτήτε ρεαλιστικά, βρέθηκε και κάποιος να αναπληρωσει το κενό, δίχως να κάνουμε πολλές φορές μεγάλη προσπάθεια. Αυτό είναι το θαύμα της ζωής...ο κύκλος της φύσης...όταν κόβεται και χάνεται ένα λουλούδι στο δάσος, εξαφανίζεται απο το τοπίο, όμως τα υπόλοιπα λουλούδια που μένουν εκεί, αργά ή γρήγορα, θα πλαισιωθούν απο άλλα, νέα πολύχρωμα λουλούδια και όλα μαζί θα φτιάξουν μια νέα εικόνα πάνω στο πράσινο χαλί της φύσης. Έτσι είναι, αρκεί να το δούμε!
Μακάρι η άνοιξη να γεμίσει με αισιοδοξία όλες τις ταλαιπωρημένες ψυχές...μαζί και τη δική μου! Να βρω την γαλήνη που ζητώ, μαζί με εμένα και εσείς!

Μικρές ανάσες ΖΩΗΣ

Απο τότε που μου έστειλε mail μια φιλη αναγνώστρια, και μου θύμησε πως ο καρκίνος μπορεί να ξαναχτυπησει και δυστυχώς ξαναχτύπησε την πόρτα της, προσπαθώ να αλλάξω ρότα...
Είναι κρίμα βέβαια να χρειάζεται κανείς κάτι τέτοιο για να ταρακουνηθεί...αλλά ναι, όλοι είμαστε άνθρωποι, και όσο και αν κάποτε υποφέραμε ξεχνάμε...κάποιοι πιο σοφοί μας θυμίζουν τη ζωή και την αξία της...εγώ το μόνο που μπορώ να πω σε όσους παίρνουν θέση μάχης για δεύτερη φορά είναι πέρα απο το ότι λυπάμαι, να πω μια συγγνώμη. Συγγνώμη που βγαίνω γκρινιάρα σε αυτό το μπλογκ πολλές φορές, ενώ έχω την υγεία μου, συγγνώμη αλλά είμαι απλά μια απο εσάς, μια κοινή θνητή με αδυναμίες, λάθη και διάφορες σκέψεις.

Μικρές ανάσες ΖΩΗΣ πρέπει να παίρνουμε κάθε μέρα! Η ζωή ήταν γενναιόδωρη απέναντι μου, δεν πρέπει να το ξεχνώ!

Μια μικρή ανάσα, ένα δώρο της ζωής ήταν και αυτή η παραλία. Ήταν ένα απο τα πιο ξεδιψαστικά μπάνια που έχω κάνει ποτέ. Βουτιά, μετά απο 2 ώρες περπάτημα κάτω απο τον ήλιο και μια παραλία ονειρεμένη!Ήταν λες και ζουσα το πρώτο μπάνιο της ζωής μου!Λες και το κορμί μου ξαναγεννήθηκε όταν βγήκε απο τα δροσερά νερά της ερημικής παραλίας.
Εμπειρία ζωής, μάθημα ζωής...Η ζωή είναι γεμάτη εικόνες, αρώματα, χρώματα και ευκαιρίες...ας μην τις προσπερνάμε. Το λέω και το ξανα λέω στον εαυτό μου!
Περσι γεύτηκα τόσες ομορφιές, τόση δύναμη απο τους φίλους και τις παρέες, γιατί τα ξέχασα όλα αυτά φέτος; Δεν θα επιτρέπω σε τίποτα να μου χαλάει τη διάθεση απο εδώ και πέρα, θα τρέχω στις μικρές-μεγάλες τράπεζες των αναμνήσεών μου και θα χάνομαι στο βυθό τους, με ένα χαμόγελο και ευγνωμοσύνη, για τους ανθρώπους, για τα συναισθήματα, για τις αγκαλιές, τις όμορφες κουβέντες, για τα γέλια, την αγάπη, το ενδιαφέρον, για το απέραντο ΜΠΛΕ που έχει στιγματίσει τη ζωή μου, για τον ατελείωτο βυθό, για όσα βλέπω ενώ οι άλλοι γυρίζουν την πλάτη, για τη ΦΥΣΗ, για τη ΖΩΗ!
όχι δεν μελαγχολώ απόψε που δεν είμαι στο νησί, δεν μελαγχολώ που αποχωρίστηκα την παρέα, βλέπω τις φωτογραφίες του τότε και χαμογελώ, βιώνω όλα τα συναισθήματα εκείνων των ημερών και χαμογελώ, χαμογελώ στη ζωή που μετά απο μια τέτοια δυσκολία με αγάπησε και με ξανα έβαλε στο παιχνίδιιιιιιι!
πολλά φιλιά! καλο βραδυ! παω για ποτακι! σίγουρα έχω πολλές ιστορίες να πω στην παρέα!

Μια φίλη αναγνώστρια είπε

" και επειδη ειναι σημαντικο να κανεις καποιον ευτυχισμενο, ξεκινα πρωτα απ τον εαυτο σου!!!!!"

ΠΡΟΣΠΑΘΩ φίλη μου!

καλή εβδομάδα!

Στιγμές

Αυτή η περίοδος δεν είναι και η καλύτερη των τελευταίων χρόνων.

