Προ Ανάστασης

  


Μεγάλο Σάββατο

Η εις Άδου Κάθοδος του Χριστού!

Πασχα 2017, ποιος το περίμενε! 10 Πάσχα μετά κι όλα πήγαν σχεδόν καλα... ε;;;

Για φαντάσου!

Είμαι ακόμα ζωντανή και τον Δεκέμβρη που μας έρχεται, κλείνω τα 10 χρόνια απο το πρώτο χειρουργείο και την ατυχή μου συνάντηση με τον καρκίνο.

Όταν έγραψα τις πρώτες λέξεις εδώ, μου φαινόταν απίστευτο πως θα περάσουν κάποτε τα 10 χρόνια τα οποία σε διασφαλίζουν και μπορείς να νιώθεις cancer free οπως λέγανε. Βέβαια στα 10 αυτά χρόνια, μια χαρά ξανα ήρθε ο καρκίνος, στα 7 χρόνια απο την πρώτη του επίσκεψη! Ήρθε, τον διώξαμε και πάλι και προχωρήσαμε.

Δέκα χρόνια μετά... το γράφω εδώ μπας και το πιστέψω.

Ήμουν κάποτε 27 και σήμερα 37. Πολλοί μήνες πολλές μέρες κι άπειρες ώρες. Προχώρησα με τη ζωή όπως μπόρεσα. Έφτιαξα τη δική μου ζωή, τον δικό μου καινούριο εαυτό. Δεν ξέρω πόσοι γύρω μου με καταλαβαίνουν, πόσοι αναγνωρίζουν την αυθεντικότητα αυτού που έγινα..Γενικά είναι πολλά για τα οποία θα μπορούσα να αναρωτιέμαι στις παρακάτω σειρές αλλά σταματάω εδώ.

Αγκάλιασα τη ζωή, τις μέρες, τις αυγές, τις νύχτες.

Αγκάλιασα όσα μου έδωσε η ζωή, τα λίγα, τα λίγο περισσότερα, τα πιο πολλά!

ΕΠΕΛΕΞΑ να τα εκτιμήσω....

ΕΠΕΛΕΞΑ να δω το ποτήρι μισογεμάτο περισσότερες φορές παρά μισοάδειο.

ΕΠΕΛΕΞΑ να αγαπήσω τους ανθρώπους γύρω μου, παρά να τους θυμώσω.

Ναι, τους θύμωσα πολλές φορές που έκλειναν τα αφτιά μου στις φωνές μου, που παρέκαμπταν τα θέλω μου, που έτρεχαν χωρίς εμένα παρέα τους, που ξεπερνούσαν το παρελθόν που εγώ τόσο λάτρευα. Σταδιακά έμαθα να συγχωρώ, σταδιακά έκανα την υπομονή φίλη και την ανοχή συνοδηπόρο... Στο μεγάλο και πολλές φορές ανηφορικό μονοπάτι της ζωής είναι καλύτερα να είσαι με παρέα, κι ας τρως απογοητεύσεις, παρά χωρίς παρέα.

ΕΠΕΛΕΞΑ να μην αφήνω το παρελθόν να μου περιορίζει το παρόν.

ΚΑΤΑΛΑΒΑ πως ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, πως οι άνθρωποι αλλάζουν και πως παράλληλα αλλάζω κι εγώ.

Αλλάξατε κι εσείς μαζί με εμένα!

Στα 10 χρόνια που με χωρίζουν απο την "παλιά" μου ζωή, απο τον "παλιό" μου εαυτό, απο το πρότερό μου ΕΓΩ, σκέφτομαι πως ίσως θα άλλαζα όπως και να είχε, ίσως όμως όχι τόσο πολύ.

Όταν αρχικά αρρωσταίνεις δεν νομίζεις ή μάλλον δεν πιστεύεις ότι θα αλλάξεις... Νομίζεις πως όλοι οι άλλοι έχουν αλλάξει γύρω σου κι εσύ πως είσαι ο ίδιος. Βασικά συμβαίνει το εξής... ο καρκίνος σου παγώνει τον προσωπικό σου χρόνο, κολλάς μπες-βγες στα νοσοκομεία, και βυθίζεσαι στις σκέψεις και στα όλο και εναλλασσόμενα συναισθήματά σου. Γι αυτό σου φαίνεται πως οι άλλοι συνεχίζουν τη ζωή τους προσπερνώντας σε. Σταδιακά, μετά απο χρόνια καταλαβαίνεις πως τελικά άλλαξες κι εσύ, απλά το μόνο σίγουρο είναι ότι αναγνωρίζουμε τις αλλαγές πιο εύκολα στους άλλους παρά σε εμάς.