ναι, ναι, ναι, ξέρω πως όσοι με διαβάζατε και με διαβάζετε θα πείτε απλά "μην είσαι αχάριστη". Και πολύ δίκιο θα έχετε...όμως βδομάδες τώρα δεν έχω καλή ψυχολογία.

Όπως λέει και μια καλή φίλη "μου λείπει ένα κομμάτι απο το παζλ" αλλά δεν ξέρω ποιο είναι το κομμάτι. Λες και κάποιος μου πήρε ξαφνικά το χαμόγελο. Αναρωτιέμαι αν έχει να κάνει με τις προσδοκίες που είχα για τη φετινή χρονιά, ή αν σχετίζεται με το ότι περσι τέτοιο καιρό περνούσα πολύ όμορφα. δεν μπορώ να εντοπίσω την αιτία του κακού... Νιώθω σίγουρα αναστατωμένη απο πολλά. Σήμερα έβλεπα μια ταινία για ένα αγοράκι που έχασε τον μπαμπά του και περιπλανιόταν μονίμως με ένα αεροπλάνο που του είχε κάνει δώρο και τον έψαχνε. Δεν άντεξα, έκλαψα. Σκέφτηκα τον γιο της ξαδέρφης μου, που δεν τον έχω δει απο τότε που τη χάσαμε (ζούμε σε διαφορετικές πόλεις) το πουλάκι μου, τόσο τρυφερή ψυχούλα, μόλις έξι ετών και τέτοια πληγή, να ζει δίχως τη μαμά του.
Όλα αυτά με έχουν πιέσει ψυχολογικά. Ναι, γυρίζω πίσω ενώ θα έπρεπε να βλέπω μπροστά...ξύνω πληγές και μαζοχίζομαι...αλλά...με εκνευρίζει πως εγώ καλούμαι να επιβιώνω σε αυτόν τον κόσμο με τόσα προβλήματα. Σε μια καλή ηλικία βγαίνω ήδη κουρασμενη απο τη ζωή, και ναι, κάποια πράγματα για τα οποία βλέπω κόσμο γύρω μου να παλεύει ή να αγχώνεται γι αυτά και να αντιδρά λες και δεν υπάρχει αύριο για να τα τακτοποιήσει, ε, ναι, δεν τα καταλαβαίνω. Μου αρέσει να έχω τον χρόνο μου με τους ανθρώπους, δεν θέλω να είμαι η καβάτζα κανενός, και δεν αντέχω αυτό το βιαστικό, ήρθα-είδα-έφυγα. Θέλω χρόνο και προσωπική επαφή, όχι τυπικούρες. Δεν ξέρω κατα πόσο έχω πια έναν άνθρωπο να με καταλάβει, να ακούσει αυτά που του λέω, να με ακούει πραγματικά, να πίνει τον καφέ δίπλα μου και να δίνει βάση στη στιγμή και όχι να με προσπερνάει καθώς καταναλώνει το ρόφημα. Να κοιτάζει και να με βλέπει, να "κινείται" προς εμένα, όχι μόνο εγώ προς τα εκεί, να δείχνει πως ενδιαφέρεται και να ανταποδίδει το ενδιαφέρον μου, να κάνει μια μικρή θυσία και να βγει απο τα χαρακώματά του. Το αξίζω μετά απο όλα αυτά, έτσι δεν είναι; Αξίζω το σεβασμό της παρέας, το πραγματικό ενδιαφέρον, το ραντεβου που δεν θα αλλάξει, τα πλάνα που θα μείνουν σταθερά γιατί δεν είναι ωραίο να σε στήνουν. Θέλω την αλήθεια του κόσμου, χορτάσαμε απο φιγούρα.
ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!

Σκέψεις, λέξεις,μάχες,πλεύσεις

Εχω μια καλή φίλη απο το νησί, με την οποία δεν έκανα πολυ παρέα αλλά περασαμε 10 μέρες στο εξωτερικό και τα "βρήκαμε" μεταξύ μας σε ανέλπιστα μεγάλο βαθμό. Βάλαμε ένα σακίδιο στην πλάτη και χρησιμοποιήσαμε ότι μέσο υπήρχε και δεν υπήρχε για να φτάσουμε από το Μιλάνο στην Κυανή Ακτή, τις Κάννες, το Μονακό, το Κομο, το Λουγκάνο.

Η Κατερίνα είναι χωμένη στα βιβλία της, μια κινητή εγκυκλοπαίδεια και βαθειά σκεπτόμενη, δίχως αυτό να σημαίνει πως απέχει απο τη ζωή, είναι μια χαρά ένα πλάσμα που προσαρμόζεται. Μιλώντας στην Κατερίνα για ένα θέμα που με απασχολούσε, η Κατερίνα είπε οτι κάπου είχε διαβάσει και της άρεσε πως τίποτα στη ζωή δεν αλλάζει εύκολα, πως η ζωή είναι βίαιη. Η γέννα εμπεριέχει τη βία, ο θάνατος έρχεται βίαια, ακόμη και ο έρωτας είναι βία. Οι δύσκολες αποφάσεις έχουν ψυχολογική βία, οι μεγάλες αλλαγές προκαλούν τη βία μέσα μας. Η πάλη με τον ίδιο μας τον εαυτό είναι βίαιη. Η προσπάθεια να καλλιεργήσεις κάποιες σχέσεις κρύβει μεγάλη βία. Τίποτα δεν έρχεται πολύ πολύ εύκολα. Αν αποδεχτούμε αυτή την άποψη για τη ζωή, τότε ίσως χαλαρώσουμε λίγο….ίσως δούμε τα πράγματα με άλλο μάτι.