Το ταγκό με τον καρκίνο έχει να σου μάθει πάρα πολλά, όσο κι αν σε χορεύει ατσούμπαλα, άγρια και βίαια έχει να σου δώσει πολλά εφόδια. Είτε το ζήτησες είτε όχι, σου προσφέρει ένα τεράστιο μήνυμα ζωής και στον πυρήνα της αρρώστιας θα βρεις τα πάντα.

Θα βρεις απογοήτευση, θα βρεις σκοτάδι, θα δεις το τέλος μα κάπου εκεί κοντά θα λάμψει η ελπίδα, θα δεις τον ήλιο μια μέρα και μια αισιόδοξη νότα θα φτάσει στα αφτιά σου, κάτι ευχάριστο απο το πουθενά θα χαιδέψει το πρόσωπό σου. Το σώμα σου που θα αφήνει τα χημικά πίσω του, τα μαλλιά σου που θα ξεπροβάλουν, το περπάτημά σου που θα γίνει πιο ανάλαφρο. Κάτι θα αρχίσει να αλλάζει, θα το νιώσεις.Θα μάθεις να αφήνεις τα "γιατί" της ζωής και να μη σε νοιάζουν τα "πρέπει", θα γίνεις ένας άλλος άνθρωπος που θα εκτιμάει το ότι είναι μακριά απο το νοσοκομείο και το ότι το βλέμμα του δεν το σταματά η απέναντι πτέρυγα της κλινικής. Θα μάθεις πολλά! Πολλά για εσένα και για τους ανθρώπους, περισσότερα για τούτο δω τον κόσμο. Θα πέσεις και θα σηκωθείς, θα νιώσεις αδύναμος αλλά και μιρκός θεός όταν θα ακούσεις "μπράβο! εγώ στη θέση σου δεν ξερω τι θα έκανα". Όταν πέρα απο τα κολακευτικά λόγια κοιταχτείς μια μέρα στον καθρέφτη και κοιτώντας τον εαυτό σου στα μάτια αναγνωρίσεις πως οι πληγές σιγά σιγά κλείνουν.

Η ηττοπάθεια θα σβήσει με τα χρόνια, τη θέση της θα πάρει κάτι ανώτερο, η σοφία, η θέληση, η δύναμη μα και η δίψα για ζωή.

Θέλω όλοι όσοι με επισκέπτεστε εδώ να ελπίζετε! Στις δύσκολες στιγμές να αποφασίσετε να αγαπήσετε τη ζωή περισσότερο απο οτιδήποτε άλλο. Να αγκαλιάσετε πρώτα τον εαυτό σας και έπειτα, όταν είστε σίγουροι να ανοίξετε την αγκαλιά σας και στους άλλους. Να αγαπήσετε τον εαυτό σας, αυτή είναι η ζωή σας! Αυτή που ορίζετε σήμερα, όχι κάποια άλλη που θα θέλατε. Αγαπήστε τη ζωή σας, δεν επαναλαμβάνεται. Μην επικεντρώνεστε στις ζωές των άλλων. Στο γιατί μόνο εσείς να δοκιμάζεστε. Αν και δύσκολες αρκετές ζωές, έχουν μεγάλη αξία. Μη σπαταλάτε τη ζωή σας και μη σκορπίζετε τις σκέψεις σας σε άσχημες καταστάσεις, δυσάρεστα γεγονότα και τραυματικές εμπειρίες. Συγκεντρώστε όλα τα άσχημα σε ένα κουβά και πετάξτε τα κάπου, σκορπίστε τα για πάντα σαν να ήταν η τέφρα της παλιάς σας ζωής, ή η στάχτες μιας δύσκολης περιόδου.

Αγαπήστε αληθινά οποιονδήποτε λόγο σας κάνει να ξυπνάτε το πρωί και δώστε χώρο στην πιο ευχάριστη σκέψη για να κοιμηθείτε.

Δεν έχω τίποτε άλλο να σας αφήσω εδώ απόψε, πέρα απο τα παραπάνω λόγια.

Να αγαπάτε!

Να εκτιμάτε!

Να μην παίρνετε τίποτα ως δεδομένο μα και να δίνετε ΑΞΙΑ στην κάθε μέρα!

Καλή Ανάσταση!

Εύχομαι κάθε χρόνο εδώ να μετριόμαστε και να είμαστε περισσότεροι και ποτέ λιγότεροι!

Μια μεγάλη αγκαλιά για όλα τα καρκινάκια εδώ μέσα αλλά και όλους όσους μας αγάπησαν χωρίς να είναι αρρωστάκια!

Σας φιλώ! Πάντα σας σκέφτομαι. Πάντα!