Για τη δική μου περίπτωση σκέφτομαι και ξανασκέφτομαι αυτές τις μέρες, πως βίωσα μεγάλη βία. Βία από τη ζωή(;). κάποιος όμως με τη βία επενέβη στο σώμα μου και την ψυχή μου και δεν ήταν άλλος από τον Καρκίνο. Το να αποδεχτείς κάτι τέτοιο δεν είναι καθόλου εύκολο, είναι κάτι που σου επιβάλλεται. Είναι μια βία εσωτερική, μια πάλη του «εγω» με τον Καρκίνο αλλά και του «εγώ» με το «εγώ». Οκ, η ζωή προχωράει, οι πληγές όμως μένουν. Ξεθωριάζουν, δεν θα πώ το αντίθετο, αλλά μένουν έστω και ξεθωριασμένες. Για να αλλάξω κάτι στη ζωή, αποδέχομαι το γεγονός πως πρέπει να παλέψω πολύ με τον εαυτό μου, να παλέψω για να ξεχάσω, για να αποτινάξω την αίσθηση πως κάτι έχασα, πως κάτι στερήθηκα. Θέλει κόπο για να φύγεις από μια κατάσταση, για να καταλάβεις πως κανένας πια δεν σε «νταντεύει» και δεν σε βλέπει σαν άρρωστη για να σου κάνει τα «χατήρια». Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, απλά καμιά φορά θες περισσότερη ευγένεια(;), καλοσύνη(;), υπομονή(;). αυτό είναι η μια άποψη, η άλλη είναι πως οι άνθρωποι θα αποφασίσουν να σου συμπεριφέρονται όπως πριν γιατί γι αυτούς δεν είσαι το άρρωστό τους παιδί, ή ο άρρωστος συγγενής ή φίλος. Σε βλέπουν καλά, και σε έχουν εντάξει στη ζωή όπως πριν. Κανένας δεν θα μπει στη θέση σου, ιδίως τώρα που σε βλέπει πως φαίνεσαι και καλά…
Όποτε και αν ανοίγω αυτό το θέμα σε κάποιο ποστ μου δεν καταλήγω πουθενά…Μπορεί τόσες μέρες να μην έγραφα γιατί πατώ πάνω σε λεπτές ισορροπίες, τελικά ποια είμαι;;; Που με πήγε η ζωή και που την άφησα να με πάει; Δεν έχω τις απαντήσεις αλλά καμιά φορά όταν ρωτά τον εαυτό σου κάποια πράγματα ίσως καταλαβαίνεις προς τα πού οδεύεις. Είμαι η SD εδώ για όλους εσάς, για τους συναδέλφους στη δουλειά είμαι απλώς μια ακόμη κοπέλα, για κάποιους φίλους είμαι η ψυχή της παρέας, για την κολλητή μου είμαι γκρινιάρα. Δεν το κρύβω πως κάποιες φορές βουτώντας μέσα μου βλέπω έναν διχασμενο εαυτό. Από τη μια να είμαι έξω, καφέδες-ποτά με τις παρέες δίχως τη σκέψη της αρρώστιας μου και από την άλλη μέσα, με το PC και καρκινοπαθής.
Με τη «Σ» μαλώνουμε, εγώ θα έλεγα διαφωνούμε, πολύ. Διαφωνούμε μάλλον γιατί είμαστε σε τελείως διαφορετικές φάσεις, γιατί η μια θεωρεί για την άλλη πως κάνει τα πάντα ή όσα μπορεί αλλά η άλλη δεν το βλέπει. Διαφωνούμε για τη ζωή, για το πώς τη ζει, πως τη ζω, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε μαζί, που αναλώνουμε τον χρόνο μας κτλπ. Πιστεύω όμως πως ως ένα σημείο όλα αυτά είναι ανούσια, και απλά η αφορμή για να εκτονώσουμε νεύρα και ναι, έχει να κάνει και με τον καρκίνο που πάντα από τότε που συνέβη μας φορτίζει και χωρίς να τον συζητάμε. Είναι μια κούραση που αιωρείται, είναι κάτι που δεν με αφήνει, με κρατά στο παρελθόν. Δεν είναι ένα, είναι πολλά και συσσωρευμένα. Είναι το τότε, είναι και το τώρα, δυο κόσμοι ξεχωριστοί, όσο και αν μοιάζουνε. Η μια απο εμάς, εγώ, θα ήθελα ξανά το παρελθόν, θα με βοηθούσε να έχω μια άλλη ζωή, ανέμελη, εύκολη, χαρούμενη, η άλλη, εκείνη, δεν θα άφηνε το παρόν της, την καινούρια της ζωή, το μέλλον. Έχουμε τόσο διαφορετική στάση απέναντι στη ζωή, δίχως η μια στάση να είναι καλύτερη απο την άλλη, το μόνο που ίσως μπορεί να πει κανείς, είναι πως το παρελθόν δεν μπορεί να σου δώσει κάτι, ότι έγινε τότε, έγινε...end of story...και ΠΡΕΠΕΙ να προχωρήσουμε...H κάθε μια απο εμας πια πρεσβεύει αυτά που έχει (κάποτε πρεσβεύαμε τα ίδια, ή έτσι πιστεύαμε) η καθε μια μας επίσης, βγαίνει η θηγμένη κάθε που μιλάμε έντονα. Είναι κάτι πρωτόγνωρο αλλά δεν είναι φετινό, συμβαίνει τα τελευταία 2 χρόνια. Στην αρχή με ενοχλούσε το ότι μόνο εγώ σκεφτόμουν πόσο ωραία περνούσαμε πριν 4 χρόνια, που μόνο εγώ ήθελα να παγώσω το χρόνο, τώρα δεν με ενοχλεί τόσο. Έτσι είναι, μαθαίνουμε όλοι σε μια νέα κατάσταση αργά ή γρήγορα. Δεν καταδικάζω τη "Σ", και αυτή έκανε και κάνει ότι μπορεί, σημασία έχει ο καθένας μας να κυνηγάει αυτό που θέλει, έτσι; Επισης, θα ήταν παράλειψη να μην υπογραμμίσω το ότι όποτε χρειαστεί "τρέχει" και μάλιστα, σε κανένα καυγά δεν έχει πετάξει τίποτα του τύπου "μιλάς εσύ που εγώ ήρθα στο χειρουργέιο, σε βοήθησα, σου στάθηκα;". Αυτό πραγματικά δεν το έχει πει ποτέ, και είναι μεγάλη της τιμή, άλλη στη θέση της θα το επικαλούνταν. Και το συμπέρασμα της «Σ» είναι «πρέπει να συμφωνούμε ότι διαφωνούμε» και πως "είμαστε τόσο διαφορετικές αλλά θέλουμε να κάνουμε παρέα και το προσπαθούμε" και εκεί κάπου λήγει ο καυγάς και μετά απο δυο-τρεις ώρες πάμε για ποτό, και γελάμε όπως πάντα, και απολαμβάνουμε τη στιγμή δίχως να σκεφτόμαστε τι έχει προηγηθεί.

Μακάρι το πρόσφατο παρελθόν να ήταν αλλιώς, να ήμασταν αλλιώς, να είχαμε περάσει πιο εύκολα, να ζούσαμε όλους αυτούς τους κλυδωνισμούς, όμως τίποτα απο όσα ζήσαμε δεν αλλάζει, πέρα από κάτι…ο χρόνος, περνάει, κυλά πότε γρήγορα, πότε αργά και ρίχνει τους τόνους, μας βγάζει σοφότερους και η ζωή βρίσκει τον τρόπο να αλλάζει σταδιακά.

Χιόνι!

Eυτυχώς που χιόνισε και είδαμε άσπρη μέρα!

έγραψε μια φίλη στο FB.

Δυστυχώς το βλέπω καθημερινά, το χαμόγελο έχει χαθεί από τα χείλη των γύρω μου! Από το πρωί που θα πάω στη δουλειά βλέπω μια κατήφεια, μια ανησυχία, μια στενοχώρια, μια μιζέρια.
Δικαιολογημένα; Αν με ρωτάτε και πρέπει να απαντήσω ειλικρινά, ναι δικαιολογημένα όλα αυτά με την κατάσταση που επικρατεί. Η διάθεσή μας έχει μειωθεί για πολλά. Εγώ (κλασσικά) προσπαθώ να μην επηρεάζομαι; Εύκολο; ΚΑΘΟΛΟΥ. Δεν μπορώ όμως να έχω περάσει τόσα, να είμαι 31 και να αποκτήσω έναν αναστεναγμό και καημό από τώρα για όλα τα επόμενα χρόνια. Γιατί (μεταξύ μας) η ανάκαμψη αργεί…

καμιά φορά νομίζω πως επειδή προσπαθώ και καταφέρνω να κρατώ την ψυχραιμία μου οι άλλοι με περνάνε για αναίσθητη…αλλά μια ζωή για το τι πιστεύουν οι άλλοι, πόσο δική μας ζωή είναι;

Καλό μήνα!

πόσοι μήνες, πόσα χρόνια, πόσα ποστ με τον ίδιο τίτλο;;;

χάθηκα κάπου 15 μέρες....ήθελα φαίνεται και εγώ το break μου...

Στο διάστημα αυτό, πήγα στην Αθήνα για να με δει ο πλαστικός μου και να δούμε πως θα πάει με τις θηλές. Τελικά μου είπε να περιμένουμε για τις θηλές αλλά πάμε πολύ καλά (ουλές καλύτερα, και η σιλικόνη έχει "κάτσει" μια χαρά).

Μεσολάβησαν βόλτες, ξενύχτια, καφέδες, λίγη πίση στη δουλειά, παρεούλες αλλά και μέσα, τζάκι και κουβέρτα.

Έξω χιονίζει απόψε...η νύχτα είναι μαγική. Ο χρόνος λες και μπερδεύτηκε, τα ρολόγια δείχνουν 23.30 αλλά ο ουρανός μοιάζει να είναι ημέρας...Λευκή νύχτα, αξίζει να τη ζήσουμε...

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ!

Κάποια πράγματα είναι απλά...

«Το χαμόγελο δεν θα έρθει με τα ρούχα, τα κοσμήματα, τα σπίτια, τα αμάξια, τα λεφτά...Ότι και αν αποκτήσεις πρέπει εσύ να του δώσεις ζωή, χωρίς τη δική σου χρήση παραμένει άχρηστο…Ψάξε να βρεις αυτό που σου δίνει από μόνο του ζωή, ψάξε να βρεις το χαμόγελο κάπου αλλού, εκεί που η αγάπη περισσεύει, εκεί που σε σκέφτονται και σε ονειρεύονται και εσύ γίνεσαι όλο και πιο ζωντανός»

Μια βουτιά σε χαμόγελα και όμορφες αύρες έκανα χθες, Παρασκευή. Μου τηλεφώνησε το απόγευμα η παρέα του νησιού που ήταν από το μεσημέρι σε ταβέρνα και μέσα στα γέλια τους και τις φωνές μου αφιέρωναν τραγούδια δηλώνοντας πόσο πολύ τους λείπω και με έχουν επιθυμήσει. Ένα νέο μέλος της παρέας, μια κοπέλα, άρπαξε το τηλέφωνο γιατί ήθελε και αυτή (χωρίς να με γνωρίζει) να μου μιλήσει και μου είπε «Θέλω πολύ να σε γνωρίσω, πρέπει να είσαι και γ**** τα άτομα, όλοι εδώ μιλάνε για σένα με λατρεία, πρέπει να είχατε περάσει πολύ ωραία πέρσι». Και τι να πρωτοπεί κανείς για το πέρσι, ποια εικόνα να πρωτοφέρει στο μυαλό, ποια κουβέντα να βάλει μπροστά από την άλλη, ποια σκέψη πριν από άλλη, ποια βόλτα και ποια εκδρομή να ονοματίσει την καλύτερη;

Το τηλεφώνημα αυτό με «γέμισε» απ’την κορφή ως τα νύχια! Με έκανε να θυμηθώ πως για κάποιους ανθρώπους είμαι ακόμη σημαντική! Δεν το ήξερα; Το ήξερα, μα έχει άλλη χάρη και μάλιστα επιβάλλεται να μας το λένε ή να το νοιώθουμε μέσα από μικρές πράξεις αγάπης…Γι αυτά τα θαλασσινά «ζουζούνια» παρόλο που βγήκα από την καθημερινότητά τους δεν παύω να υπάρχω στο μυαλό και στη σκέψη τους. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από αυτή, να σε θέλουν έστω και από τηλεφώνου στις όμορφες στιγμές τους. Τα παιδιά, μου άνοιξαν για μια ακόμη φορά τα μάτια: όταν αγαπάς κάποιον ειλικρινά, δίχως δεύτερες σκέψεις, όπου και να είσαι, δεν διστάζεις να του τηλεφωνήσεις αυθόρμητα για να πεις ένα "γεια τι κάνεις;" ή για να μοιραστείς κάτι, από ένα τραγούδι ως μια φράση «μακάρι να ήσουν εδώ». Δε σε νοιάζει με ποιους είσαι, δεν σε νοιάζει ποιος σε ακούει και αν θα σε κοιτάξει περίεργα που δείχνεις θερμό ενδιαφέρον για μια φίλη/φίλο, εσύ παίρνεις το τηλέφωνο και κάνεις αυτό που προστάζει η καρδιά, ή ο νόστος…

Οι φωνές των φίλων μου φόρεσαν ένα χαμόγελο στα χείλη και μια σκέψη πως όσο οι άνθρωποι σε επιθυμούν και σου τηλεφωνούν σημαίνεις κάτι για αυτούς και ας είσαι τόσο μακριά, και αυτό με γέμισε συγκίνηση και με έκανε να νοιώσω τόσο μα τόσο ζωντανή!

Το έχω πει πολλές φορές εδώ, με τους ανθρώπους νικάμε την οποιαδήποτε μάχη, αυτοί μας δέχονται και μας αγκαλιάζουν όπως είμαστε, βλέπουμε στα μάτια τους την αγάπη, ακούμε στη φωνή τους το ενδιαφέρον, νοιώθουμε τις θετικές τους σκέψεις να έρχονται προς το μέρος μας. Αυτή είναι η μαγεία της ανθρώπινης φύσης, να μην λέγονται όλα αυτά μα να τα νοιώθεις να υπάρχουν!

τελευταίος εορταστικός καφές

στο σπίτι, και όπως μου αρέσει την Κυριακή, συντροφιά με το λαπτοπ!

















η μέρα ξεκίνησε χαλαρά, συνεχίστηκε λαχταριστά, με φαί και κρασί παραθαλάσσια με τη "Σ", παρεούλα, κουβεντούλα...είδα και ένα καταπληκτικό φεγγάρι να φέγγει στη θάλασσα...το είδε και αυτή...

ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ!

Για τη ΡΟΖ 2

Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Και εγώ πέρασα απο την κάσκα και ήταν δύσκολο, και εγώ είχα χάσει αρκετά μαλλιά και τις βλεφαρίδες μου όλες. Μου φαινόμουν χάλια τότε. Ξέρω όπως και άλλες πολλές γυναίκες πως οκ, το φρύδι μπορείς να το βάψεις αλλά βλεφαρίδες δεν μπορείς να βάλεις εύκολα. Να ξέρεις πως θα βγουν όμως, όπως βγήκαν και σε εμένα. Γενικά δεν έχω ακούσει καμία να μην ξαναβγάζει μαλλιά ή βλεφαρίδες. Απλά δυστυχώς οι βλεφαρίδες αργούν, θέλουν υπομονή για να ξεπεταχτούν. Θα τις βλέπεις να «σκάνε» σαν κεφαλάκια από καρφίτσα…αλλά πρέπει να κάνεις υπομονή για να μεγαλώσουν. Ξέρω από πρώτο χέρι πως δεν μας φτάνει το άγχος μας για το αν θα ζήσουμε, αν θα πάνε καλά οι θεραπείες, οι εξετάσεις κτλπ, έχουμε να αντιμετωπίσουμε και τη σωματική εξαθλίωση με μια αλλοιωμένη εμφάνιση. Πάντως ο χρόνος, από τη μια σκληρός και ανελέητος, από την άλλη φοβερός γιατρός, θα σε φέρει σταδιακά στο πως ήσουν πριν. Εγώ πλέον έχω φτάσει στα κιλά μου, έχει ξεπρηστεί το πρόσωπό μου, και κάθε μέρα (πέρα από το ότι μεγαλώνω :-Ρ) γίνομαι όλο και πιο πολύ ο παλιός μου εαυτός. Αυτό στο υπογράφωωωω! Αν με δει κάποιος δεν του περνά απο το μυαλό με τίποτα πως είχα κάποτε μια περιπέτεια υγείας τέτοιου μεγέθους. Και εσύ το ίδιο θα δεις σε σένα!

Πρόσεχε τη διατροφή σου, αθλήσου αν σου αρέσει, ξεκίνα με κάτι ήπιο, με περπάτημα για παράδειγμα, θα νιώσεις καλύτερα. Κάνε κάτι για τον εαυτό σου που θα σε ανεβάσει, είτε γυμναστική, είτε μια βόλτα, είτε μια μικρή πολυτέλεια. Συνήθως δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό για τους άλλους, γιατί όχι για τον εαυτό μας πρώτα; Όλα θα γίνουν, να μη προβληματίζεσαι για την εμφάνιση, προσπάθησε να σκέφτεσαι πως είναι παροδικό, είμαστε καλά και σε λίγο θα το δείχνουμε κιόλας! φιλιά πολλά!

Γράμμα στη Λίζα...

Η Λίζα, ομοιοπαθούσα, προστέθηκε στην παρέα μας πολύ πρόσφατα και στο σχόλιο που μου άφησε εξέφρασε κάποιους προβληματισμούς...για την ακρίβεια, από ότι κατάλαβα ο μεγαλύτερος προβληματισμός της προέκυψε από μια ανάρτησή μου όπου αναφέρθηκα στο ότι κάποια στιγμή, σε κάποιο νησί, ξέχασα για λίγο, τελείως τον καρκίνο.
Όσα γράφω εδώ, όπως έχω ξαναπεί, είναι όλα όσα με εκφράζουν τη συγκεκριμένη στιγμή ή περίοδο. Όλες ξέρουμε πως αλλάζει η ψυχολογία και η διάθεση, πως πολλές φορές γινόμαστε έρμαια των ορμονών κτλπ, κτλπ. Θα μιλήσω για μια ακόμη φορά για μένα, και θα τονίσω πως δεν πρέπει να ξεχνάμε το ότι ο καθένας μας αντιδρά τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά, διαφορετικά από τον άλλο και ας μιλάμε για την ίδια αρρώστια.
Σκεπτόμενη λοιπόν τον καρκίνο αυτή τη στιγμή, και ρίχνοντας μια ματιά πίσω, σε όλη αυτή την πορεία θα πω πως ναι, στην αρχή το σκέφτεσαι πολύ, αν και τότε με τις θεραπείες, προέχει το σωματικό κομμάτι και ενδεχομένως να αφήνεις λίγο στην άκρη το ψυχολογικό, τουλάχιστον αυτό συνέβη σε εμένα. Όταν τελειώνεις με το σώμα και παίρνεις «εξιτήριο» από όλες τις θεραπείες κτλπ, ξεκινά ένας άλλος κύκλος συνειδητοποίησης. Ξαναλέω πως αυτό συνέβη σε εμένα, μπορεί κάποια από εσάς να το βίωσε διαφορετικά.
Για εμένα, μετά τις θεραπείες ξεκίνησε μια περίεργη περίοδος. Ένιωσα από τη μια στιγμή στην άλλη πως η ζωή μου είναι άδεια, κατάλαβα ξαφνικά πως είχα ριχτεί με τα μούτρα στον αγώνα κατά του καρκίνου για μήνες, και ενώ περίμενα πως και πώς να τελειώσει η μάχη αυτή, όταν τελείωσε δεν ήξερα πώς να προχωρήσω τη ζωή μου. Λες και γίνανε όλα σε μια μέρα. Όταν έκλεισε ο κύκλος των θεραπειών, ξύπνησα, κοίταξα τους γύρω μου και είδα άλλους να έχουν φύγει, άλλους να απομακρύνονται, άλλους να προχωράνε τη ζωή τους και εγώ να μην μπορώ να ακολουθήσω. Εγώ είχα την εντύπωση πως όταν θα γινόμουν καλά, όλοι θα με περιμένανε, όλοι θα είχαν τη χαρά μου, όλοι θα με παίρνανε από το χέρι και θα βγαίναμε και θα γιορτάζαμε και θα διασκεδάζαμε συνέχεια, ήθελα να πιάσω τον χρόνο από εκεί που τον άφησα, από το καλοκαίρι με την κολλητή μου, να βρω αυτήν, τον ίδιο άνθρωπο που άφησα, να κάνουμε τα ίδια πράγματα, να φτιάξουμε (έστω και fake), εκείνη την ανεμελιά…Εκεί κάπου, όταν άρχισα να χάνω κάποιες σταθερές, όπως τις ήξερα, όταν άρχισε να αλλοιώνεται ο «δικός μου άνθρωπος», όταν άκουγα απανωτά τα «όχι», «δεν μπορώ», «δεν προλαβαίνω», «δεν έχω όρεξη», «θα βγούμε όταν θα ρθει ο φίλος μου» και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς, εκεί λύγισα. Εκεί ήρθαν τα πάνω κάτω και εκεί μου μεγεθύνθηκε το πρόβλημά μου με τον καρκίνο. Εκεί άρχισα σιγά σιγά, λόγω του ότι έμενα πιο συχνά μόνη και μέσα στο σπίτι και δίχως δουλειά, να σκέφτομαι πολλά και μάλιστα δυσάρεστα. Γιατί είναι δύσκολο να πεις στον εαυτό σου "ε, έτσι είναι η ζωή", ο καθένας παίρνει τον δρόμο του και να το εννοείς.
Δεν ξέρω για εσένα…αλλά εγώ, όσο είχα ανθρώπους δίπλα μου και με φροντίζανε και μου κάνανε παρέα, και με αγαπούσαν και τους αγαπούσα, το ιατρικό μου ιστορικό λες και σβήνονταν…χανόμουν στην αγάπη τους, στις αγκαλιές τους, στην καλή τους πρόθεση και διάθεση, γελούσα με τα αστεία τους, διασκέδαζα, πήγαινα στη θάλασσα, περίμενα πως και πως να τους δω...ξεχνιόμουν! Και αν το θες, αφηνόμουν σε όλο αυτό το σκηνικό, απολάμβανα την φροντίδα τους, πίστευα τις υποσχέσεις τους και τα γλυκόλογα. Θα με ρωτήσεις ίσως "Γιατί δεν έψαξες αλλού παρέες" και θα σου απαντήσω, γιατί πιεζόμουν και από κάτι άλλο, δεν είχα κοινοποιήσει την αρρώστια μου, και την είχα περάσει μόνο με τις 2 κολλητές μου (πέρα από την οικογένειά μου). Από την πίεση να μην διαρρεύσει δεν μπορούσα να κάνω άλλα ανοίγματα για παρέες και αυτό ναι, με πείραζε όλο και πιο πολύ, γιατί σκεφτόμουν «αν δεν είχα αρρωστήσει θα είχα άλλη ψυχολογία, θα έκανα άλλα» κτλπ κτλπ.
Πάλεψα πολύ με τον εαυτό μου, πάλεψα πολύ για να συνειδητοποιήσω πως κάποιοι άνθρωποι δεν με άφησαν λόγω της αρρώστιας, πως δεν έχουν αρρωστοφοβία, αλλά έφυγαν ή απομακρύνθηκαν, όχι επειδή τους κούρασα αλλά γιατί έτσι τα έφερε η ζωή(ή μήπως όχι;). Βίωσα όλα τα συναισθήματα, την αγάπη, το ενδιαφέρον αλλά και την απόρριψη, τις αναπάντητες κλήσεις, την απομάκρυνση. Και φυσικά, όταν έχεις πρόσφατα όλα αυτά τα φάρμακα και την ταλαιπωρία σου, τότε να νεύρα αυξάνονται άλλο τόσο...και λάθη έκανα, και λάθη κάνανε οι γύρω, και τα νεύρα μου έσπασαν, και τα νεύρα τους έσπασα, και στο σημείο μηδέν έφτασα με πολλούς, και δοκιμάστηκαν σχέσεις και τεσταρίστηκαν άνθρωποι άθελά τους και άθελά μου. Δεν είμαι καμια σουπερ-ηρωίδα. Όλα όσα γίνανε τα τελευταία 4 χρόνια πίστεψέ με, δεν χωράνε σε ένα blog, είναι παραπάνω απο όσα έχω γράψει εδώ κατά καιρούς, είναι και πράγματα που δεν εξιστορούνται γιατί υπερβαίνουν κάθε φαντασία, αλλά τελικά συμβαίνουν σε ανθρώπους καθημερινούς, όπως εμείς.

Αν η ερώτησή σου είναι σε πόσο καιρό το θέμα καρκίνος θα πάψει να σε απασχολεί, δεν έχω μια απάντηση με νούμερα. Σίγουρα εξετάσεις θα κάνουμε για μια ζωή, και όπως και να έχει, έστω εκείνες τις μέρες θα ανακαλούμε δυσάρεστες στιγμές του παρελθόντος, και κανείς (εκτός και αν τα έχει περάσει) δεν θα μας καταλαβαίνει. Οι περισσότεροι θα λένε "έλα μωρε, πέρασαν πόσα χρόνια, ακόμη αυτό σκέφτεσαι, είσαι μια χαρά, προχώρα τη ζωή σου!". Γιατί για τους περισσότερους, τελειώνω τις θεραπείες σημαίνει είμαι καλά και ψυχολογικά. Το πώς αντιμετωπίζει κάποιος καρκινοπαθής όλο αυτό, είναι πολύ προσωπικό. Και όπως είχε πει μια αναγνώστρια, απο δω και πέρα (αφου αρρωστήσαμε) δεν θα έχουμε ποτέ "απλά πονοκέφαλο" αλλά το μυαλό μας θα τρέχει σε χίλια πράγματα που μπορεί να σημαίνει ένας πόνος στο κεφάλι, ή ένας πόνο σε κόκαλο. Σκέφτομαι πως μπορεί αν είχα ένα σύντροφο τότε και ως τώρα, ή αν δεν είχε αλλάξει ο κοινωνικός μου περίγυρος να απολάμβανα τις σταθερές μου και να μην σκεφτόμουν με τίποτα τον καρκίνο, να χανόμουν στα χαζά και στα γνώριμα, στα μικρά και αγαπημένα. Μπορεί και όχι όμως…
Προσωπικά, δεν θα σου πω πως το σκέφτομαι κάθε μέρα…βλέπω όμως πως έχει επηρεάσει πάρα πολύ τη ζωή μου, πως είμαι ένας άλλος άνθρωπος εξαιτίας του καρκίνου…Και όντως, από το 2007 έχει περάσει αρκετός καιρός για εμένα…παλαιότερα άκουγα στην τηλεόραση τη λέξη καρκίνος και νόμιζα πως μιλάνε για εμένα...τώρα όχι. Η αλήθεια είναι πως όσο απομακρύνεσαι απο τις άσχημες ημερομηνίες, τόσο ηρεμείς...και τόσο νομίζεις πως όλα αυτά ή γίνανε σε μια άλλη ζωή, ή δεν έγιναν και ποτέ! Όταν πήγα το επόμενο καλοκαίρι στο νησί που είχα περάσει τέλεια το 2007, και ήμουν πια καρκινοπαθής το 2008, φρίκαρα, φρίκαρα για τις όμορφες στιγμές που είχα ζήσει και που δεν θα ξανα έρχονταν, για το κακό που με βρήκε,για όλα όσα είχαν αλλάξει στη ζωή μου, για όλα όσα η ζωή μου είχε στερήσει, για τις φρούδες ελπίδες/υποσχέσεις της κολλητής εκείνο το καλοκαίρι πως "ή αύριο, ή μεθαύριο θα πάρω το δρόμο και θα έρθω" και εγώ περίμενα 20 μέρες και δεν ήρθε, ζορίστηκα απο παντού. Ξαναπήγα όμως και φέτος το καλοκαίρι και δεν αισθάνθηκα τίποτα απο όλα αυτά. Κοιτάζω πλέον πιο πολύ μπροστά και προχωρώ τη ζωή μου όπως μπορώ. Τελικά τι κατάλαβα τότε; Μόνο τα νεύρα μου έσπασα...προσωπική φθορά, και αν το θες και σωματική, δεν ήμουν σε φάση να ζορίζω τον εαυτό μου για τίποτα, δεν έπρεπε να σκάω αλλά το έκανα. Το έκανα γιατί τότε μόνο αυτό μπορούσα να κάνω...δεν είχα δύναμη(;), δεν είχα την ωριμότητα(;), κανείς δεν ξέρει...
Να θυμάσαι πως είναι απίστευτος κλέφτης ο χρόνος, και έχει μια παχιά σκόνη και όλα τα σκεπάζει...θα το δεις. Έτσι και εγώ νοιώθω πως τα άφησα πίσω μου. Έχω ξεχάσει λεπτομέρειες απο τις θεραπείες, έχω ξεχάσει κάποια συναισθήματα εκείνου του κρύου Δεκέμβρη. Δεν το σκέφτομαι πολύ, ή μάλλον όχι τόσο, όσο παλιά...αλλά υπαρχουν στιγμές που κάποια πράγματα γυρίζουν στο μυαλό...άνθρωποι είμαστε, πλασμένοι για λάθη και με τις αδυναμίες μας...δεν είναι κάτι απλό, θέλει πολύ δύναμη για να ξαναβάλεις σε τάξη τη ζωή σου, για να πεις είμαι καλά και ψυχολογικά, και φυσικά τίποτα δεν γίνεται απο τη μια στιγμή στην άλλη. Που θα πάει όμως, κάθε μέρα που περνά μας φέρνει πιο κοντά στη λήθη και σε μια άλλη ζωή, να το θυμάσαι...! Το να βρεις ένα χόμπυ και κάτι νέο να σε συνεπάρει είναι η τέλεια συνταγή για σκέψεις cancer free ανεξάρτητα απο την ηλικία της κάθε γυναίκας. Η ελπίδα, τα όνειρα, τα σχέδια για το μέλλον θα αρχίσουν σιγά σιγά να γεμίζουν το μυαλό σου...το "κενό" των σκέψεων που άφησε ο καρκίνος θα συμπληρωθεί με μια λέξη "μελλον", όποιο και αν είναι αυτό και με όποιο κόστος!

φιλιά και να ρχεσαι, να ακουμπάς εδώ...σου στελνω μια αγκαλιά!